Dojrzała kobieta sukcesu, nastolatka-galerianka i kobieta -ofiara przemocy – o nich opowiada tekst Małgorzaty Sikorskiej – Miszczuk, według którego powstał monodram grany przez Annę Skubik.
Aktorka ani na chwilę nie pozwala widzom oderwać się swoich bohaterek, wyłączyć się z ich historii, uciec gdzieś daleko myślami od teatralnej sceny. Absorbuje całą uwagę widowni i utrzymuje ją przez cały, ponad godzinny, spektakl.
Najpierw staje się pięćdziesięcioletnią kobietą, która odniosła sukces w biznesie. Ma władzę i pieniądze, pokazuje się w mediach, rozpoznają ją na ulicy zwykłe kobiety. Aktorka używa maski i zmysłowego gorsetu, by opowiedzieć o jej kobiecości – dojrzałej, świadomej, a jednak samotnej. Jej bohaterka nie jest szczęśliwa – cierpi w swoim luksusowym apartamentowcu. Sukces zniszczył jej życie rodzinne, jej relacja z mężem – gorzej zarabiającym i mniej ekspansywnym zakończyła się dla niej klęską. I nagle na jej drodze staje mężczyzna i ona po kilkunastu latach samotności wreszcie będzie z nim sam na sam. W najbardziej intymnym momencie musi wyjść do toalety. Czy to sen, czy może złośliwy los, czy mężczyzna z marzeń utrzyma do jej powrotu erekcję? Biegnie, biegnie i nie może znaleźć WC!
Aktorka przywdziewa biały fartuch i przemienia się w cyrulika kobiecych dusz. Ze stojącej na scenie garderoby (oniryczną scenografię stworzyła Maja Krupińska) wyplątuje kolejną maskę i białą wykrochmaloną sukienkę . Teraz wcieli się w pozbawioną miłości i zainteresowania rodziców gimnazjalistkę. Dla dziewczyny idolką jest siostra Małgorzata Chmielewska ze wspólnoty „Chleb życia”. Też chciałaby się poświęcić biednym , ale na razie poświęca się dorosłym mężczyznom, którzy płacą jej za seks. Dziewczyna nie potrzebuje pieniędzy, ma bowiem zamożnych rodziców, ale potrzebuje zainteresowania, uczucia. Rodzice interesują się tylko jej nauką. Sami są od siebie oddaleni, nie tworzą już rodziny. Biała sukienka bohaterki została zbrukana.
Ostatnia, trzecia kobieta miała kiedyś męża i syna. Nie była to jednak idealna rodzina – mąż pił i bił ją, aż dźgnęła go nożem podczas rodzinnej kłótni. Poszła za kratki, a jej mały synek, odesłany do babki na wieś, utopił się w gnojówce. Gdy wychodzi na wolność postanawia urodzić kolejne dziecko. Wynajmuje swój brzuch. Splatają się historie wszystkich kobiet – przy bramie więzienia ulotki wspólnoty „Chleb życia” rozdaje więźniarkom mała galerianka, a kobieta wychodząca z więzienia oddaje swój brzuch kobiecie sukcesu. Jednak im większy on rośnie - symbolicznie przedstawia go olbrzymi motek wełny – tym bardziej była więźniarka przekonuje się, że nie odda dziecka spłodzonego na zamówienie. Będzie dla niego prawdziwą matką.
Anna Skubik gra z pasją. Nie widzimy na scenie aktorki z maską w dłoni, ale żywe postaci, które cierpią, płaczą, tęsknią, pożądają. Bywają wulgarne i plugawe, ukrywają swoje emocje za wyzywającą kobiecością, by za chwilę skomleć i prosić o zainteresowanie, o odrobinę sympatii. Trzy kobiety w różnym wieku, z różnych środowisk pragną tego samego - miłości, bliskości i akceptacji. Ich historie wciągają, bo są świetnie zagrane. Anna Skubik ratuje dość banalny tekst Sikorskiej – Miszczuk, oparty na stereotypowych historiach po stokroć opowiedzianych w mediach, przetworzonych i przemielonych przez telewizje i tabloidy. Samotna kobieta sukcesu, niedojrzała galerianka i surogatka zatrzymująca dziecko – to już było. Na szczęście za ów tekst zabrała się zdolna aktorka zmieniając go historie realnych kobiet. Papierowe bohaterki obdarzyła prawdziwym życiem i dla niej warto ten spektakl zobaczyć.
Agnieszka Kołodyńska
„Takaja” – monodram Anny Skubik, reżyseria Edward Kalisz i Mariusz Wójtowicz. Scenografia Maja Krupińska. Premiera 27 września 2013 we Wrocławskim Teatrze Lalek.
fot. Tomasz Walków
