The Bad Plus wracają do źródeł
Było intrygująco, jak zawsze, kiedy przychodzi się nam zetknąć z twórczością, która wymaga od słuchacza nie tylko przygotowania, ale i otwarcia się na zupełnie niespotykaną muzykę. Kiedy w 1972 roku na rynek trafił album „Science Fiction” amerykańskiego saksofonisty Ornette’a Colemana okazał się kamieniem milowym w historii jazzu (nie tylko free jazzu). Czterdzieści lat po tamtym wydarzeniu reinterpretację klasycznego dziś nagrania zaproponowała formacja The Bad Plus, która specjalizuje się, w ostatnich latach, w projektach arcytrudnych. W 2011 roku interpretowali „Święto wiosny” Igora Strawińskiego, potem sięgnęli po klasykę awangardy (tym razem jazzowej). Do projektu trzech muzyków z The Bad Plus (kontrabasista Reid Anderson, pianista Ethan Iverson i perkusista Dave King) zaprosili saksofonistów – Tima Berne’a, Sama Newsome’a i kornecistę Rona Milesa. Efekt? Niesamowity! Choć po czwartkowym wieczorze na Jazzie nad Odrą wiadomo, że potrzeba byłoby przynajmniej jednej powtórki, by, oswoiwszy się już z całą kompozycją, móc dostrzec więcej szczegółów i cieszyć się wyjątkowo misternie rozpisanymi partiami instrumentalnymi, całą futurystyczną architekturą poszczególnych utworów. The Bad Plus wypowiadając się o „Science Fiction” wspominali, że to dla nich apoteoza wolności i precyzji w muzyce improwizowanej. Po świetnym wieczorze w Imparcie wiadomo, że stare mury zostały skutecznie przewietrzone. Z pomocą klasyki, nawiasem mówiąc.
Klasyk w świetnej formie
Po przerwie Dave Liebman ze swoją formacją Expansions Quintet (w składzie Dave Liebman – saksofon, Matt Vashilishan – także saksofon, Bobby Avey – fortepian, Tony Marino – kontrabas, Alex Ritz – perkusja) kontynuował wieczór free jazzu. Wielka postać nowojorskiej sceny, człowiek, który grał z Milesem Daviesem, Chickiem Coreą, ale przede wszystkim stworzył własny styl, na scenie nie musi niczego udowadniać. Podobnie jak klasycy (jego kariera trwa od ponad czterdziestu lat) gra to, w czym czuje się najpewniej. Sformował świetny zespół, wstrzykując do jazzowego krwioobiegu świeżą krew. Dlatego fani w Imparcie szaleli, a wieczór zakończył się w doskonałym stylu.
