Departament La Vienne
Departament La Vienne liczy około 400 tysięcy mieszkańców, jego stolicą jest Poitiers, a główne miasta to Chatellerault, Montmorillon i Loudun. Znany głównie z parku nauki i techniki FUTUROSCOPE, stworzony przez Rene Monory – przewodniczącego Rady Generalnej, przyczynił się do dynamicznego rozwoju rolniczego regionu Poitou-Charentes. Pierwsza umowa o współpracy między Wrocławiem a La Vienne została podpisana w 1990 r. we Wrocławiu, druga w Paryżu w 1996 r.
Współpraca Wrocławia z La Vienne należy do bardzo owocnej i dynamicznej ze względu na różnorodność realizowanych projektów w takich dziedzinach, jak:
- kultura (cykliczny konkurs dla szkół "l'Europe c'est jeune", konkurs na plakat europejski "l'Europe s'affiche", "Dni Wrocławia w La Vienne" i "Dni La Vienne we Wrocławiu", festiwal teatralny "Histoire sans paroles"),
- wymiana szkolna (14 szkół wrocławskich nawiązało już współpracę ze szkołami francuskimi, w ramach której organizowane są m.in. staże i szkolenia dla uczniów i nauczycieli),
- sport (udział sportowców francuskich w Maratonie wrocławskim, meczach koszykówki i pokazach dżudo),
- administracja samorządowa (Forum Sekretarzy, udział urzędników lokalnych i regionalnych w szkoleniach, "Forum partnerstwa lokalnego i regionalnego" w 1997 i w 1999 r.),
- turystyka (udział w Targach Rekreacja),
- rzemiosło (udział rzemieślników wrocławskich w Festiwalu w Vivonne),
Hradec Kralove
Miasto w północno-wschodnich Czechach, u zbiegu rzek Orlicy i Łaby, liczy 105 tys. mieszkańców, jest szóstym co do wielkości miastem Republiki Czeskiej i metropolią Wschodnich Czech. Miasto szczyci się długą i bogatą historią. Ufortyfikowany gród znajdował się w tym miejscu jeszcze przed powstaniem państwa czeskiego w X wieku. Pierwsza wzmianka o mieście pochodzi z 1225 r. Już w średniowieczu Hradec Kralove stało się centrum wschodnich Czech, będąc miastem-wianem czeskich królowych, które mieszkały tu po śmierci swoich mężów. Pierwszą królową, która tu rezydowała, była córka polskiego króla Przemysława II Elżbieta Ryksa, żona Wacława II. Przez wieki miasto było ośrodkiem ruchu husyckiego; następnie stało się siedzibą biskupstwa, a także twierdzą wojskową i miejscem decydującej bitwy w wojnie prusko-austriackiej (1868 r.).
Unikalny zbiór zabytków historycznych obejmuje gotyckie, renesansowe i barokowe budowle, spośród których najcenniejsze to: kościół św. Ducha (XIV w.), kościół św. Jana (XVIII w.), kościół Jezuitów (XVII-XVIII w.), pałac biskupi (XVIII w.), fragmenty obwarowań miejskich. Dzięki rozwojowi ekonomicznemu i architektonicznemu na pocz. XX w. miasto zyskało miano "Salonu Republiki"’. Hradec Kralove jest centrum kulturalnym regionu. Odbywają się tu regularnie liczne imprezy również o zasięgu międzynarodowym, m.in.: Festiwal Teatralny Europejskich Regionów, imprezy muzyczne: Jazz Goes to Town, Dni Muzyki (kameralnej i symfonicznej), odbywające się w miejskiej filharmonii oraz w kościołach.
Hradec Kralove jest również ważnym ośrodkiem szkolnictwa wyższego w regionie. W mieście działa między innymi Uniwersytet, dwa wydziały praskiego Uniwersytetu Karola oraz Wojskowa Akademia Medyczna. Fakt istnienia w mieście wyższych uczelni stwarza bardzo dobre warunki do rozwoju instytucji zajmujących się badaniami. Świetne wyniki osiąga np. Instytut Badawczy Przemysłu Szklarskiego, który jednocześnie spełnia funkcję laboratorium państwowego. Region, którego stolicę stanowi Hradec Kralove, leży w strategicznym miejscu transeuropejskiej trasy Paryż – Norymberga – Praga – HradecKralove – Warszawa – Moskwa. Miasto stanowi ważny węzeł komunikacji drogowej i kolejowej Czech. Jest również dużym ośrodkiem przemysłowym – ma dobrze rozwinięty przemysł chemiczny, włókienniczy, drzewno – papierniczy, maszynowy. W mieście funkcjonuje znana wytwórnia fortepianów.
"Umowa o partnerstwie i wzajemnej współpracy" została podpisana 16 czerwca 2003 r. przez Prezydenta Wrocławia Rafała Dutkiewicza i Prezydenta Hradca Kralove Oldricha Vlasaka. Program współpracy obejmuje:
- wymianę profesjonalnych i amatorskich twórców i zespołów artystycznych; wspieranie bezpośredniej współpracy instytucji kulturalnych,
- wymienne staże nauczycieli szkół różnego stopnia, uczniów i studentów; organizację pobytów i kontaktów dzieci i młodzieży z obu miast,
- pośrednictwo w kontaktach pomiędzy naukowymi instytucjami obu miast; organizację kongresów i seminariów naukowych,
- pomoc przy organizacji spotkań i współpracy podmiotów gospodarczych; wspólne inicjatywy gospodarcze
- wymianę doświadczeń w zakresie funkcjonowania służb miejskich, usług komunalnych, urbanistyki, systemów komunikacyjnych, ochrony środowiska naturalnego, spraw socjalnych oraz służb porządkowych.
Kowno
Kowno jest drugim, co do wielkości miastem Litwy; liczy ok. 380 tys. mieszkańców. Charakterystyczny jest fakt, że w porównaniu z innymi dużymi miastami Litwy, tu Litwini stanowią niezaprzeczalną większość (88,7%), a ich odsetek jest wyższy od odsetka Litwinów w całym kraju (ok. 82%). Nieprzypadkowo więc Kowno nazywane jest stolicą Litwinów, w przeciwieństwie do Wilna – stolicy kraju. Położenie miasta – w dorzeczu Niemna i Wilii w środkowej części Litwy – w przeszłości miało duże znaczenie handlowe i strategiczne – Kowno łączyło wschód Europy i Litwę z Europą Zachodnią i wybrzeżem Bałtyku. Tu znajdowały się między innymi magazyny i przedstawicielstwo Hanzy. Pierwsze wzmianki o mieście pochodzą z XIII wieku. Wiek XIV był dla Kowna okresem wielokrotnych najazdów Krzyżaków. W XVI wieku Kowno było jednym z bardziej ruchliwych portów na Niemnie. Pod koniec XIX wieku Rosjanie zamienili miasto w twierdzę, której zadaniem było bronić północno-zachodnich granic Imperium.
Przez okres dwudziestu lat (do 1939 r.) Kowno pełniło funkcję tymczasowej stolicy Litwy. Ten czas był bardzo znaczący dla rozwoju miasta – rozbudowano Nowe Miasto, powstała również słynna Laisves aleja (aleja Wolności), przeznaczona wyłącznie dla ruchu pieszego.
Dorobek kulturalny miasta zachował się w historycznych i architektonicznych zabytkach, muzeach, galeriach sztuki i kościołach – wszystko to wzbudza zainteresowanie amatorów turystyki. Na terenie Starego Miasta można zobaczyć monumentalną archikatedrę gotycką z barokowym wnętrzem. Na placu Rynkowym wznosi się pochodzący z XVIII wieku budynek ratusza, zwany Białym Łabędziem. Warto obejrzeć też piękną, choć niestety pozbawioną oryginalnego wyposażenia, białą cerkiew z końca XIX w. Na drugim brzegu rzeki warto zwiedzić zbudowany w 1674 r. barokowy kościół i klasztor Pazaislis, obydwa pełne cennych zabytków z epoki. W centrum miasta znajduje się Pomnik Wolności, który stanowi symbol burzliwej historii miasta – w 1940 został zdemontowany przez Rosjan. Powtórnie został postawiony w 1989 r., kiedy odrodziło się państwo litewskie.
Aktywnie rozwija się życie kulturalne – Festiwal Muzyki Klasztornej w Pożojślu, Międzynarodowy Młodzieżowy Festiwal Muzyczny oraz Międzynarodowy Festiwal Jazzowy. Obecnie Kowno jest ważnym ośrodkiem gospodarczym. Rozwinął się tu przemysł maszynowy, włókienniczy, hutniczy, meblarski i spożywczy. Rejon ten jest również znaczącym węzłem komunikacyjnym; tędy prowadzi magistrala Via Baltica, a także trasa łącząca centrum kraju z portem w Kłajpedzie.
Umowa partnerska między Kownem i Wrocławiem podpisana została 18 maja 2003 r. przez prezydenta Arvydasa Garbaravičiusa i wiceprezydenta Wrocławia Jarosława Obremskiego.
Program współpracy obejmuje:
- wymianę młodzieży, uczniów i studentów, oraz nauczycieli szkół różnego szczebla,
- współpracę kulturalną poprzez obustronne kontakty np. wizyty profesjonalnych i amatorskich grup oraz zespołów muzycznych,
- współdziałanie w zakresie organizacji i promocji wymiany informacji na temat osiągnięć na płaszczyźnie gospodarki komunalnej i administracji poprzez uczestnictwo w targach, konferencjach i wystawach organizowanych w obu miastach,
- pomoc w kształceniu i wymianie specjalistów z odpowiednich służb miejskich,
- wspieranie wzajemnych inicjatyw gospodarczych przez udostępnianie odpowiednich informacji.
Lwów
Miasto na zachodzie Ukrainy, liczące około 830 tys. mieszkańców. W 2000 r. obchodziło jubileusz – 750 lat swojego istnienia. W połowie X wieku rozciągało się tu władztwo księcia Polan Mieszka I. W 1223 r. spadła na Ruś Czerwoną klęska militarna zadana przez Mongołów, efektem tego była konieczność uznania zwierzchnictwa Złotej Ordy. W tym właśnie czasie książe Daniel Halicki założył nowy gród, nazywając go na cześć swojego syna Lwim. W roku 1250 kniaź Lew objął gród we władanie.
Od czasów Kazimierza Wielkiego Lwów pozostawał w granicach ziem polskich. Miasto usytuowane zostało na dziale wodnym Bałtyku i Morza Czarnego, na przecięciu kilku szlaków handlowych. Jeden z nich łączył Polskę i resztę Europy z portami czarnomorskimi, zwłaszcza genueńską kolonią na Krymie, drugi – Ruś z Węgrami. Położenie miasta oraz otrzymane przywileje pozwoliły miastu prężnie się rozwijać i dzięki temu w końcu XVI wieku należało do najbogatszych miast na terenie Rzeczpospolitej.
Lwów stawał się również ośrodkiem władzy duchownej. W czasach kazimierzowskich ustanowiono w mieście stolicę biskupią, choć miała ona raczej charakter tytularny. W 1412 r. nastąpiło przeniesienie siedziby metropolity łacińskiego z Halicza. Pierwszym arcybiskupem lwowskim został Jan Rzeszowski.
Epokę średniowiecza we Lwowie zamknął wielki pożar w czerwcu roku 1527, który strawił prawie wszystkie zabudowania w obrębie murów obronnych. Bogate miasto podniosło się z popiołów w okresie renesansu. Zasługi miasta dla Rzeczypospolitej uhonorowane zostały w 1658 r. nobilitacją Lwowa. Od tej pory obywatele grodu mogli posiadać i dziedziczyć dobra ziemskie, wysyłać posłów, tak jak Kraków i Wilno, na sejmy walne i elekcje. W sierpniu 1772 r. stanęła w Sankt Petersburgu konwencja rozbiorowa i po zajęciu miasta przez oddziały austriackie, Lwów ogłoszono stolicą tzw. Królestwa Galicji i Lodomerii. W 1773 r. magistrat złożył hołd cesarzowej Marii Teresie jako nowej monarchini. Królestwo Galicji i Lodomerii istniało 146 lat, aż do listopada 1918 r., kiedy to rozpadła się monarchia habsburska. Dało to początek bratobójczym starciom polsko-ukraińskim. Odradzająca się Rzeczpospolita nie od razu pospieszyła z odsieczą; dopiero w końcu listopada przybyło wsparcie. Szczególnie wsławili się najmłodsi obrońcy Lwowa – Orlęta. Wzniesiono im potem piękny pomnik na cmentarzu na Łyczakowie.
W okresie dwudziestolecia Lwów przeżył nowa epokę rozwoju. Był trzecim co do wielkości miastem Rzeczypospolitej, stolica województwa, ośrodkiem gospodarczym – słynne Targi Wschodnie, kulturalnym – Ossolineum, Uniwersytet Jana Kazimierza. Uruchomiono jedną z kilku rozgłośni Polskiego Radia, lotnisko.
II wojna światowa całkowicie zmieniła obraz miasta. Ludność polska rozproszyła się bądź to w wyniku deportacji w latach 1939-1941 lub w czasie przesiedleń na Ziemie Odzyskane. Do Wrocławia, oprócz setek mieszkańców Lwowa, przywieziono również część zbiorów Ossolineum, Panoramę Racławicką. Do dzisiaj we Lwowie mieszka kilkanaście tysięcy Polaków.
