„Siódemka”, czyli podlegająca Komendzie Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej Jednostka Ratowniczo-Gaśnicza PSP nr 7, nie jest twierdzą, ale nie da się wejść do środka ot tak, z marszu. Dlatego zajrzyjcie tam z nami.
Na początek garść informacji. To jedna z dziewięciu takich jednostek we Wrocławiu. Adres: ul. Kosmonautów 274, w budynku są także pomieszczenia Straży Miejskiej i Pogotowia Ratunkowego. Obszar działania: północno-wschodnia część dzielnicy Fabryczna, w tym 20 osiedli i spory kawałek AOW z węzłem Wrocław Lotnisko, ale strażacy jeżdżą też np. do gminy Miękinia, bo są w stanie dotrzeć tam szybciej niż ich koledzy ze Środy Śląskiej.
Obsada: 48 strażaków. Najmłodszy ma 21 lat, najstarszy 52. Wszyscy gładko ogoleni, żeby maska powietrzna dobrze przylegała do twarzy. Pracują na zmiany, w systemie 24/48, co oznacza, że po dobie pracy mają dwie doby przerwy. Teoretycznie, bo niektórzy z nich, np. dowódca jednostki, st. kpt. Tomasz Szwajnos, są też w Ochotniczej Straży Pożarnej.
Sprzęt: cztery samochody gaśnicze, jeden operacyjny i cztery specjalne, w tym oczko w głowie dowódcy, „wszystkomający” wóz ratownictwa drogowego, który dzięki różnym adapterom i odpowiedniej konfiguracji lin i zbloczy linowych jest w stanie unieść bardzo duży ciężar, np. postawić na koła wagon kolejowy albo ciężarówkę.
Od ósmej do ósmej
Strażacy zaczynają i kończą służbę o ósmej rano. Każdego dnia w jednostce przy Kosmonautów pełni służbę dziesięć osób (w tym co najmniej trzech dowódców i trzech kierowców), które w razie alarmu ruszą do akcji wskazanym w rozkazie dnia wozem.
– Gdy włącza się sygnał i zapala światło alarmowe z numerem od 1 do 9, do wozów biegną tylko ci, co trzeba. Cokolwiek akurat robią, muszą znaleźć się w aucie w ciągu około 60 sekund, oczywiście w pełnym umundurowaniu bojowym i hełmie. W nocy mają na to 30, góra 60 sekund więcej – tłumaczy dowódca.
Żeby było szybciej, strażacy zjeżdżają z piętra ześlizgiem, dzięki któremu w ciągu sekundy są na dole. Potem już tylko ubranie („wkłada się nogi do gumowców, podciąga spodnie, na to kurtka, potem hełm i gotowe” – mówią) i mogą jechać.
Od 0 do 30 wyjazdów dziennie
We Wrocławiu są jednostki, które mają nawet 2200 wezwań w ciągu roku (a więc średnio sześć razy dziennie wyjeżdżają do pożaru, wypadku, wycieku substancji chemicznych itd.) i takie, które dostają ich o połowę mniej.
– Nasza średnia to trzy do pięciu razy w ciągu dnia, licząc w skali roku – mówi st. kpt. Szwajnos. – Każdy dzień jest inny. Czasem nie dzieje się nic, a czasem wszystko naraz. Gdy są wichury albo silne ulewy, mamy nawet 20 do 30 wezwań dziennie, jeździmy wtedy bez chwili odpoczynku.
A jeśli nie ma zgłoszeń?
Jeśli nie ma zgłoszeń, strażacy zajmują się tym, co na ten dzień przewiduje ustalony przed dowódcę jednostki i zaakceptowany przez komendanta miejskiego plan doskonalenia zawodowego.
Jeśli w „rozkładzie jazdy” są np. drabiny pożarnicze, ćwiczą rozkładanie, składanie itd. Podczas każdej służby robią co innego, np. trenują udzielanie pierwszej pomocy, gaszenie pożaru na siedmiopiętrowej wieży, która jest na terenie jednostki albo poznają zagrożenia związane z jakimś obiektem, np. zakładem, który korzysta przy produkcji z substancji, które mogą być podczas akcji zagrożeniem.
– Takie ćwiczenia są konieczne, bo podczas akcji nie ma czasu na zastanawianie się, jak się za coś zabrać. Podobnie jest ze wszystkim innym, np. z obsługą sprzętu – mówi dowódca.
No właśnie: sprzęt. Dzięki temu, że strażacy każdą służbę zaczynają od sprawdzania wszystkiego, co mają na stanie, podczas akcji nie muszą się głowić, gdzie jest to, czego akurat potrzebują, np. wór ze sprzętem wysokościowym, jakaś konkretna uprząż, lina, karabinek.
Po godzinie 15 mają czas na zajęcia indywidualne. Mogą uzupełniać wiedzę na jakiś temat albo trenować. Mają do dyspozycji salę gimnastyczną siłownię, stół do bilarda, piłkarzyki, ale ostatnio na topie jest piłka nożna.
W niedzielę musi być rosół
Co jeszcze robią? Na przykład… gotują. W niedzielę obowiązkowo jest rosół i schabowy, w piątek ryba, a w pozostałe dni to, na co mają akurat ochotę. Teraz przebojem jest danie z kuchni koreańskiej, ale przyrządzają też burgery i kurczaka w curry. Te wspólne posiłki są dla nich ważne, bo pomagają odreagować stres, wyrzucić z głowy to, co się przeżyło i widziało podczas akcji.
– Gadamy o akcjach, sprzęcie, życiu prywatnym. O wszystkim. Spędzamy tyle czasu razem, że jesteśmy już jak rodzina – mówią mł. asp. Mikołaj Banaś i st. strażak Mateusz Zieliński.
Jeśli jest spokojnie, strażacy mogą w nocy spać. Każdy z nich ma łóżko i koc, nie musi siedzieć na krześle i czekać na wezwanie. Jeśli jednak coś zaczyna się dziać, trzeba oprzytomnieć natychmiast.
A poza tym…
W jednostce jest do zrobienia także mnóstwo innych rzeczy: każde zdarzenie, w którym biorą udział strażacy, musi być udokumentowane, sprzęt naprawiony, wysmarowane sadzą i toksycznymi substancjami ubrania wyprane w specjalnej pralce i to tak, żeby nie zniszczyć impregnacji. Lista zadań jest oczywiście o wiele dłuższa.
Goście, goście
Pojawiają się też goście, przede wszystkim strażacy z innych jednostek, którzy przyjeżdżają na różne zajęcia i ćwiczenia. Czeka tu na nich tor przeszkód: drewniana konstrukcja wypełniona pociętymi gąbkami. Wygląda niegroźnie? To pozory. Jest najeżony pułapkami, a strażak musi czołgać się w nim po omacku, trzymając się węża, który podczas prawdziwej akcji jego nicią Ariadny. W dodatku musi zrobić to wszystko w pełnym rynsztunku, który razem z aparatem powietrznym i siekierą waży 30, 40 kilogramów.
Do „siódemki” przychodzą także dzieci, które – wystrojone w strażackie ubranie w wersji mini – uczą się w sali "Ognik" zasad bezpieczeństwa. Do dyspozycji drewniany wóz strażacki, ale prawda jest taka, że najbardziej interesuje je garaż, gdzie są prawdziwe pojazdy.
A na koniec…
Zapytaliśmy strażaków z „siódemki”, co chcieliby powiedzieć wrocławianom.
– Pamiętajcie o korytarzu życia – usłyszeliśmy. – Czasem kierowcy nie zjeżdżają na bok, a dla nas ważna jest każda sekunda.
Chcesz zobaczyć więcej zdjęć? Zajrzyj do naszej galerii
