Na scenie w Centrum Sztuk Performatywnych Piekarnia obejrzymy „Ballady i romanse” spektakl złożony z trzech części.
W każdej jedną z trzech ballad reżyseruje inny twórca. Wszystkich łączy chęć pokazania, że sygnalizowane przez Adama Mickiewicza tematy są wciąż żywe, choć realizatorzy dokonali pewnych skrótów, a w zdecydowanej większości zrezygnowali z tekstu. Jedynie w reżyserowanych przez Błażeja Peszka „Lilijach” posłuchamy nieco skróconej, specjalnie opracowanej wersji Mickiewiczowskiego utworu.
Piotr Soroka reżyseruje balladę „Romantyczność”
Postanowiłem odnieść się do swoich wrażeń i zastanowić, czy my w XXI wieku – przy galopującej inflacji, świadomości, że wszystko drożeje, a jesteśmy często związani wieloletnimi kredytami na małe mieszkania – mamy przestrzeń, aby być romantycznymi. Dlatego zrezygnowałem z postaci narratora, podziękowałem także mędrcowi. Jego „szkiełko i oko” w obecnej rzeczywistości nie ma sensu, kiedy mamy dostęp do coachingów, psychoterapii, lepiej poznajemy siebie. Skupiłem się na temacie miłości, która mieści się w mikroapartamentach na raty.
Starałem się zawrzeć możliwie intymną relację dwójki osób, która pragnie być ze sobą i z jakiegoś powodu nie może. Wspólnie z Agnieszką Dziewą i Eloyem Moreno Gallego pracowaliśmy, aby dać nam moment uwieść się ideom romantycznym, a jednocześnie chciałem pracować poza słowem.
Zasadniczo tekstu Mickiewicza w tej części nie będzie, jest natomiast piosenka w wykonaniu Magdy Pasierskiej na podstawie tekstu.
Zdenka Pszczołowska reżyseruje „Świteź”
Potraktowałam tę balladę jako punkt wyjścia do rekonstrukcji Mickiewiczowskiego świata, który nam subtelnie sygnalizuje. Interesowało mnie, co działo się pod powierzchnią Świtezia, kim byli ludzie, których pochłonęła woda, bo kobiety modliły się o śmierć, aby ratować się przed najeźdźcą, mężczyźni opuszczali miasto.
Pojawił się w tych poszukiwaniach temat wojny, który w balladzie też jest obecny, ale przez obecny kontekst społeczno-polityczny wyjątkowo aktualny. Nie udało się go uniknąć i wcale tego nie zamierzałam. Miałam jednak nadzieję, że delikatniej dotknę tematu, a sytuacja sprawiła, że jesteśmy jednak bliżej opowiadania o wojnie.
Błażej Peszek reżyseruje „Lilije”
To jedyna część spektaklu z opracowanym tekstem, więc i podwójne wyzwanie dla zespołu, bo pracujemy w teatrze pantomimy i tym bardziej chciałem się zmierzyć z literaturą, która nie jest łatwa. „Lilie” nie są obszernym dziełem, po opracowaniu udało się je zachować właściwie w całości.
To opowieść o kobiecie, nieszczęśliwej, bo zamordowała męża. Ale zrobiła to z lęku o swoje życie, zabiła w afekcie. Wprawdzie nie była wierna mężowi, kiedy pojechał na wojnę, ale w czasach średniowiecza, kiedy rozgrywa się akcja, za cudzołóstwo karano kobiety śmiercią.
Stanąłem w tej inscenizacji w obronie kobiety, a w dzisiejszych czasach też doskwierają nam dbałość o cnoty niewieście. Kobiety wspieram i uważam, że są w bardzo trudnej sytuacji. To był motyw, który towarzyszył mi w pracy nad tym tekstem.
