Wystawa trwa od 28.03.2023 do 24.04.2023.
Światła przyszłości
Wystawa jest nagrodą w konkursie Sztuka Przejścia – Najlepsze Dyplomy 2022 roku Akademii Sztuk Pięknych Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Prezentuje wybrane prace malarskie pracy dyplomowej o tytule Blaski i cienie, której promotorem jest dr hab. Anna Kołodziejczyk. Wystawę uzupełnia kilka najnowszych prac artystki.
Tematem pracy dyplomowej jest zagadnienie światła i cienia. To światło, będące przeciwieństwem cienia, ale także umożliwiające jego powstanie, jest głównym bohaterem obrazów. Tworzy kompozycje i wyznacza przestrzenie. Pejzaże zbudowane są z prostych linii, płaskich plam i łagodnych przejść kolorystycznych. Bezkres i ogrom przestrzeni oraz otwarte kompozycje mają rozwijać się w wyobraźni widza.
Malarstwo Katarzyny Sikorskiej przekazuje wizję przyszłego świata, pozbawionego życia, jakie dzisiaj znamy. Puste przestrzenie zorganizowane są jedynie przez krzywizny powierzchni, pojawiające się i znikające ściany, skosy, piony i poziomy. Postapokaliptyczny
krajobraz pozbawiony jest ludzi, natury i ruchu. Jedyny ruch wprowadza światło, wyłaniające się z niewiadomego źródła. Dekoracyjne na pierwszy rzut oka detale to schrony, bunkry i
stacje badawcze, będące jedynym dowodem działalności człowieka i jego chęci istnienia. Światło, sztuczne i tajemnicze, bez widocznego źródła, symbolizuje życie i odnowę, czyli nadzieję.
Katarzyna Sikorska
Urodzona w 1997 roku w Częstochowie. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Jej praca dyplomowa została wyróżniona jako najlepszy dyplom malarski Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu w 2022 roku.
W swoim malarstwie skupia się na zależnościach między światłem i cieniem. Światło tworzy kompozycję obrazu, nadając jej dynamiki i miękkości. Kontrastuje z surowymi, prostymi formami na drugim planie. Technika olejna pozwala podkreślić intensywność światła i
nasycić głębię cienia. Obraz budowany jest na zasadzie kontrastu dużych obiektów z detalem, czystych przestrzeni z zabrudzonymi, przygaszonych kolorów z nasyconymi. Ta technika ma
wywołać wrażenie ogromnej, pustej przestrzeni, która wprawia widza w poczucie osamotnienia. Dotyka ono każdego, szczególnie w zawiłym świecie technologii i braku realnego kontaktu z drugim człowiekiem. Przestrzeń na obrazach pozbawiona jest nie tylko
ludzi, ale i zwierząt, roślin i wszelkich przejawów życia. Jest wyrazem postapokaliptycznej wizji świata, który może po sobie zostawić ludzkość. Świata betonowych bloków, maszyn i schronów, które miały pomóc jej przetrwać.
