Przeczytałam niedawno coś, co wpisuje się w historię mojego życia.
Otóż przeczytałam, że w naszym kraju istnieje kult matki, na którą nie można narzekać, nie można powiedzieć, że stosuje przemoc, i że trzeba być jej wdzięcznym za to, że jest się na tym świecie. Takie myślenie powoduje, że wiele córek jest uwikłanych w toksyczne relacje z matkami.
Ja jestem takim przykładem.
Moja mama miała ciężkie życie, musiała sobie w nim radzić sama. Przy tym była narażona na różne trudne sytuacje, co powodowało okresowe pogarszanie się jej stanu psychicznego. Od najmłodszych lat czułam się za nią odpowiedzialna, a ona nie robiła nic, żeby to zmienić. Zamiast docenić moje starania, byłam tą osobą, na której wyładowywała swoje frustracje. Zdarzało się, że mnie biła, wyzywała, często traktowała jak wroga, złego człowieka.
Rzadko mnie chwaliła, nie mówiła, że jest ze mnie dumna, nie przytulała. Zawsze tłumaczyła swoje zachowania tym swoim trudnym życiem. Wymagała ode mnie dużo, złościło ją, że jako nastolatka spotykałam się z koleżankami. Krytykowała je, co mnie bardzo denerwowało.
Nie byłam potulnym dzieckiem. Często mówiłam, co myślę, walczyłam o swoje. Mimo to przez całe życie byłam i jestem na każde zawołanie mamy, zawsze gotowa do pomocy. Teraz zaczęło się to zmieniać. Już nie spycham swoich potrzeb na ostatni plan. Myślę o sobie i już wiem, że branie odpowiedzialności za rodzica nie jest zadaniem dziecka.
Zaczynam czuć swoją wartość i wierzyć we własne siły. W wieku pięćdziesięciu lat. Ile lat straciłam, wierząc, że jestem do niczego, a mama jest centrum mojego wszechświata? Ile mnie ominęło w związku z tym? Czy to kiedyś nadrobię? Mam nadzieję, że tak.
Komentarz ekspercki*: Zdarza się, że przemoc jest ukryta, szczególnie kiedy zachodzi między rodzicem a dzieckiem. Stawianie oczekiwań wykraczających poza możliwości dziecka, w tym obarczanie go odpowiedzialnością za swoje emocje i potrzeby jest również formą przemocy. Trudne doświadczenia rodziców nie są wystarczającym wytłumaczeniem. Nigdy nie jest za późno, żeby to sobie uświadomić i poukładać tak, żeby czuć się lepiej z samym sobą. Nierzadko do tej pracy potrzebne jest wsparcie specjalisty: psychologa, terapeuty.
*Przygotował WZD, MOPS, Zespół Interdyscyplinarny ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie
