Do Nadodrza już w latach 40. XIX wieku przylgnęło określenie „dzielnica robotnicza” czy też „dzielnica robotniczo-rzemieślnicza”. Tkankę architektoniczną osiedla tworzą przede wszystkim długie, zwarte ciągi kamienic czynszowych. Ich cechą charakterystyczną jest fasadowość – frontowe elewacje obfitują w bogatą ornamentykę, zaś na tylnych murach nie można odnaleźć jakichkolwiek dekoracji. Istotnym elementem krajobrazu Nadodrza są ogromne podwórza, w których kiedyś lokowano zakłady produkcyjne, magazyny i lokale usługowe.
Osiedle nie doznało większych uszczerbków podczas działań wojennych, przez co stało się miejscem zakwaterowania wrocławskich pionierów przybywających pociągami na Dworzec Nadodrze, a tym samym zaczęło funkcjonować jako centrum odradzającego się miasta. To właśnie na tym osiedlu ulokowano siedziby instytucji administracyjnych, uruchomiono pierwsze sklepy oraz lokale usługowe. Przez długi czas Nadodrze uznawano za niebezpieczną i zaniedbaną część Wrocławia. Od 2004 roku prowadzony jest proces rewitalizacji obszaru, a osiedle wciąż pięknieje. Fasady kamienic odzyskują dawny blask, powstaje wiele restauracji, barów i kawiarni. Działa tu również wiele zakładów rzemieślniczych czy pracowni artystycznych, a także instytucji kultury.
Jednym z bardziej lubianych pośród mieszkańców i mieszkanek miejsc jest (zrewitalizowany) plac Świętego Macieja z parkiem pochodzącym z drugiej połowy XIX wieku. Został zaprojektowany w najmodniejszym wówczas stylu berlińskim, a jego twórca, Hans Lüdke, został nagrodzony wyróżnieniem za stworzenie najlepszego miejskiego założenia parkowego.