Wystawa Ćwiczenia z wyobraźni | Kasia Kmita

Kurator: Kuba Żary

Identyfikacja wizualna: Hubert Kielan

Sympozjum Plastyczne Wrocław ’70 – niezwykłe spotkanie artystów, krytyków i teoretyków sztuki, które odbyło się we Wrocławiu w pierwszych miesiącach 1970 roku – było dla ówczesnego środowiska artystycznego w Polsce przestrzenią wymiany myśli i wykuwania nowych kierunków w polskiej sztuce. Wydarzenie to – pomimo, a może właśnie dlatego, że jego burzliwe w przebiegu obrady doprowadziły do powstania jedynie nielicznych realizacji – jeszcze w latach 70. obrosło legendarną sławą i do dziś prowokuje do dyskusji. Ze względu na to, że w toku Sympozjum zgłoszone zostały propozycje, które z perspektywy lat okazały się ważnymi dziełami polskiego konceptualizmu (takie jak chociażby „Zaczyna się we Wrocławiu” Zbigniewa Gostomskiego, „Punkt” Jerzego Fedorowicza czy „Dialog” Włodzimierza Borowskiego), wrocławski zjazd szybko doczekał się miana „pierwszej polskiej manifestacji sztuki konceptualnej”. Pomimo tego, że w analizach współczesnych akademików i krytyków przebieg wydarzenia podlega demityzacji, a rezultaty spotkania przedstawiane są w bardziej złożony, zniuansowany sposób, Sympozjum Plastyczne Wrocław ‘70 wciąż utrzymuje status otoczonej nimbem niesamowitości „przestrzeni niemożliwego”. Rok 50. rocznicy Sympozjum udowodnił, że opowiadające o nim legendy, mity i przekazy wciąż pobudzają wyobraźnię, skłaniają do refleksji nad kondycją polskiej sztuki i środowiska artystycznego, mogą stać się inspiracją dla kolejnych pokoleń twórców.

Projekt „Ćwiczenia z wyobraźni” stanowi reinterpretację „legendarnego”, „fantastyczno-niemożliwego” rysu, jaki wpisany jest w pamięć o Sympozjum Plastycznym Wrocław ‘70. Wychodząc od materiałów źródłowych, archiwaliów i dokumentacji, ma ich zawartość przekraczać, rozbudowywać tworzoną przez nie narrację. Podstawowym punktem odniesienia dla artystyczno-kuratorskiego zespołu są prywatne historie opowiadające o jednostkowych sposobach doświadczania tego historycznego wydarzenia. W jaki sposób Sympozjum zapamiętali jego uczestnicy i uczestniczki: artystki i artyści, organizatorzy i organizatorki, widzki i widzowie? Subiektywne opowieści o tym historycznych wydarzeniu, odkrywane podczas rozmów, lektury dzienników, przeglądania starych albumów, złożyły się na fabularny szkielet projektu.

Na jego podstawie powstały ilustracyjne prace stworzone przez Kasię Kmitę – wrocławską malarkę, posługującą się skrupulatnie dopracowaną, inspirowaną tradycyjnymi ludowymi kodrami formą wycinanki. Jej papierowe obrazy są często pierwszymi wizualnymi reprezentacjami nieudokumentowanych, mniej oficjalnych, ale nie mniej istotnych momentów Sympozjum. Składającym się na wystawę uprzestrzennionym kompozycjom (nasuwającym na myśl złożoną architektoniczne makiety, scenografię czy formułę “pop-up books”) towarzyszą komentarze, stanowiące przetworzenie informacji odnalezionych w wypowiedziach, archiwalnych tekstach, fotografiach. Wizualno-dźwiękowa instalacja ma stanowić próbę fabularyzacji, a nawet beletryzacji historii Sympozjum – być świadomie tworzonym wkładem do mitycznej sławy wydarzenia z 1970 roku, do folkloru polskiego środowiska artystycznego.