Wzorcowe osiedle mieszkaniowe „Neubühl” powstało w Zurychu w dzielnicy Wollishofen. W projektowaniu osiedla udział wzięli: Max Ernst Haefeli, Carl Hubacher, Rudolf Steiger, Werner Moser, Emil Roth, Paul Artaria i Hans Schmidt. Wszyscy byli młodymi szwajcarskimi architektami, urodzonymi pod koniec XIX wieku. Nie indywidualna, lecz wspólna praca nad całym projektem była ich celem. Autorem koncepcji urbanistycznej był Werner Moser. Przedstawiono domy wielorodzinne (90 mieszkań etażowych, między innymi w 3 domach galeriowych) i 105 domów jednorodzinnych szeregowych.Pięciu młodych architektów, z pomocą swych rodziców, nabyło na granicy miasta w Wollishofen atrakcyjną parcelę. W ramach wewnętrznego konkursu, w wyniku wspólnej oceny, za najlepszy uznano projekt Wernera Mosera. W celu zachowania widoku na jezioro i zalesione zbocze Uetliberg’u zaproponował on, aby istniejącą Niedelbadstrasse uzupełnić dwiema równoległymi do niej ulicami, a szeregi budynków ustawić w stosunku do nich pod kątem prostym. Aby zaoferować bogaty wybór propozycji mieszkaniowych, wybrano różne typy planów. Celem było kolektywne działanie architektów, którzy stworzyli wszystko wspólnie – od planu sytuacyjnego aż do wyposażenia łazienek.
Miasto Zurych udzieliło kredytu pod warunkiem przeprowadzenia budowy w trzech etapach i złożenia za każdym razem nowego wniosku o pozwolenie na budowę. W lecie 1930 roku rozpoczęto budowę, a 1 kwietnia 1931 roku można było zasiedlić budynki pierwszego, we wrześniu drugiego etapu. W 1933 roku odbyła się druga wystawa mieszkań, które nie były sprzedawane przez Ogólnoużytkową Spółdzielnię Budowlaną „Neubühl” (Gemeinnützige Baugenossenschaft „Neubühl”), lecz wynajmowane jej członkom. Aby mimo przekroczonych kosztów budowy utrzymać czynsze na dostępnym poziomie, liczni sponsorzy osiedla musieli pogodzić się z koniecznością poniesienia strat. W latach trzydziestych, w czasie recesji, wystąpiły trudności z wynajmowaniem mieszkań – sami architekci nie mogli pozwolić sobie na tak wysokie czynsze i wyprowadzali się.
W przeciwieństwie do Weissenhof, gdzie parcelę dało miasto, a Rfg wspierało eksperyment finansowo, przedsięwzięcie w Zürichu było zmuszone do „wejścia” na rynek budowlany mimo wyższej ceny mieszkań i nowych eksperymentalnych propozycji. Osiedle Neubühl nie miało być – zgodnie z oświadczeniami – eksperymentalnym osiedlem, gdzie wypróbowywano by rzeczy jeszcze niewypróbowane. Ryzyko finansowe było na to zbyt duże. Zastosowano tylko sprawdzone konstrukcje. Te decyzje miały obniżyć koszty budowy osiedla i uczynić je konkurencyjnym w stosunku do innych na wolnym rynku budowlanym. Specjalnie do budowy tego osiedla założono spółdzielnię, gdyż tylko wtedy można było użyć jako drugiej hipoteki środków miejskich i tylko 10% ogólnej sumy musiało być wniesione przez przyszłych mieszkańców w formie udziału w spółdzielni.Powstało 195 jednostek mieszkaniowych, z których 105 to domy jednorodzinne, a 90 to mieszkania etażowe (od 1 do 6 pokoi). W osiedlu znajdowały się poza tym 32 pojedyncze garaże, 4 sklepy, przedszkole, mieszkanie dla palacza, 2 pomieszczenia do wynajęcia przez związki lub stowarzyszenia itd. Najbardziej charakterystycznym pomieszczeniem w osiedlu był pokój dzienny zbudowany kosztem pozostałych pomieszczeń mieszkania, z horyzontalnymi pasami okien przesuwanych, sięgających aż do sufitu. Ogrody zostały odgrodzone od dróg doprowadzających do domów, wysokimi żywopłotami.
Zobacz więcej: www.neubuehl.ch