Innspace w finale międzynarodowego konkursu

23.06.2021 12:45 |

Joanna Leja,

Zespół Innspace

Praca kosmicznego zespołu Innspace już kolejny raz została doceniona. Badacze znaleźli się w finale konkursu Student Aerospace Challenge. Zespół podjął się tematu ochrony przeciwradiacyjnej pasażerów samolotu suborbitalnego, za co zdobył nagrodę Suborbital Day Special Prize.

To trzecie wystąpienie zespołu Innspace w finale tego konkursu. Jak sami mówią, nie zamierzają na tym poprzestać.

Zwycięski zespół

W 2019 roku zespół zdobył główną nagrodę – ESA Grand Prix za projekt kabiny pasażerskiej samolotu suborbitalnego, a rok później – ArianeGroup Prize za analizę rynku.

W tym roku Innspace po raz trzeci wraca z nagrodą za wykonany projekt osłony przeciwradiacyjnej z uwzględnieniem struktury samolotu, jego wymiarów oraz maksymalnej masy.

Nad nagrodzonym projektem pracowało 5 osób – Hubert Gross (Politechnika Rzeszowska), Magdalena Łabowska (Politechnika Wrocławska), Dominik Tokarz (Politechnika Warszawska), Małgorzata Popiel (Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu) i Renata Ferduła (Politechnika Poznańska).

Czytaj też: Studencki Nobel 2021: Nagrody dla wrocławian

Ogromnie cieszymy się z tego wyróżnienia. Tematyka lotów suborbitalnych zyskuje na popularności dzięki sukcesom takich firm jak Virgin Galactic czy Blue Origin. Jest to też temat, który ogromnie interesuje nasz zespół, gdyż to najtańszy obecnie sposób na realizację turystyki kosmiczne

Hubert Gross, lider zespołu, który pracował nad tym projektem.

Ochrona przed promieniowaniem kluczowa w rozwoju turystyki kosmicznej

Czym są loty suborbitalne?

Lotami suborbitalnymi określa się loty, podczas których pojazd osiąga przestrzeń kosmiczną, jednak jego trajektoria przecina atmosferę lub powierzchnię grawitującego ciała. Czyli jest to rodzaj lotu kosmicznego, w którym wystrzelony pojazd osiąga przestrzeń kosmiczną, ale przez wzgląd na trajektorię nie jest on w stanie dokonać pełnego obrotu orbitalnego. W przypadku obiektu wystrzelonego z Ziemi, po przekroczeniu minimum 100 km n.p.m. (przyjętej linii Kármána) spada on z powrotem na Ziemię.