To, że symulatory wykorzystywane są do szkolenia pilotów, żołnierzy i lekarzy, nikogo nie dziwi. Zawody te wymagają precyzji, przestrzegania procedur i dążenia do minimalizacji błędu.
Jest jednak więcej specjalizacji – jak na przykład kryminalistyka – których nauka wymaga dostępu do rzeczywistego środowiska, co nie zawsze jest możliwe. Dzięki symulatorom studenci mogą poczuć się jak na miejscu zbrodni i wyćwiczyć skomplikowane procedury oględzinowe.
Otwarcie Specjalistycznej Pracowni Kryminalistyki na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii UWr to zwieńczenie pierwszej części projektu wykorzystania nowoczesnych technologii do kształcenia studentów kryminalistyki. Prace trwały od 2018 r.
Scenariusze oparte na faktycznych zbrodniach
Nad scenariuszami pracował zespół ekspercki. Tworzyli go specjaliści kryminalistyki i medycyny sądowej. Na podstawie ich doświadczeń opracowano scenariusze zbrodni i działań, które podczas symulacji powinni wykonać studenci.
W symulacji może brać udział maksymalnie czterech studentów czyli tyle, ile wynosi ekipa zabezpieczająca miejsce zbrodni. Zadanie polega na zebraniu i odpowiednim zabezpieczeniu dowodów. Na koniec zespół ustala wersję zdarzeń. Program daje dużą elastyczność, więc za każdym razem scenariusz może być nieco inny.
Symulacja oczami uczestnika
Zbrodnie dzieją się w willi z drobiazgowo odtworzonymi pomieszczeniami. Jest wielokrotne morderstwo, samobójstwo, pozorowane samobójstwo i nieszczęśliwy wypadek, który wygląda na brutalną zbrodnię.
Galeria zdjęć
Studenci mają na oczach specjalne okulary, w dłoniach kontrolery ruchu, a na plecach plecak z niewielkim komputerem (tak zlikwidowano ograniczające ruchy kable). Uczestnicy widzą siebie jako awatary poruszające się w realistycznie odtworzonej rzeczywistości.
Dlatego uczestnik widzi ruch firanek, gdy poruszy się za szybko, może odróżnić kolory krwi w zależności od stopnia jej zaschnięcia i podłoża, a nawet plamy opadowe na ciele, dzięki którym ustali czas zgonu. A gdy awatar strąci coś szklanego, to rzecz ta się stłucze.
Dzięki szczegółom student szybko zaczyna traktować wirtualną rzeczywistość jak – rzeczywistość.
Co widzi obserwator
Osoba postronna widzi pustą przestrzeń wydzieloną taśmą ostrzegawczą. Na ścianach umocowane są kamery śledzące każdy ruch uczestnika, a z boku stół z podstawowym oprzyrządowaniem. Na sali dziwnie ubrani studenci odgrywają pantomimę: chodzą, schylają się, wykonują w powietrzu gesty.
– Obserwowanie ludzi w trakcie symulacji jest dość zabawne – mówi Tomasz Kalisz.
Perspektywa dydaktyka
Wszystko to, co robi student, prowadzący zajęcia obserwuje na monitorze niczym grę komputerową.
Symulacje ułatwiają studentom zdobycie konkretnych umiejętności. Nie tylko uczą spostrzegawczości i orientacji w przestrzeni, w której doszło do zbrodni, ale też utrwalają pamięć ruchową, co jest ważne biorąc pod uwagę restrykcyjne procedury. Dzięki zaangażowaniu emocjonalnemu wszystkie te elementy są łatwiej i szybciej zapamiętywane.
