Pierwotnie cmentarz, na którym pochowani zostali polscy żołnierze, znajdował się na terenie obecnego parku Grabiszyńskiego. Po 1958 r. zaczęto na nim chować również prochy żołnierzy 2 Armii Wojska Polskiego odnajdywane stopniowo w zbiorowych mogiłach.
W połowie lat 60. zapadła decyzja o przeniesieniu cmentarza. Chciano nadać mu bardziej monumentalny charakter, ale także brakowało miejsca na kolejne pochówki. Wybrane zostało usypane z gruzu wzniesienie nad rzeką Ślęzą, które uformowano na kształt nieregularnego wieloboku. Przed wejściem postawiono natomiast siedem granitowych bloków z wykutymi na nich rocznikami, w czasie których miała miejsce II wojna światowa.
Na nowy cmentarz przeniesiono prochy żołnierzy zmarłych w obozach jenieckich w Pieszycach i Bielawie, a także bezimienne ofiary zbrodni hitlerowskich zamordowane w ostatnich miesiącach wojny na terenie Dolnego Śląska.
W roku 1979 w centralnym miejscu obiektu ustawiono betonowy pomnik Żołnierzy Wojska Polskiego autorstwa Łucji Skomorowskiej. Ma kształt dwóch stojących blisko siebie kolumn o wysokości 23 m i nieregularnej powierzchni pełnej załamań czy uskoków, które symbolizują skrzydła husarskie. W dolnej części kolumn znajdują się płaskorzeźby ze scenami z kampanii wrześniowej, ostatnich miesięcy wojny oraz daty: 1939, 1945. Przed pomnikiem znajduje się z kolei tablica pamiątkowa wraz z trzema zniczami.
Ciekawostką jest, że u stóp wzgórza znajduje się również cmentarz żołnierzy włoskich, którzy zginęli we Wrocławiu w czasie I wojny światowej.
