– Czuję się młodziej i mam więcej energii, niż w dniu, gdy skończyłam 65 lat i pomyślałam, że jestem już okropnie stara. Dlaczego? Bo gdy po 70. przeszłam na emeryturę, zaczęłam robić rzeczy, których nie robiłam wcześniej, bywać w miejscach, których dotąd nie odwiedzałam, i poznawać ludzi, którzy zajmują się czymś innym niż ja – mówi Krystyna Ziętak, autorka bloga Wirtualna Kultura 60+.
Zadecydował przypadek. Najpierw był wolontariat
Dr hab. Krystyna Ziętak przez lata uczyła studentów informatyki na wrocławskich uczelniach. Brała udział w opracowywaniu programów dla komputerów Odra produkowanych przez Wrocławskie Elwro, pisała prace naukowe i głowiła się nad matematycznymi problemami. Pasjonowało ją to, jednak nie miała czasu na nic innego. Była też przekonana, że nie wszystko jej wypada, skoro wykłada na uczelni.
Jak to się stało, że skoncentrowana na liczbach pani profesor została blogerką piszącą o kulturze? Oczywiście przez przypadek. – Po przejściu na emeryturę chciałam zostać wolontariuszką i związałam się z nieistniejącym już stowarzyszeniem seniorów Popowiczanie – wspomina. – Zależało mi, żeby informacje o jego działaniach pojawiły się w Internecie, więc zaproponowałam stworzenie strony internetowej, ale koleżanki wolały blog. Poprosiłam o pomoc byłego studenta, informatyka, a gdy blog powstał, okazało się, że nie ma chętnych, którzy go poprowadzą. I tak zostałam blogerką.
Klęska urodzaju i warsztaty komputerowe dla seniorów
Pani Krystyna zaczęła pisać o tym, gdzie warto bywać i co można zobaczyć we Wrocławiu. – Byłam zaskoczona, jak wielki wybór mają mieszkający w naszym mieście seniorzy. Wcześniej nie miałam o tym pojęcia! – mówi. Na blogu Popowiczan się jednak nie skończyło, bo świeżo upieczona blogerka została zaproszona na warsztaty komputerowe dla seniorów. – To było zabawne. Całe życie kształciłam studentów informatyki, a teraz miałam uczyć się podstaw obsługi komputera. Ale poszłam i nauczyłam się korzystać z internetowych narzędzi, których wcześniej nie znałam. I... zaczęłam pisać kolejnego bloga – śmieje się.
Pani Krystyna pisze przede wszystkim o wydarzeniach kulturalnych, książkach i warsztatach dla seniorów, ale porusza także sprawy społeczne i opisuje nowe technologie.
Przede wszystkim, trzeba było wyjść z domu
Blog wiele zmienił w życiu autorki, bo żeby mieć o czym pisać, musiała wyjść z domu. Chodzi do muzeów, na spotkania autorskie, bierze udział w warsztatach i kongresach wrocławskich organizacji pozarządowych. Duże wrażenie zrobiła na niej Noc Humanistów na Uniwersytecie Wrocławskim, była też na festiwalach Góry Literatury i MiedziankaFest. Wybrała się nawet na Maraton PKO (nie biegła, ale chłonęła atmosferę) i na Dirty Talk Night, gdzie poznała historie kobiet, które – jak to ujęła na blogu – są „ze środowisk, z którymi nie styka się na co dzień”. Każde z takich wydarzeń staje się tematem wpisu, czegoś uczy, pozwala spojrzeć na świat z innej perspektywy.
„Czym mnie pani jeszcze zaskoczy?”
Wśród nowych znajomych pani profesor znaleźli się m.in. znani pisarze, do których podchodziła podczas spotkań autorskich i festiwali literackich. – Po prostu mówię, że jestem blogerką i chciałabym porozmawiać. To wystarcza – uśmiecha się pani Krystyna. – Z Mariuszem Szczygłem trochę się nawet zaprzyjaźniłam. „Czym mnie Pani jeszcze zaskoczy?” – pytał, gdy wspominałam mu w mailach o warsztatach, w których brałam udział. Poznałam także prof. Urszulę Glensk, a ostatnio dr Ewę Woydyłło.
Pani Krystyna zaczęła też brać udział w spacerach i wycieczkach. – Dzięki Spacerom Sąsiedzkim pierwszy raz w życiu zobaczyłam, jak wygląda Brochów! Bo ja Wrocławia prawie nie znałam. To nie wszystko. Zaczęłam też jeździć na wycieczki dla seniorów, poznawać Polskę.
Pisanie wciąga! Na tyle, że pojawiły się nagrody
Wpisu na blog nie da się zrobić w kwadrans. Pani Krystyna dba o ich formę, zamieszcza linki do różnych materiałów. Wybór zdjęć także trwa. – Jeśli mam zdjęcia przedstawiające powiedzmy cztery osoby, szukam takiego, na którym każda z nich wygląda korzystnie, nie ma zamkniętych oczu, dziwnej miny – śmieje się. Zamieszcza także fotografie, które przysyłają jej czytelnicy.
– To wszystko wciągnęło mnie na tyle, że praca naukowa przestała już bawić. Nie mam na nią czasu. Ale nie żałuję, bo blog stał się moim sposobem na samotność, daje wiarę, że warto pielęgnować w sobie ciekawość świata. Dzięki blogowi czuje się też doceniona. – Podczas spotkania w Domu Europy to, co robię, nazwano dziennikarstwem obywatelskim. Poczułam się dowartościowana – mówi.
W 2020 roku otrzymała statuetkę Przyjaciel Seniorów przyznawaną przez Wrocławską Radę Seniorów. Rada doceniła również pisane przez nią felietony do „Gazety Senior”.
Co robiłaby, gdyby nie blog? Prawdopodobnie kontynuowałaby pracę naukową, bo nie dokończyła dowodu pewnej hipotezy. Być może jeszcze się tym zajmie, ale póki co, musi dbać o swoich czytelników. A dla kogo właściwie pisze? – Dla wszystkich, którzy są zainteresowani tym, co się dzieje w mieście. Nie tylko dla seniorów, choć oczywiście dla nich przede wszystkim – mówi. – Robię to też dla siebie, bo piszę o tym, co mnie zaciekawi.
