Jerzy Woźniak – żołnierz, lekarz i więzień polityczny PRL – urodził się 8 listopada 1923 r. w Krakowie. Podczas II wojny światowej walczył w szeregach Armii Krajowej; był uczestnikiem akcji "Burza". Szkołę podchorążych ukończył pod okupacją.
Po wejściu oddziałów sowieckich do Polski ukrywał się i walczył w oddziałach AK, później w organizacji NIE i Delegaturze Sił Zbrojnych Rzeszów-Południe.
W 1945 r. walczył w 2. Korpusie Polskim we Włoszech, był także członkiem Delegatury Zagranicznej Zrzeszenia "Wolność i Niezawisłość" pod kierownictwem płk. Józefa Maciołka (1946–1947) oraz emisariuszem delegatury WiN w Londynie na teren RP.
W latach 1945–1946 studiował medycynę na Uniwersytecie w Innsbrucku, następnie w Edynburgu. W 1947 r. po powrocie do kraju aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego. Skazano go na karę śmierci, którą zamieniono na dożywotnie więzienie. W 1956 wyszedł na wolność, podejmując przerwane studia medyczne. Pracował we Wrocławiu jako pulmonolog.
Od 1997 r. do 2001 r. sprawował funkcję zastępcy kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w rządzie Jerzego Buzka, zaś od października 2001 r. do lutego 2002 r. był jego kierownikiem.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami (na emigracji w 1948 r.), Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2003 r.). Honorowy prezes Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Zmarł 13 kwietnia 2012 roku.
