W projektowaniu osiedla wiedeńskiego wzięło udział 32 architektów z Austrii i z zagranicy: Richard Bauer, Josef Hoffmann, Josef Frank, Oskar Strnad, Anton Brenner, Karl A. Bieber, Otto Niedermoser, Walter Loos, Adolf Loos, Eugen Wachberger, Clemens Holzmeister, Walter Sobotka, Oskar Wlach, Julius Jirasek, Ernst Plischke, Josef Wenzel, Oswald Haerdtl, Ernst Lichtblau, Hugo George, Hans A. Vetter, Max Fellerer, Otto Breuer, Grette Schütte-Lihotzky, Josef F. Dex, Helmut Wagner-Freynsheim – Austria; Hugo Häring – Niemcy; André Lurçat, Jacques Groag, Gabriel Guevrekian – Francja; Arthur Grünberger, Richard J. Neutra – USA; Gerrit Th. Rietveld – Holandia. Autorem planu urbanistycznego był Josef Frank. Zaprezentowano jedynie domy jednorodzine wolno stojące lub szeregowe.
Pod kierownictwem Josefa Franka zbudowano na lekko pochylonym terenie 70 domów. Finansowanie wystawy zostało umożliwione przez „Akcję Pomocy Gminy Wiedeń w Budownictwie Domów” („Heimbau-Hilfsaktion der Gemeinde Wien”) – instytucję gminną, która zagwarantowała korzystne kredyty. Osiedle powstało na terenie należącym do tej gminy.Na wystawie pokazano na wzór Weissenhof z 1927 roku i wystawy w Brnie z 1928 roku, które były szczególnie uważnie obserwowane w Austrii, wyłącznie domy jednorodzinne wolno stojące i w zabudowie szeregowej. Do zwiedzania udostępniono umeblowane domy. Wyrażano często przypuszczenie, że wystawa Werkbundu miała być przeciwstawieniem się polityce mieszkaniowej uprawianej przez miasto Wiedeń od początku lat 20-tych, która polegała na budowaniu dużych mieszkań. Zagadnienie małego domu jednorodzinnego stało się głównym tematem wiedeńskiej wystawy Werkbundu.Bardziej istotna niż ekonomiczna strona projektu, która w końcu z powodu przeprojektowania wystawy nie została zrealizowana, była funkcjonalność mieszkań i ich wyposażenie. Otto Neurath opisuje obszernie w „Die Form” zadania architekta i jego prawo do wpływania na wychowanie przyszłego mieszkańca. Krytykuje on obserwowany na poprzednich wystawach rozdźwięk między ideami prezentowanymi przez architektów, a potrzebami przyszłych mieszkańców, uważając, że zbyt często pokazuje się to co technicznie możliwe lub z powodów formalnych pożądane, a nie to co potrzebne w codziennym życiu. Późniejsze użytkowanie jest często sprzeczne z wcześniejszymi projektami. Celem Wiedeńskiej Wystawy miała być likwidacja tej sprzeczności i pokazanie mieszkań w tej formie w jakiej miały być przypuszczalnie użytkowane w przyszłości.
Zauważona już w ówczesnym czasie przypadkowość usytuowania pojedynczych domów i grup domów z upływem czasu zniknęła wśród bujnej zieleni – jak to przewidziano w roku 1932. Wszystkie domy miały płaskie dachy, prostą prostopadłościenną bryłę. Elewacje były najczęściej płaskie, oszczędne, urozmaicone jedynie otworami okien i drzwi. Tylko nieliczne domy, jak np. Adolfa Loos’a z wysokim pomieszczeniem mieszkalnym i galerią prezentowały niekonwencjonalne rozplanowanie mieszkania.Osiedle nie zostało tak konsekwentnie zaprojektowane, jak to miało miejsce przy wcześniejszych wystawach. W urządzeniu wnętrz Hugo Häring zauważał skłonności do dekoracyjności. Ten styl był preferowany przez znajdujące się właśnie w likwidacji Warsztaty Wiedeńskie (Wiener Werkstätten). Wystawa została ostatecznie oceniona jako sukces. Już w parę dni po jej otwarciu sprzedano wiele budynków.
Zobacz więcej: www.werkbundsiedlung-wien.at