Święto Wrocławia: honorowi obywatele, nagrodzeni i odznaczeni

Główne uroczystości rozpoczęły się w kaplicy Rajców Miejskich w kościele św. Elżbiety o godz. 11.15, skąd radni i zaproszeni goście w efektownej paradzie z towarzyszeniem orkiestry policyjnej okrążyli Rynek, po drodze witając się z kupcami Jarmarku Świętojańskiego, którzy ofiarowali władzom miasta symboliczne dary.

Ze względu na padający deszcz, nie przeprowadzono tym razem intronizacji nowego króla Bractwa Kurkowego w obecności mieszkańców Wrocławia, ale przeniesiono ją do Starego Ratusza.

O godz. 12.00 w Sali Wielkiej Starego Ratusza zaczęła się uroczysta sesja Rady Miejskiej, ostatnia związana ze Świętem Wrocławia dla obecnych władz i radnych naszego miasta. Jej wyjątkowość polegała także na tym, że jej przebieg mogła obserwować reprezentacja radnych Lwowa, miasta partnerskiego Wrocławia, z przewodniczącym Anatolijem Zabaryło na czele, którzy dzień wcześniej, w sobotę 23 czerwca, wzięli również udział w nadaniu rondu przy szpitalu na Stabłowicach imienia gen. Bezruczki.

Przewodniczący RM Wrocławia otrzymał odznaczenie od radnych miasta partnerskiego Lwowa, krore wręczył przewodniczący tamtejszej Rady Anatolij Zabaryło, fot. mawi

Prezydent Dutkiewicz – na pożegnanie

Po odegraniu hymnu Wrocławia przez Tadeusza Nestorowicza, a także hymnów Polski i Unii Europejskiej zebranych powitał przewodniczący RM Wrocławia Jacek Ossowski i poprosił o zabranie głosu prezydenta Wrocławia Rafała Dutkiewicza.

– W ostatnich kilunastu latach odbyłem ponad 30 tysięcy spotkań, głównie z wrocławianami. Wrocławian jest wszakże kilkanaście razy więcej. Owszem, wielu z nich spotkałem posrednio na licznych wiecach, piknikach, festynach. Tak czy inaczej, nie spotkałem wszystkich wrocławian – mówił prezydent Dutkiewicz. – Śmiem jednak twierdzić, że spośród wszystkich polityków i aktywistów w naszym mieście wyróżniam się największą liczbą spotkanych, poznanych mieszkańców Wrocławia. Wielu z nich, tych aktywnych, najczęściej polityków poznałem także z tzw. drugiej strony. Zdecydowaną, absolutną większość tych spotkań zachowuję jednak w dobrej pamięci.

Dary dla władz miasta od kupców Jarmarku Świętojańskiego, fot. mawi

Nikt nigdy na mnie nie krzyczał, przyjaźnią zaś obdarowało mnie wielu wspaniałych ludzi, moich współpracowników, radnych poszczególnych kadencji, wielu przyjezdnych i wielu tutejszych.

(...) Chcę prosić, żeby Wrocław był polski i europejski, żeby był znacznie więcej niż narodowy. Ma być bowiem międzynarodowy. Chcę prosić, żeby taki był – otwarty i uśmiechnięty.

Z rzeczy zabawnych wspomnę, że napisałem kilkaset fraszek – wszystkie pamiętam, żadnej nie opublikowałem. Na szczęście dla ludzkości i dla Wrocławia. Przecież nie wynajęto mnie do pisania wierszy. Wspomnę też, że na początku pierwszej kadencji... wpadłem do grobu. Na osobowickim cmentarzu. Ponoć przynosi to szczęście...

Chcę wszystkim podziękować, bardzo podziękować, a za niezliczone błędy i potknięcia także przeprosić. 

Dzisiejszym nagrodzonym serdecznie gratuluję. Wyjątkowa i znakomita ekipa laureatów. Korzystając z Państwa obecności, chcę się pożegnać. Poeta mówi, że wszystko jest kwestią dobrego smaku, wytrwam zatem w tym, aby w przyszłości nie komentować miasta, a jedynie sprzyjać mu ze wszystkich sił.

Toast za pomyślność Wrocławia, fot. mawi

Wrocław zmieniał się i rósł na naszych oczach jak drożdżowe ciasto. To drożdżowe ciasto to cytat z jednej z moich ulubionych piosenek. Niech zatem dalej rośnie wśród miast gamma, a w przyszłości beta, jako European Best Destination, jako mistrz Europy w tworzeniu miejsc pracy, jako Europejska Stolica Kultury, jako Światowa Stolica Książki, jako gospodarz największego sportowego wydarzenia w historii Polski, jako podwójny bohater list UNESCO, jako polskie miasto marzeń.

(...) Niech zatem dalej rośnie jako miasto akademickie, zielone. Amen.  

Wyróżnieni w roku wyjątkowym dla Polski i Wrocławia 

O osobach, którym w tym roku nadano tytuły Civitate Wratislaviensi Donatus, Jacek Ossowski mówi m.in.: – Tytuły te zostały w tym roku przyznane dwóm nieżyjącym już osobom, które są ważnymi symbolami historii naszego miasta. Profesor Stanisław Kulczyński – ostatni przedwojenny rektor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie – położył wielkie zasługi w budowę od podstaw życia akademickiego w powojennym Wrocławiu. Doktor Jerzy Woźniak – żołnierz Armii Krajowej i ofiara komunistycznego terroru lat powojennych – swoją działalnością przyczynił się do utrwalenia pamięci o historii walk o wolność i suwerenność Polski.

Civitate Wratislaviensi Donatus

Stanisław Kulczyński (1895-1975)

Uczony, polityk, działacz społeczny i organizator życia naukowego. Młodość spędził w Krakowie, tam na Uniwersytecie Jagiellońskim studiował zoologię i botanikę i rozpoczął pracę naukową. Jego najważniejsze dokonania na polu głównie systematyki roślin, ekologii, fitosocjologii, paleobotaniki i torfoznawstwa przypadają na dwudziestolecie międzywojenne, które spędził we Lwowie, pracując na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Sławę naukową w skali światowej zawdzięcza m.in. badaniom torfu, których owocem była monografia „Torfowiska Polesia”.

Mając 35 lat, został profesorem zwyczajnym. W latach 1936-1938 był rektorem Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Uznając ówczesne zarządzenie o tzw. getcie ławkowym za sprzeczne z zasadami demokracji i tradycjami polskich uniwersytetów, nie podpisał go, po czym ustąpił z funkcji rektora. Na koniec lat 30. datuje się także początek jego działalności politycznej w Klubie Demokratycznym.

Dyplom odebrał wnuk prof. Kulczyńskiego – Grzegorz Fałda (po prawej), fot. UM

W czasie okupacji Lwowa pracował m.in. jako karmiciel wszy w słynnym Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla. Prowadził działalność konspiracyjną w państwie podziemnym, będąc w 1942 r. okręgowym delegatem Rządu RP we Lwowie.

Po wojnie poświęcił się głównie działalności organizacyjnej i społecznej, a później także politycznej. Do Wrocławia przybył 10 maja 1945 r. – zaledwie cztery dni po kapitulacji Festung Breslau – jako delegat Ministerstwa Oświaty ds. zabezpieczania majątku szkół wyższych oraz innych instytucji naukowych, bibliotek i zbiorów na terenie Wrocławia i okolic, stał na czele Grupy Naukowo-Kulturalnej. Został pierwszym rektorem Uniwersytetu i Politechniki, które rozpoczęły działalność 15 listopada 1945 r. Na początku lat 50. objął w Warszawie urząd wiceprzewodniczącego Rady Państwa.

Kopię dyplomu otrzymał również prof. Marek Ziętek, przewodniczący Kolegium Rektorów Wrocławia i Opola i jeden z inicjatorów przyznania pośmiertnie tytułu Honorowego Obywatela Wrocławia prof. Stanisławowi Kulczyńskiemu, fot. mawi

Prof. Kulczyński zwykł mawiać, że jest silny siłą swoich współpracowników. To on zarażał innych swoją pasją, pobudzał do działania i dawał innym przykład swoją postawą. Dzięki jego zdolnościom przywódczym, talentowi organizatorskiemu i determinacji, Wrocław szybko znalazł się na naukowej mapie Polski, pozostając do dziś w czołówce polskich miast akademickich.

Jerzy Woźniak (1923-2012)

Lekarz, żołnierz, członek AK. Ukończył konspiracyjną szkołę podoficerską i w 1943 r. szkołę podchorążych. Brał udział w Akcji Burza. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na tereny Rzeszowszczyzny ukrywał się w Rzeszowie i w Krakowie.

W marcu 1945 r. zapisał się na Wydział Prawa w Krakowie, lecz zagrożony aresztowaniem, zdecydował się na ucieczkę do Wrocławia. Na polecenie władz konspiracyjnych przedostał się przez Pragę na Zachód, gdzie służył w 2. Korpusie Polskim generała Andersa. Studiował medycynę na uniwersytecie w Insbrucku i w Edynburgu (1945-1947). W 1947 r. powrócił do Polski jako kurier i zaczął współpracę z IV zarządem zrzeszenia Wolność i Niezawisłość.

Dyplom odebrała rodzina dr. Jerzego Woźniaka – żona Aleksandra i syn Olaf, fot. UM

W grudniu tegoż roku aresztowany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i osadzony na 14 miesięcy w więzieniu śledczym na Mokotowie, po brutalnym śledztwie został skazany na karę śmierci za „usiłowanie obalenia ustroju”. Po trzech miesiącach karę zamieniono na dożywocie. Przewieziono go do więzienia w Rawiczu, a następnie we Wronkach, gdzie został skierowany do pracy w szpitalu na oddziale gruźliczym. Dla studenta medycyny była to okazja do praktycznej nauki zawodu.

Po wyjściu na wolność, w listopadzie 1956 r., podjął przerwane studia medyczne. Nie pozwolono mu jednak zrobić doktoratu, gdyż wciąż figurował w centralnym rejestrze skazanych. Pracował we Wrocławiu jako pulmonolog.

Po 1989 r. został prezesem Dolnośląskiego Związku Żołnierzy AK oraz Honorowym Prezesem Rady Naczelnej Światowego Związku Żołnierzy AK. W latach 1997–2001 był zastępcą kierownika, a następnie do lutego 2002 r. kierownikiem Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych w rządzie Jerzego Buzka.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami (na emigracji w 1948 r.), Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2003).

Nagoda Wrocławia

Bogusław Klimsa 

Przy mikrofonie Bogusław Klimsa, fot. mawi

Urodzony w 1946 r. muzyk, dziennikarz, kompozytor muzyki teatralnej i piosenek, reżyser telewizyjny, twórca programów kabaretowych i estradowych. Studiował geologię na Wydziale Nauk Przyrodniczych UWr i włączył się w studencki ruch kulturalny.

Działał w Studiu Piosenki studenckiego klubu Pałacyk, studenckich teatrach Riposta i Kalambur, współtworzył Kabaret Ojców. Przez wiele lat był kierownikiem muzycznym Teatru Mimu „Gest”, a także Wrocławskiego Teatru Lalek. Autorem muzyki teatralnej oraz opracowań muzycznych ponad 80 spektakli w teatrach dramatycznych, lalek i pantomimy na terenie całej Polski, a m.in. w Szwajcarii, Finlandii, Hiszpanii. Opracowywał i komponował muzykę do dwóch ostatnich przedstawień autorstwa Henryka Tomaszewskiego w jego teatrze pantomimy. Twórca ponad 200 piosenek, wykonywanych m.in. przez: Teresę Tutinas, Ewę Sadowską, Ninę Urbano, Piotra Fronczewskiego, Jacka Borkowskiego, Krystynę Tkacz, Jana Kaczmarka oraz kabaret Elita.

Laudację na cześć laureata wygłosiła wiceprzewodnicząca RM Dorota Galant, fot. mawi

Wieloletni dziennikarz, kierownik Redakcji Muzycznej oddziału wrocławskiego TVP. Pełnił funkcję prezesa dolnośląskiego oddziału, a potem Rady Głównej Syndykatu Dziennikarzy Polskich w Warszawie oraz prezesa oddziału ZAKR we Wrocławiu.

Twórca kilkunastu filmów dokumentalnych, kilkudziesięciu telewizyjnych programów edukacyjnych, muzycznych, dokumentujących życie kulturalne Wrocławia, w tym zapisów koncertów muzyki klasycznej, rozrywkowej i rocka oraz jazzu. Współtworzył telewizyjny magazyn aktualności muzycznych „Tuba”, a także transmisje prestiżowych wrocławskich festiwali muzycznych (Wratislavia Cantans, Przegląd Piosenki Aktorskiej, Jazz nad Odrą).

Jest autorem cyklu książek „Muzyka rozrywkowa we Wrocławiu 1945-2000” (tomy: Jazz, Rock, Estrada) i współautorem uznanej i nagradzanej 2-tomowej monografii festiwalu Jazz nad Odrą. Członek sekcji kompozytorskiej ZAIKS, Związku Polskich Autorów i Kompozytorów Utworów Rozrywkowych ZAKR, Stowarzyszenia Artystów Wykonawców Utworów Muzycznych SAWP, Związku Autorów i Producentów Audiowizualnych SFP – ZAPA. Współtwórca i dyrektor artystyczny Wrocławskiego Teatru Piosenki.

Ewa Kobel

Historyk, pedagog, popularyzatorka wiedzy o Wrocławiu i Dolnym Śląsku. Absolwentka kulturoznawstwa i historii na UWr oraz podyplomowych studiów z zakresu historii sztuki (Poznań), semiologii (Kraków), śląskoznawstwa i bibliotekoznawstwa (Wrocław). Przez blisko 30 lat nauczycielka historii i wicedyrektorka XII LO im. Bolesława Chrobrego we Wrocławiu.

Autorka 20 edukacyjnych programów artystycznych poświęconych historii Polski, współorganizatorka licznych wystaw, projektów edukacyjnych i sesji naukowych. Przygotowała cztery słynne Gale Jubileuszowe „Dwunastki”, prezentowane na scenie wrocławskiego Teatru Polskiego. Uczestniczyła w przygotowaniu i wdrażaniu programu „Nowa matura” – współautorka powstałych w związku z nim wydawnictw metodycznych.

Wierna swojej największej pasji – historii i powołaniu – popularyzowaniu jej w różnych środowiskach, woluntarystycznie prowadzi prelekcje i przygotowuje wystawy plenerowe o ważnych wydarzeniach i postaciach z narodowej historii. Autorka pisemka historycznego „Parafialny Niezbędnik Patriotyczny”, nieodpłatnie kolportowanego wśród mieszkańców wrocławskich Złotnik.

Dla lokalnej społeczności organizuje rozmaite przedsięwzięcia o charakterze artystycznym i patriotyczno-religijnym. Zaangażowana w aktualnie wdrażany społeczny projekt budowy Centrum Spotkań, które ma pełnić funkcję domu kultury dla Złotnik i kilku sąsiednich osiedli.

Napisała dwa monumentalne opracowaniach popularnonaukowe: „Patroni wrocławskich ulic, placów i zaułków” (2008) oraz „Lista obecności, czyli 700 postaci związanych z dawnym i współczesnym Wrocławiem” (2017), nie przeznaczając ich do sprzedaży, ale jako dar dla wrocławskich placówek oświatowych, bibliotek, przewodników miejskich i instytucji, zajmujących się przede wszystkim hobbystycznie Wrocławiem.

Za działalność dydaktyczną została uhonorowana Medalem Edukacji Narodowej oraz (kilkukrotnie) nagrodami Kuratora Oświaty i Prezydenta Miasta.

Bogdan Łazarkiewicz 

Prof. Bogdan Łazarkiewicz z dyplomem Nagrody Wrocławia, fot. mawi

Rocznik 1929. Chirurg, naukowiec i nauczyciel akademicki, profesor i rektor Akademii Medycznej we Wrocławiu. Po studiach rozpoczął pracę w Szpitalu Miejskim im. Ludwika Rydygiera we Wrocławiu (1954) r. najpierw, jeszcze jako student, w Katedrze Anatomii Opisowej Wydziału Lekarskiego, później na Oddziale Chirurgicznym. Od 1961 r. był pracownikiem naukowym w II Klinice Chirurgicznej Akademii Medycznej we Wrocławiu, gdzie spędził prawie 40 lat zawodowego życia, zdobywając kolejne stopnie i tytuły naukowe. Od 1980 r. przez 20 lat kierował II Katedrą i Kliniką Chirurgii. Przez dwie kadencje (1978-1984) był prorektorem, a potem rektorem Akademii Medycznej im. Piastów Śląskich we Wrocławiu (1987-1990)

W okresie kierowania kliniką doprowadził do podniesienia standardów leczenia pacjentów, wówczas powstały pracownia endoskopowa, Oddział Intensywnego Nadzoru Pooperacyjnego oraz Międzykliniczna Pracownia Doświadczalna, gdzie prowadzono interdyscyplinarne projekty naukowe sprzyjające rozwojowi kadry.

Jest promotorem 22 doktorów nauk medycznych i czterech habilitantów. W swoim dorobku ma ponad 250 publikacji, w tym kilka skryptów dla studentów. Autor monografii „Chirurgia na Dolnym Śląsku po II wojnie światowej” oraz „Prezesi Towarzystwa Chirurgów Polskich 1889-2002”, a także wspomnień „Refleksje chirurga” oraz „Moja akademia”, dzięki którym poznać można początki powojennej chirurgii we Wrocławiu.

Jest doktorem honoris causa wrocławskich uczelni –  Akademii Rolniczej (2002) i Akademii Medycznej (2009). Za swoją działalność otrzymał liczne odznaczenia i nagrody, m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, a także Medal Komisji Edukacji Narodowej, medale „Academia Medica Wratislaviensis” i „Gloria Medicinae”.

Tomasz Skrzypek 

Tomasz Skrzypek z dyplomem. Obok, po lewej, wiceprzewodniczący RM Rafał Czepil, który odczytał laudację na cześć laureata, fot. mawi

Urodzony we Wrocławiu w 1967 r., zawodowy mistrz Polski i od 1997 r. trener kadry Polski w kick boxingu, współzałożyciel klubu Fighter Wrocław.

Zanim został szkoleniowcem, wywalczył pięć tytułów mistrza kraju, w tym dwa zawodowe. Zdobył wicemistrzostwo Związku Radzieckiego (1990) i mistrzostwo Bułgarii (1990). Trzykrotnie walczył na mistrzostwach świata. Był klasyfikowany przez największe organizacje zawodowe w kick boxingu na 3. miejscu na świecie.

W 1992 r. wraz z Krzysztofem Polaczkiem założył klub Fighter Wrocław, który jest kolebką wrocławskiego kick boxingu, w którym wychowało się około 5000 zawodników. W jego barwach sportowcy zdobyli 16 tytułów mistrza świata, 10 tytułów mistrza Europy oraz wiele tytułów mistrza Polski, 14 razy wygrywając klasyfikację medalową mistrzostw Polski.

W pracy zarówno nauczyciela wychowania fizycznego, jak i szkoleniowca stawia na prawidłowy rozwój młodych ludzi, zwłaszcza tych pochodzących z najtrudniejszych środowisk społecznych. Od 20 lat trenuje zawodników reprezentacji Polski w K1. Jego podopieczni zdobyli 25 tytułów mistrza świata i 23 tytuły mistrza Europy, pięciokrotnie wygrywając klasyfikację medalową mistrzostw świata.

Tomasz Skrzypek zdobył wiele nagród, tytuł najlepszego trenera roku na Dolnym Śląsku (2013),  pierwszego „Herosa” PZKB (2017), a także nagrodę Stanleya 2007 – prestiżowe wyróżnienie w świecie sportów walki.

Maria Woś 

Maria Woś oraz laudator, wiceprzewodniczący RM Jerzy Skoczylas, fot mawi

Nauczycielka, dziennikarka radiowa związana z Polskim Radiem Wrocław. Urodziła się we Lwowie w 1934 r., w roku 1946 ekspatriowana do Wrocławia.

Po ukończeniu polonistyki na UWr (1955) pracowała jako nauczycielka języka polskiego we wrocławskim IX LO. Od 1958 r. dziennikarka Rozgłośni Wrocławskiej Polskiego Radia, kolejno w redakcjach: Łączności ze Słuchaczami, Młodzieżowej, Oświatowej i Literackiej.

Za swoje najcenniejsze przygody zawodowe tego okresu uważa redagowanie razem z utalentowanymi młodymi ludźmi cyklicznej audycji „My nastolatki” (1965-1969), udział w ogólnopolskim cyklu radiowych lekcji języka polskiego „Radio – szkole” (1976-1981) oraz opracowywanie oprawy muzycznej znacznej części audycji Redakcji Literackiej (1963-1981).

Była członkiem zespołu dążącego do zmian w mediach w NSZZ „Solidarność”. W stanie wojennym odeszła z radia i pracowała jako nauczycielka języka polskiego w kilku liceach. Współpracowała z ogólnopolskimi tygodnikami katolickimi („Niedziela” i „Gość Niedzielny”) i lokalnym („Nowe Życie”). Uczestniczyła w działalności Arcybiskupiego Komitetu Charytatywnego, obserwując i dokumentując procesy polityczne. Wiosną 1989 r. na zaproszenie Komitetu Obywatelskiego w kilkuosobowym zespole realizowała radiową kampanię wyborczą Solidarności.

W 1989 r. wróciła do radia i jest z nim związana nadal. Można jej słuchać w każdy czwartek w programie „Wieczór z kulturą”. 1 lutego 2018 r. roku obchodziła 60-lecie pracy radiowej. Jej ostatnią audycją był przygotowany razem z Leszkiem Długoszem (technikiem, przewodniczącym radiowej Solidarności) tryptyk na XXV-lecie Związku „Cud Sierpniowy”.

Jest osobą niezwykle konsekwentną, wrażliwą i odważną. Piękna polszczyzna, dorobek kulturalny i intelektualny pokoleń, tradycje patriotyczne, które wyniosła z rodzinnego domu, poczucie odpowiedzialności za świat, który tworzymy – to podstawowe wartości, jakie przekazuje swoim odbiorcom.

W 2003 r. koledzy z Wrocławskiego Oddziału SDP i syndykatu SDRP wyróżnili ją Nagrodą im. Tadeusza Szweda. W 2008 r. minister kultury nadał jej medal „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”. Została też odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2014 r. środowisko dziennikarzy przyznało jej za całokształt pracy nagrodę „Dziennikarz na Med(i)al”.

Klub Honorowych Dawców Krwi PCK Polar-Whirlpool

Założony 31 października 1973 r. jako Klub Honorowych Dawców Krwi POLAR, pod obecną nazwą istnieje od reorganizacji zakładu. „Oddając krew, ratujesz życie” – ta maksyma od wielu lat przyświeca członkom jednego z najstarszych i najprężniej działających klubów na terenie Wrocławia.

W ciągu 45 lat działalności Klubowi, który współpracuje z Regionalnym Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa oraz z Wrocławskim Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa, udało się pozyskać ponad 11 tys. 450 litrów krwi, a wspólnie organizowane akcje poboru krwi odbywają się na terenie firmy Whirlpool, na Rynku Psiego Pola oraz w Centrum Handlowym Korona.

Nagrodę w imieniu Klubu HDK Polar Whirlpool odebrał prezes Bogdan Sierzchuła. Pierwsza po prawej laudatorka radna Magdalena Razik-Trziszka, fot. mawi

Oprócz działalności statutowej, członkowie Klubu angażują się w akcje charytatywne, pomocowe i szkoleniowe, m.in. organizowanie od 2013 r. wspólnie ze strażą pożarną szkolenia Grupy Ratownictwa Medycznego PCK w zakresie odszukiwania osób z rumowisk po katastrofach naturalnych, ufundowanie sprzętu medycznego dla RCKiK do celów szkoleniowych oraz defibrylatora szkoleniowego dla grupy ratownictwa, przekazanie sprzętu AGD dla Ośrodka Interwencji Kryzysowej w powiecie wyszkowskim oraz dla organizacji pożytku publicznego zajmujących się pomocą dla rodzin, ufundowanie upominków dla młodych wrocławian systematycznie oddających krew, udział w cyklicznych i doraźnych zbiórkach darów.

W 15. rocznicę powstania (1988) Klub HDK PCK Polar-Whirlpool otrzymał sztandar, do jego szarfy wpięto wtedy odznakę „Zasłużony Dawca Krwi II stopnia” oraz wiele innych odznaczeń z zaprzyjaźnionych klubów z całej Polski. Klub został też odznaczony Odznaką Honorową Polskiego Czerwonego Krzyża IV stopnia (1986), III stopnia (1995) oraz II stopnia (2003).

Odznaki Honorowe Wrocławia

Rada Miejska 21 stycznia 2016 r. przyjęła uchwałę w sprawie ustanowienia Odznaki Honorowej Wrocławia – Wratislavia Grato Animo – „Wrocław z wdzięcznością” , ustalenia jej wzoru oraz zadas i trybu nadawania i noszenia. To zaszczytne odznaczenie rangi samorządowej, przyznawane za zasługi w działalności publicznej na rzecz rozwoju Wrocławia, trzystopniowa: I stopnia – Złota, II stopnia – Srebrna i III stopnia – Brązowa. Nadaje ją prezydent Wrocławia po zasięgnięciu opinii Konwentu Odznaki, któremu przewodniczy prof. Tadeusz Luty.

Andrzej Wiszniewski 

Odznaka Złota

Prof. Andrzej Wiszniewski, fot. mawi

Urodził się w 1935 r., absolwent Wydziału Elekrtycznego PWr. Od 1990 r. profesor zwyczajny. Od początku kariery zawodowej związany z wrocławską Politechniką. W 1981 r. piastował urząd prorektora PWr, a rektora w latach 1990-1996. Za jego kadencji rozbudowano i usamodzielniono wiele placówek uczelni. Wniósł znaczny wkład w integrację wrocławskiego środowiska naukowego.

Był uczestnikiem wydarzeń marca 1968 r. Wstąpił do Solidarności w 1980 r., działał jako członek komisji oddziałowej w Instytucie Energetycznym. Publikował artykuły w prasie niezależnej. Uczestnik strajku na uczelni po wprowadzeniu stanu wojennego, za co został usunięty ze stanowiska prorektora. Za działalność w opozycji w 1982 r. został internowany, potem aresztowany i skazany na dwa lata więzienia.

Po uwolnieniu nie zaprzestał aktywności opozycyjnej, w latach 1983-1989 był członkiem rady społecznej przy kardynale Gulbinowiczu, wspołpracował z Regionalnym Komitetem Strajkowym Solidarności, był też szefem jej doradców. Współpracownik Solidarności Walczącej. Przewodniczący Donośląskiego Porozumienia Komitetów Nauki, Kultury, Edukacji, Zdrowia i Ekologii, współorganizator rady środowiska akademickiego Wrocławia.

Był przewodniczącym Komitetu Badań Naukowych, senatorem RP, ministrem nauki i radnym Sejmiku Dolnośląskiego. Wielokrotnie wyróżniany – m.in. Krzyżem Kawalerskim, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Solidarności Walczącej.Autor wielu polskich i zagranicznych publikacji.  

Beata Maciejewska

Odznaka Srebrna

Beata Maciejewska z prezydentem Rafałem Dutkiewiczem, fot. mawi

Dziennikarka, publicystka, absolwentka historii UWr. Od 1992 r. pracuje w „Gazecie Wyborczej”. Zajmuje się zgłębianiem i upowszechnianiem historii Wrocławia i Dolnego Śląska.

Autorka lubianych przewodników, książek i albumów, m.in. „Spacerownika wrocławskiego”. Zaangażowana w akcję „Oddajcie, co nasze”, poruszającą problem zabytkow wywiezionych z Dolnego Śląska po II wojnie światowej. 

Współinicjatorka wykupienia dla Wrocławia tzw. złotego skarbu z Bremy i autorka cykli publicystycznych, m.in. „Historia dolnośląskiego bznesu” czy „Przez wrocławskie 1000 lat”. 

Laureatka m.in. Nagrody Kulturalnej Śląska i Polsko-Niemiecką Nagrodą Dziennikarzy, Nagrody Wrocławia, Lauru Wrocławia, otrzymała tytuł Dziennikarza Roku im. T. Szweda.

Bartłomiej Skrzyński

Odznaka Srebrna

Z Bartłomiejem Skrzyńskim, po prawej, laudator Jacek Sutryk, fot. mawi

Urodził się w 1979 r., studiował na Uniwersytecie Wrocławskim, aktywista, społecznik, angażujący się w problemy osób z niepełnosprawnościami. 

Rzecznik Wrocławia ds, osób niepełnosprawnych, prowadzi wykłady dla studentów na UWr. Współtwórca pierwszego miejskiego wolontariatu, utworzonego na potrzeby organizacji 26. Kongresu Eucharystycznego (1997). Zajmował się kampanią przeciw przemocy, zaangażowany w przełamywanie barier w wielu wymiarach.

W połowie lat 90. wizytował wrocławskie szkoły, przekonując, że „warto chcieć”. Tworzył organizacje pozarządowe i kampanie społeczne. Miał znaczny udział w akcjach „Wrocław bez barier” czy „Nie ma barier Dolny Śląsk”.

Stworzył program „Wózkersi”, emitowany w telewizji, współprodukował program „Bez barier” dla TVP. Zaangażowany w akcje we wrocławskim sejmiku osób niepełnosprawnych – był tam rzecznikiem prasowym.

Publikuje i publikował w dolnośląskich i ogólnokrajowych czasopismach i portalach internetowych. Wielokrotnie nagradzany za swoją działalność, także za propagowanie sportu żużlowego. 

Nagrody Prezydenta Wrocławia

Andrzej Lange 

Prof. Andrzej Lange z Nagrodą Prezydenta Wrocławia, fot. mawi

Naukowiec, lekarz immunolog, hematolog, transplantolog kliniczny, założyciel i kierownik najdłużej działającego w Polsce ośrodka przeszczepiania szpiku, dyrektor Dolnośląskiego Centrum Transplantacji Komórkowych i Krajowego Banku Dawców Szpiku, pionier w dziedzinie medycyny regeneracyjnej, kierownik Laboratorium Immunologii Klinicznej Instytutu Immunologii i Terapii Doświadczalnej PAN we Wrocławiu, honorowy członek Królewskiego Kolegium Lekarzy w Londynie.

Urodził się w 1942 r. w Krakowie. Do Wrocławia przywiozła go mama i choć nie był to jego osobisty wybór, okazał się słuszny, ponieważ pokochał to miasto, związując się z nim na stałe. W nieistniejącym już Szpitalu Wojewódzkim przy pl. 1 Maja otrzymał pierwszą pracę. Stopnie naukowe doktora i dra habilitowanego uzyskał na Akademii Medycznej we Wrocławiu. W 1986 r. otrzymał tytuł profesora.

W 1980 r. został kierownikiem Laboratorium, a następnie Zakładu Immunologii Klinicznej w Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej PAN we Wrocławiu (1992-2012). W tym samym czasie rozpoczął pracę jako ordynator Oddziału Immunoterapii Szpitala im. K. Dłuskiego we Wrocławiu, który dzięki staraniom Andrzeja Langego dał początek Dolnośląskiemu Centrum Transplantacji Komórkowych. Jego integralną częścią stał się pierwszy w Polsce rejestr niespokrewnionych dawców szpiku.

W zespole prof. Langego przeprowadzono ponad tysiąc zabiegów przeszczepu komórek krwiotwórczych w białaczkach i wrodzonych niedoborach u dzieci oraz komórek macierzystych dla rekonstrukcji naczyń krwionośnych w skrajnie niedokrwionych kończynach. Stworzono wiele nowatorskich rozwiązań, jak metoda pozyskiwania komórek macierzystych wątroby do komórkowych przeszczepień tego narządu.

Profesor jest autorem ponad 200 prac naukowych, a także laureatem wielu nagród i wyróżnień, m.in. Złotego Krzyża Zasługi, Medalu Collegium Ramazzini, Nagrody Indywidualnej „Insigne Decorum Pro Transplantationibus Fovendis”, nadanej przez Polskie Towarzystwo Transplantacyjne, Nagrody Marszałka Województwa Dolnośląskiego za szczególne osiągnięcia dla Regionu. W 2016 r. za „osiągnięcia lekarskie, które otworzyły nowe drogi leczenia pacjentów” został Honorowym Członkiem Królewskiego Kolegium Lekarzy w Londynie. 

Józef Lisowski 

Nagroda za osiągnięcia sportowe i trenerskie dla Józefa Lisowskiego, fot. mawi

Urodzony w 1956 r., lekkoatleta, trener lekkiej atletyki. Od jego nazwiska polską drużynę sztafetową 4 x 400 metrów nazwano „Lisowczykami”, nawiązując jednocześnie do nazwy budzących strach w całej XVII-wiecznej Europie oddziałów lekkiej jazdy polskiej.

Swoją przygodę ze sportem rozpoczął w dzieciństwie. Biegał jako sprinter w niższych kategoriach wiekowych, zdobywając srebrny i brązowy medal na mistrzostwach Polski. Osiągnął wtedy swój rekord życiowy 10,8 s na 100 m. Jednak, jak sam mówi, nigdy nie był tak dobry jak jego podopieczni, dlatego postanowił rozwijać się w innym kierunku. Impulsem do rezygnacji z biegania stała się również lektura literatury sportowej, której z zamiłowaniem się oddawał. Dzięki temu dostrzegł, jak wiele nieracjonalnych decyzji podejmowanych jest przez trenerów podczas treningów.

Ukończył AWF we Wrocławiu. Karierę zawodową trenera zaczął w 1979 r., początkowo w szkołach o profilu sportowym, a następnie w Śląsku Wrocław i AZS AWF Wrocław (2002). Pierwsze drużyny lekkoatletyczne, którymi się opiekował, były kobiece. Dzięki ciężkiej pracy i dobrej współpracy z trenerem osiągały sukcesy, zdobywając medale na spartakiadach i mistrzostwach Polski, zarówno w biegach indywidualnych, jak i w sztafetach. 

Od 1994 r. prowadzi polską drużynę sztafetową 4 x 400 mężczyzn, która odnosi sukcesy w kraju i za granicą. „Lisowczycy” trzykrotnie brali udział w finałowym biegu olimpiad, zdobyli m.in. złoty i trzy brązowe medale mistrzostw świata, srebrny i brązowy medal mistrzostw Europy, 2 złote , 2 srebrne i brązowy medal halowych mistrzostw świata, 2 złote i 2 brązowe medale halowych mistrzostw Europy. 

Na mistrzostwach świata w Atenach (1997) jego podopieczni po raz pierwszy w historii polskiej lekkoatletyki osiągnęli wynik poniżej 3 minut, bijąc rekord Polski. W halowych mistrzostwach świata w Birmingham (2018) – pobili rekord świata.

Palarnia Etno Café

W imieniu Etno Cafe nagrodę odebrał Tomasz Nietubyć, fot. mawi

Powstała we Wrocławiu w 2012 r, jako pierwsza polsko-etiopska spółka importująca kawę do Polski. W niedługim czasie marka rozpoczęła także współpracę z plantatorami w Rwandzie, Kenii, Salwadorze, Papui Nowej Gwinei i Brazylii.

Pierwsza kawiarnia została otwarta w 2015 r. w „okrąglaku” na ul. Świdnickiej. Szybko powstały kolejne punkty. Początkowo tylko we Wrocławiu (2016): Etno Cafe Pasaż Grunwaldzki i Etno Café OVO, a następnie w wybranych miastach w Polsce: Lesznie (2016), Poznaniu (2016), Szczecinie (2016), Warszawie (2016), Gdańsku (2018). Dziś sieć ma 16 kawiarni, w tym dziewięć we Wrocławiu (np. BarBarbara i centrum handlowe Wroclavia).

W 2016 r. marka otworzyła Browar Kawowy Etno Café i stworzyła pierwszą na rynku polskim butelkowaną kawę macerowaną. W lipcu 2016 r. Etno Café Okrąglak uznane zostało za kawiarnię roku w konkursie Sweet and Coffee Awards, a rok później, podczas Sweet and Coffee Awards, nagrodzone. W 2017 r. marka zdobyła laury w konkursie Food Awards w kategoriach „Kawiarnia roku” (Etno Café Marszałkowska w Warszawie), „Nowatorska strategia marketingowa” oraz „Efektywny rozwój sieci”, a w 2018 r. wygrała z tak silnymi i sieciami, jak Starbucks i Costa Coffee w CEE Retail Real Estate w kategorii „Coffeeshop Retailer”.

Fundacja OK, Art

Przedstawiciele Fundacji: Jan Mikołajek, Witold Liszkowski i Mariusz Mikołajek, fot. mawi 

Powstała w 2012 r. z inicjatywy Mariusza Mikołajka, Witolda Liszkowskiego i Jana Mikołajka, by integrować różne grupy we wspólnym działaniu w dziedzinie sztuki. Do tej pory Fundacji udało się zaanimować trzy duże projekty: „Nasze podwórko” (20130) – realizacja autorskiego programu działania Ośrodka Kulturalnej Animacji Podwórkowej (OKAP) przy ul. Roosevelta 5A, oraz dwa podwórkowe murale „Podwórko – nasze atelier” (2014-2015) i „Podwórko – odkrywanie sztuki” (2017) przy ul. Roosevelta, Jedności Narodowej i Słowiańskiej.

Pierwszym działaniem Fundacja chciała wpisać się w program rewitalizacji Nadodrza, wprowadzany przez miasto na tym osiedlu, jednak bez poczucia pewności, że jej propozycje zyskają akceptację mieszkańców i wolę współdziałania z ich strony. Jednak mimo obaw OKAP okazał się sukcesem.

Szeroka oferta warsztatów plastycznych, wystawy, okazjonalne uroczystości, wreszcie wspólne realizowanie pomysłów i pogłębianie pasji wpłynęły pozytywnie na relacje między mieszkańcami i artystami, jak i pomiędzy samymi mieszkańcami.

Gdy rok później, również na Nadodrzu, przystąpiono do kolejnego zadania – stworzenia muralu podwórkowego, nowatorskim założeniem projektu był podmiotowy udział mieszkańców w jego powstawaniu. 

W pracę zaangażowali się artyści i wrocławianie w różnym wieku i różnych profesji.  Wspólna praca pozwoliła na poznanie się ludzi, którzy nie znali się latami, choć mieszkali w sąsiedztwie. Przez dwa lata od powstania muralu nie zanotowano ani jednego aktu wandalizmu. 

Mieszkańcy podwórka przy ul. Roosevelta z własnej inicjatywy zebrali ponad 300 podpisów pod petycją o powstanie kolejnego muralu – tak narodził się projekt „Podwórko – odkrywanie sztuki”. 

The World Games – Adam Roczek i Marcin Przychodny

Adam Roczek i Marcin Przychodny z Nagrodą Prezydenta Wrocławia, fot. mawi

10. Światowe Igrzyska Sportowe The World Games Wrocław 2017 – były największą imprezą sportowa w Polsce w tamtym roku. We Wrocławiu i trzech miastach partnerskich zaprezentowało się ponad 3,5 tys. sportowców ze 113 krajów świata, którzy rywalizowali w 31 dyscyplinach na ponad 20 obiektach.

Zmagania zawodników były transmitowane do ponad 110 krajów, a na żywo obserwowało je 240 tys. osób. Na zawody sportowe sprzedało się niemal 90% biletów.

Wrocław zebrał doskonałe recenzje za organizację, logistykę, jakość usług, transport i atrakcyjność samego miasta dla turystów. TWG 2017 otrzymały tytuł Imprezy Sportowej Roku w prestiżowym plebiscycie „Przeglądu Sportowego”.

Organizacja takiej imprezy była możliwa dzięki wysokiej klasy specjalistom. Dla Wrocławia i 10. Światowych Igrzysk Sportowych The World Games 2017 byli nimi Marcin Przychodny i Adam Roczek.

Marcin Przychodny (ur. 1980) – były prezes Wrocławskiego Komitetu Organizacyjnego TWG 2017. W latach 2008-2016 był dyrektorem Wydziału Sportu Turystyki i Rekreacji w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Dolnośląskiego. W dorobku zawodowym ma udział w komitecie organizacyjnym Euro 2012 we Wrocławiu i komitecie zawodów Pucharu Świata w narciarstwie biegowym na Polanie Jakuszyckiej w Szklarskiej Porębie (2014). Od stycznia 2018 r. prezes WKS Śląsk Wrocław SA.

Adam Roczek (ur. 1967) – były wiceprezes KO The World Games 2017. Absolwent wrocławskiego AWF-u, prezes studenckiego klubu sportowego AZS UWr (1990-1997), wiceprezes stowarzyszenia sportu akademickiego AZS na Dolnym Śląsku (2003-2015), wiceprezes Zarządu Głównego AZS (2005-2015). Były członek komisji sportu masowego PKOl, od 2012 r. prezydent Europejskiego Stowarzyszenia Sportu Akademickiego. Wielokrotnie wyróżniany, m.in. odznaką za zasługi dla kultury fizycznej, przyznawaną przez ministra sportu, oraz brązowym i srebrnym Krzyżem Zasługi.