Najważniejsze informacje (kliknij, aby przejść)
- 46. Wrocławska Księga Pamięci – medale i Super Diamenty od prezydenta miasta
- Anna Kramarczyk – „Merito de Wratislavia”
- Halina Rasiakówna – „Merito de Wratislavia”
- Anna Nabiałkowska – „Merito de Wratislavia”
- Maciej Tomaszewski – „Merito de Wratislavia”
- Jacek Zawadzki – Merito de Wratislavia
- Jarosław Fret – Super Diament
- Emose Katarzyna Uhunmwangho – Super Diament
- Mikołaj Woubishet – Super Diament
- Mertcan Semerci – Super Diament
- Renata Pałys – Super Diament
- Marek Kocot – Super Diament
- Orest Sharak – Super Diament
- Nagroda wrocławskiego Oddziału Związku Artystów Scen Polskich
Uroczystość odbyła się 27 marca w Centrum Sztuk Performatywnych Piekarnia.
Takimi, między innymi, słowami Piotr Rudzki powitał gości 46. Wrocławskiej Księgi Pamięci, w tym widzów przybyłych na specjalny pokaz spektaklu „Planeta małp” w reżyserii Macieja Libera i wykonaniu aktorów Teatru Polskiego w Podziemiu.
Wybitna aktorka, Halina Rasiakówna, w związku z 60. już Międzynarodowym Dniem Teatru, odczytała treść wystosowanego z tej okazji orędzia, którego fragment przytaczamy poniżej.
46. Wrocławska Księga Pamięci – medale i Super Diamenty od prezydenta miasta
Pracownicy teatrów – zarówno ci oklaskiwani za swoje sceniczne kreacje, jak i ci, którzy kryją się „za kulisami” – to jedno z najmocniejszych ogniw środowiska kulturalno-artystycznego Wrocławia, którym nasze miasto się chwali. Ale i docenia jego zasługi, w wielu przypadkach znane w całej Polsce, ale i za granicą.
Mocno podkreślił to wiceprezydent Wrocławia Jakub Mazur, któremu przypadło w udziale wręczenie kilkunastu osobom medali „Zasłużony dla Wrocławia – Merito de Wratislavia” oraz statuetek Super Diamentów – wyróżnień przyznawanych w ramach Wrocławskiej Księgi Pamięci, do której trafiają m.in. wybitnie zaangażowani w budowanie marki miasta jako ośrodka wolnej, otwartej, nieskrępowanej twórczo kultury i sztuki. W tym dziele wrocławska tradycja teatralna ma niekwestionowany, ogromny wkład.
Anna Kramarczyk – „Merito de Wratislavia”
Absolwentka i PWST – Wydział Lalkarski, i studiów logopedycznych na Uniwersytecie Wrocławskim, a także Polsko-Amerykańskiego Studium Komunikacji Społecznej na Politechnice Wrocławskiej. Aktorka Wrocławskiego Teatru Lalek o szerokim wachlarzu budowania różnych postaci nie tylko w spektaklach dla dzieci, jej talent dramatyczny uwidacznia się bowiem także w przedstawieniach dla dorosłej widowni, granych w tzw. żywym planie (np. w Witkiewiczowskim „Gyubalu Wahazarze” czy „Fauście”.
Jej wirtuozerskie prowadzenie lalki zauważyły kapituły wielu konkursów teatralnych, co zaowocowało nagrodami dla Anny Kramarczyk, m.in. na VI Biennale Sztuki dla Dziecka czy II Festiwalu Teatrów Lalek „Katowice Dzieciom 2013”. Nagrodzona także przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci prestiżową Złotą Pacynką i uznana za Ulubionego Aktora Wrocławskich Dzieci w plebiscycie Wrocławskiego Centrum Twórczości Dziecka i „Gazety Wyborczej”.
Jest dydaktykiem, profesorem zwyczajnym, prowadzi zajęcia na Wydziale Lalkarskim AST we Wrocławiu, a także na Podyplomowych Studiach Reżyserii Teatru Dzieci i Młodzieży – z techniki wyrazistości mowy i z wiersza. Szkoli też pracowników różnych firm w ekspresji mowy o głosu. Natomiast głos prof. Kramarczyk słyszalny jest m.in. w rolach dubbingowanych w filmach animowanych („Opowieści biblijne”, „Kropelka – przygody z wodą”, „Sekretny świat misia Beniamina”, „Łowcy smoków”) oraz w grach komputerowych.
Grywa w filmach (np. „Komornik” w reż. Feliksa Falka) i serialach telewizyjnych („Biuro kryminalne”, „Tango z aniołem”, „Licencja na wychowanie”, „Pierwsza miłość”). Przez kilkanaście lat (1992-2008) Anna Kramarczyk prowadziła też wspólnie z Krzysztofem Grębskim prywatny lalkowy teatr edukacyjny „Kram”.
Wyróżniona odznaczeniem „Zasłużony Działacz Kultury”. Przyznano jej także Brązowy, Srebrny oraz Złoty Krzyż Zasługi.
Halina Rasiakówna – „Merito de Wratislavia”
Absolwentka aktorstwa łódzkiej Filmówki, która na dobre weszła na scenę zawodową brawurowo zagraną rolą Paulinki w „Białym małżeństwie” Tadeusza Różewicza (we Wrocławskim Teatrze Współczesnym), którego ulubioną aktorką Halina Rasiakówna potem została. Zagrała potem jeszcze w wielu innych spektaklach, zrealizowanych na podstawie jego dramatów – występując blisko dekadę na deskach Teatru Współczesnego i aż 28 lat w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Dziś można ją oglądać w warszawskim Teatrze Studio, a także gościnnie w Powszechnym i Nowym Teatrze. Zasiada również w Radzie wrocławskiego Teatru Polskiego w Podziemiu.
Widzowie pamiętają Halinę Rasiakównę z wielu świetnych i nagradzanych ról teatralnych, w m.in. Aktorki w „Hollywood znaczy święty las” (nagroda na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora, Toruń, 1984); w „Villa dei misteri” (1995, nagroda Wrocławskiego Towarzystwa Przyjaciół Teatru za najlepszy epizod); Milionerki w „Immanuelu Kancie” (nagroda telewizyjnego Magazynu Aktualności Kulturalnych; Grety w „Prezydentkach” (główna nagroda na 40. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych) czy Oriany Fallaci w „Apokalipsie” (najlepsza rola kobieca na krakowskim festiwalu Boska Komedia). Jest także laureatką Nagrody im. Aleksandra Zelwerowicza za najlepszą kreację sezonu 2014/2015 za rolę Mai Auresberger w słynnej „Wycince” Krystiana Lupy.
Halina Rasiakówna jest też aktorką filmową. Oglądaliśmy ją m.in. w „Dzikich różach” Anny Jadowskiej, „Niewidzialnych” Pawła Sali, w „Fudze” Agnieszki Smoczyńskiej czy we „Wszystko dla mojej matki” Małgorzaty Imielskiej. Zagrała też role serialowe, m.i. w „Królewskich snach”, „Na Wspólnej”, „Pitbull”, „Pierwsza moiłość” czy „Czas honoru”.
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, a także Srebrnym i Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Anna Nabiałkowska – „Merito de Wratislavia”
Artystka i pedagog pantomimy. Zaangażowana do Wrocławskiego Teatru Pantomimy Henryka Tomaszewskiego w wieku 20 lat. Zagrała wówczas Damę Dworu w przedstawieniu „Hamlet – ironia i żałoba” (1988), a niedługo potem pokazała się jako Służąca starej bogaczki w „Synu marnotrawnym”. Grała dużo zarówno u mistrza Tomaszewskego (Helena „Akcja – Sen nocy letniej”; Dziewczyna „Król siedmiodniowy”; Celinda, Matka Olimpii i Wiosna „Cardenio i Celinda”; Dama Dworu „Kaprys”; Żona „Tragiczne gry), jak i za dyrekcji Elżbiety Czerczuk („Dziady”; „Małpy”, „Science fiction”, „Niewiarygodne przygody M. Koziołkiewicza”, „Śmierć w Wenecji” czy „Gastronomia”.
Wystąpiła także w słynnej inscenizacji „Carmina Burana” w Operze Śląskiej (2008) oraz wyreżyserowanym przez trzech reżyserów (Jerzy Kalina, Leszek Mądzik i Paweł Passini) przedstawieniu „Osąd” (2010) i w tym samym roku w „Stazione Termini” w reżyserii słynnego mima Marka Oleksego, a także w zrealizowanym przez Zbigniewa Preisnera „2016 Dokąd?” w NFM-ie oraz w spektaklu „Wrażenia” w ramach Lądeckiego Lata Baletowego. Teraz można zobaczyć Annę Nabiałkowską m.in. w roli Raniewskiej w spektaklu „Tiki i inne zabawy” (reż. Dominika Knapik), Dusicielki Pragnień w „Mów o sobie, tylko o sobie” (reż. Daria Kopiec).
Jako pedagog pantomimy Anna Nabiałkowska pojawiła się również w projekcie „Miasta ruchu – Kraków” z okazji jubileuszu 60-lecia WTP. Odznaczona Brązowym Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” i Zasłużony Działacz Kultury.
Maciej Tomaszewski – „Merito de Wratislavia”
Aktor nieprzerwanie (od 1985 r.) związany z Wrocławskim Teatrem Współczesnym, dziś także wykładowca Akademii Sztuk Teatralnych we Wrocławiu. Zadebiutował na scenie, będąc jeszcze studentem, w słynnej inscenizacji dramatu Adolfa Nowaczyńskiego „Fryderyk Wielki” w spektaklu „Lekcja pruskiego (reż. Jan Nowak) jako von Zieten.
Ale wrocławianie zapamiętali go dzięki wielu innym świetnym kreacjom, jak rola Jaszy Mazura w pierwszej polskiej realizacji „Sztukmistrza z Lublina” w reż. Jana Szurmieja, za którą Maciej Tomaszewski otrzymał (1987) ministerialną Nagrodę Artystyczną Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego. Wierny jednemu teatrowi, zagrał we Współczesnym m.in. Govana Stevensa w „Requiem dla zakonnicy” i Johna Proctora w „Czarownicach z Salem”. Był też Łopachinem w „Wiśniowym sadzie”, wystąpił jako Benia Krzyk w „Zmierzchu” Babla w reżyserii Krystyny Meissner, a także jako potężny Karol II Stuart w „Zwycięstwie” Barkera (za tę rolę nagrodzony na II Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy), Pan Capuletti w „Romeo i Julii”, groźny „Faust” w dramacie Goethego i Car w „Kordianie” Słowackiego.
Maciej Tomaszewski jest czterokrotnym laureatem wrocławskiej Złotej Iglicy, za kreację aktorską w „Hamlecie” otrzymał nominację do Bursztynowego Pierścienia, a dwa lata temu za rolę Obrońcy w spektaklu Teatru Telewizji „Cud biednych ludzi” (reż. Zbigniew Lesień) – wyróżnienie na festiwalu Dwa Teatry w Zamościu.
Obecnie publiczność teatralna oklaskuje Macieja Tomaszewskiego w przedstawieniu „W co wierzą Polacy” w reż. Szymona Kaczmarka, gdzie w niezwykle sugestywny i zabawny sposób odtwarza rolę gangstera Czerwińskiego. Na koncie ma kilkadziesiąt ról filmowych i serialowych, pracuje też w dubbingu.
Jacek Zawadzki – Merito de Wratislavia
Aktor, reżyser, pedagog, muzyk, kompozytor. Od kilkunastu lat blisko związany z wrocławskim Teatrem ZAR i z Instytutem Grotowskiego, gdzie m.in. zrealizował niezwykły monodram „Hantio”, oparty na tekstach Hrabala i Rilkego, i gra trudną rolę Złowionego w spektaklu na podstawie „Złowionych” Tadeusza Różewicza w reż. Jarosława Freta.
Swoją karierę aktorską zaczynał Jacek Zawadzki w Szczecinie, w tamtejszym Teatrze Współczesnym, współpracował także ze słynnym Teatrem KANA. W pamięci widzów zapadły jego role w przedstawieniach „Moskwa – Pietuszki” od 31 lat prezentuje w świecie ten kultowy monodram, dopasowując jego formę do teraźniejszości) i „Noc” wg Wieniedikta Jerofiejewa w reż. Zygmunta Duczyńskiego. Ten drugi spektakl otrzymał dwie prestiżowe nagrody na festiwalu Fringe w Edynburgu (1994). W tym mieście Jerzy Zawadzki potem zamieszkał i pracował, co umożliwiła mu Europejska Fundacja Sztuki Richarda Demarco.
Był też członkiem znanej grypy performerskiej The Elements, zrealizował film science fiction „At the End of ON-Line” dla BBC 2. Prowadzi także warsztaty teatralne, np. w Chicago zaprosił go do współpracy Universitet of Illinois. Wraz z amerykańską reżyserką Rene Kerkman zrealizował pięć filmów krótkometrażowych i również w nich wystąpił.
Jacek Zawadzki pasjonuje się muzyką, zwłaszcza jazzem, gra na gitarze i komponuje. Jest współzałożycielem zespołu bluesowo-rockowego Banana Street Band.
Jarosław Fret – Super Diament
Aktor, reżyser, pedagog, scenograf, kompozytor, a także wykładowca wrocławskiej Akademii Sztuk Teatralnych. Od 18 lat kieruje Instytutem im. Jerzego Grotowskiego i jest szefem Teatru ZAR, którego sława dotarła za ocean. W roku Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016, był kuratorem teatru i zarazem koordynatorem wszystkich kuratorów ESK.
Jego starania sprawiły, że Instytut Grotowskiego zyskał drugą siedzibę – to Studio na Grobli, a we Wrocławiu pojawiła się kolejna przestrzeń dla kultury, dla inicjatyw nieinstytucjonalnych w domenie teatru, muzyki i tańca – Centrum Sztuk Performatywnych, które działa od kwietnia 2019 r.
W wyniku organizowanych przez Jarosława Freta w ramach teatru antropologicznego wypraw badawczych na wyspę Atos, Sardynię, Korsykę, do Armenii, Turcji, Brazylii, Korei Płd. i Izraela powstał tryptyk „Ewengelie dzieciństwa”, z którym objechał świat. Otrzymał za to nie tylko Wrocławską Nagrodę Teatralną, jako wybitny twórca został uhonorowany tytułem Best New Music Theater przez magazyn „Los Angeles Times” w 2019. Na koncie ma również inne nagrody, m.in. Total Theatre Award w kategorii Physical/Visual Theatre oraz Herald Ange festiwalu Fringe w Edynburgu.
Na liście wyreżyserowanych przez siebie spektakli Jarosław Kret ma m.in. „Uwertury”, „Cesarskie cięcie”, „Anhelli” czy „Medee. O przekraczaniu granic”. W Operze Wrocławskiej wystawił „Widma” Moniuszki, a w Japonii poprowadził warsztaty i wyreżyserował spektakl. Jego realizacje oparte są na teatralnym koleżeństwie ludzi, władających różnymi językami, różnych wyznań i koloru skóry.
Emose Katarzyna Uhunmwangho – Super Diament
Pochodzi z Koszalina, Akademię Muzyczną ukończyła w Łodzi, ale by rozwijać karierę artystyczną, wybrała Wrocław – jest etatową aktorką Teatru Muzycznego Capitol. Wokalistka o niezwykłym, wielkim głosie, plastyczka, poetka i pedagog – od 2015 r. uczy śpiewu w Studium Musicalowym Capitolu.
Na scenie tego teatru stworzyła wspaniałe kreacje, np. jako Hekate w „Makbecie”, Kaliban-Ona w „Po Burzy Szekspira” (reż. Agata Duda-Gracz), Przemek Boski (Juro-diva) w „Wyzwoleniu: królowe” (reż. Martyna Majewska), a także w musicalu „Springer – The Opera” (reż. Jan Klata), w „Mistrzu i Małgorzacie” (reż. Wojciech Kościelniak) czy w „Mocku. Czarnej burlesce” (reż. Konrad .Imiela) jako Frederica.
Jest częstym gościem gali Przeglądu Piosenki Aktorskiej. W przeszłości otrzymała też nagrodę aktorską, występując w jednym ze spektali Nurtu OFF PPA. Bierze udział w festiwalach oraz koncertach, współpracując z wieloma muzykami, np. z Massive Attack, Herbaliser czy Leszkiem Możdżerem.
Wykorzystując swój talent plastyczny, Emose Uhunmwangho zaprojektowała i wykonała okładki płyt „Nie ma. Osiecka/Satanowski – Justyna Szafran”, w Capitolu miała też wystawę swoich „Rysunków z prób. Mock. Czarna Burleska”, pokazując na portretach wszystkie postaci tego spektalu, a w DCF-ie – wystawę malarstwa.
Mikołaj Woubishet – Super Diament
Aktor, tancerz, akrobata, wokalista, reżyser, pedagog. Pochodzi z Krakowa, ale szkołę aktorską ukończył we Wrocławiu. Studiował również prawo. Od kilkunastu lat jest związany etatem z Teatrem Muzycznym Capitol. Gościnnie grał też w krakowskim Teatrze Słowackiego i we wrocławskim Teatrze Polskim.
Laureat Grand Prix 29. Przeglądu Piosenki Aktorskiej (2008). W Capitolu pracował z takim reżyserami, jak: Wojciech Kościelniak, Agata Duda-Gracz, Agnieszka Glińska czy Konrad Imiela, i zagrał świetne role m.in. Plancheta w „Trzech muszkieterach”, kota Behemota w „Mistrzu i Małgorzacie”, Gracjana w musicalu „Gracjan Pan”, Blaszanego Drwala w „Czarnoksiężniku z Krainy Oz”. Teraz można ogladać go jako tytułowego „Cesarza” w spektaklu w reżyserii Cezarego Studniaka na podstawie książki Ryszarda Kapuścińskiego.
Mikołaj Woubishet wykłada w Studium Musicalowym; wyreżyserowany przez niego dyplom studentów „Oczy paść będą cieniem” został wyróżniony na 20. Festiwalu Szekspirowskim – SzekspirOFF (2016). Wraz z Barbarą Olech tworzy natomiast markę pod hasłem „Na scenie”, pod którą prowadzone są przez nich warsztaty artystyczne.
Jest również autorem bajki, afrykańskiej opowieści dla dzieci, prezentowanej w formie storytellingu w przestrzeniach Capitolu, pt. „O tym, co rękę na bęben podnosi” (2018). Widzowie popularnych seriali mogą go również ogladać na małym ekranie, np. w „Galerii”, „Na dobre i na złe” czy „Papierach na szczęście”.
Mertcan Semerci – Super Diament
Aktor, tancerz, choreograf, plastyk. Urodził się w Stambule. W Turcji studiował aktorstwo i pracował w tamtejszych teatrach; wystąpił w ponad dwudziestu sztukach teatralnych i przedstawieniach tanecznych. Dziś jest aktorem wrocławskiego Teatru ZAR. Wraz z żoną, Polką, również aktorką tego teatru, współpracuje ze Studiem Matejka przy Instytucie Grotowskiego.
Aktywny w wielu projektach i warsztatach zespołu. Wystąpił m.in. w „Palimpsestach przestrzeni. Rekonstrukcji”, współtworzył spektakl „Wściekły człowiek”, współpracował z zespołem Alkemisterna, kierowanym przez Cecillię Lagesrtrom, nad „Suffering: On our Perception of Pain”. Można go było oglądać w głównych rolach przedstawień Teatru ZAR – „Medee. O przekraczaniu granic” oraz „Anhelli. Skowyt” w reż. Jarosława Freta.
Autor (razem z żoną) projektu „Nikt nie spotyka nikogo”, pomysłodawca i współprowadzący projekt badawczy, dotyczący mechanizmów nierównowagi człowieka, kontroli ciała, napięcia i relaksacji, poszukiwania środka ciężkości, punktów podparcia i przestrzeni pomiędzy praktyką teatru fizycznego a treningiem upadków i beczek w sztukach walki. Ma duże doświadczenie pedagogiczne.
Mertcan Semerci to niezwykły performer i wokalista, o czym mogli przekonać się widzowie m.in. spektakli „Wściekły człowiek. Wariacje w obronie gniewu'”, „Miniopera metafizyczna”, „Cierpienie. O naszym postrzeganiu bólu” czy „Woyzeck”.
Renata Pałys – Super Diament
Wielką popularność zyskała dzięki roli Paździochowej w serialu komediowym „Świat według Kiepskich”, ale urodzona we Wrocławiu aktorka (absolwentka Wydziału Lalkarskiego), reżyserka i pedagog ma ogromne doświadczenie także w dramacie.
Zaczynała na scenie jeleniogórskiego Teatru im. Norwida rolą Emmy w „Opowieściach Lasku Wiedeńskiego” Ottona von Horwatha. Potem, przez pięć lat, była aktorką wrocławskiego Teatru Pantomimy Henryka Tomaszewskiego, następnie Ośrodka Teatru Otwartego Kalambur. Zagrała w „Nasz Julo czerwony” i w „Się kochamy” (reż. Bogusław Litwiniec). Była Oną w „Audiencji III” Schaefera (reż. Wojciech Ziemiański), Orią w „Wenecjance” i Lisą w „Dzieciach z Bullerbyn”.
Oprócz serialowych „Kiepskich”, zagrała w fabule, m.in. w „Indeksie” Kijowskiego, „Wielkim Szu” Chęcińskiego, „Deszczowym żołnierzu” Saniewskiego, „Przez dotyk” Łazarkiewicz czy „Janciu Wodniku” i „Magneto” Kolskiego.
Renata Pałys zajmuje się także reżyserią – ma na koncie „Balladynę” Słowackiego, „Aladyna” i „Zemstę” – w Warszawie, a także „Kopciuszka” i „Treny, fraszki i pieśni” Kochanowskiego we Wrocławiu. Pracą pedagogiczną (Studium Aktorskie 2009-2012), a także społeczną – od 2015 r. prowadzi własną Fundację „Wreszcie”, wspierającą aktorów 55+, mających coraz mniej propozycji zawodowych ze względu na wiek. Działa także w ZASP-ie – w strukturach wrocławskich i w Zarządzie Głównym.
Marek Kocot – Super Diament
Aktor (absolwent PWST we Wrocławiu), prezenter, scenarzysta, animator kultury – absolwent studiów podyplomowych z zarządzania placówkami kultury.
Związany był z Teatrem Wybrzeże w Gdańsku, Miejskim w Gdyni, Współczesnym i Capitolem we Wrocławiu. W latach 2004-2008 był najbardziej rozpoznawalnym prezenterem pogody na Dolnym Śląsku, za co dostał nagrodę prezesa TVP na XV Przeglądzie i Konkursie Dziennikarskim telewizyjnych oddziałów terenowych. Z telewizją wiążą go także seriale, w których zagrał, m.in. „Ekstradycja”, „Fala zbrodni” czy „Prawo Agaty”.
Autor sztuk („Pomarańczyk”, „Trzej muszkieterowie” – nadal w repertuarze Capitolu) i piosenek. Od 2017 r. dyrektor Teatru Plenerowego – w którym spektakle wystawiane są we wrocławskich parkach i na skwerach. Dotychczas mieszkańcy i odwiedzający miasto turyści mogli obejrzeć „Ogród rogaczy”, „Parady”, „Mikołaja z Czarnolasu”, „Kartotekę”, które Marek Kocot wyreżyserował i w nich zagrał.
Dobrą sławą w mieście cieszy się także antykabaret „Dobry wieczór we Wrocławiu”, prowadzony przez Marka Kocota od jedenastu lat. Do tej pory odbyło się już 105 artystyczno-kulturalnych spotkań najciekawszych osobowości Wrocławia, które w atrakcyjny i humorystyczny sposób potrafią zająć widza.
Orest Sharak – Super Diament
Pochodzi z Ukrainy, aktorstwa uczył się na Państwowym Uniwersytecie im. Iwana Franki we Lwowie. Doświadczenie zawodowe zdobywał na deskach Teatru im. Łesia Kurbasa, m.in. w „Metamorfozach” wg Owidiusza, „Boghdanie” wg Klima, „Uczcie” wg Platona czy „Królu Lirze” Szekspira. Od roku 2012 jest etatowym aktorem Teatru ZAR w Instytucie Grotowskiego.
Wspólnie z aktorami lwowskiego teatru założył zespół etniczno-ambientowy Kurbasy, którego działalność skupiała się na poszukiwaniu elementów dramatycznych w ukraińskich pieśniach. Współpracował też z Lalish Theaterlabor w Wiedniu, z Tomaszem Bazanem w Lublinie i Marianną Sadowską w Kolonii.
Po wyprawie z Wrocławia na Sycylię (2021) Orest Sharak został członkiem grupy In Medias Res, która zajmuje się pieśniami liturgicznymi z Korsyki, Sardynii i Sycylii. Praktykuje grę na instrumentach z różnych stron świata.
Wziął udział w projekcie „Harmonia przeciwieństwa. Polska”, opracował muzykę do przedstawienia „Niezręczne szczęście”, od 2016 r. gra w kolejnych spektaklach Teatru ZAR – „Medee. O przekraczaniu”, „Anhelli. Skowyt” (premiera w Japonii podczas olimpiady teatralnej).
W 2021 r. Orest Sharak włączył się w realizację programu o mniejszościach etnicznych, mieszkających w dolnośląskiej stolicy „Tworzymy Wrocław”. Znany jest też jako prowadzący zespół Czyżyki, w którym uczy dzieci łemkowskich piosenek.
Nagroda wrocławskiego Oddziału Związku Artystów Scen Polskich
Społeczność Teatru Polskiego w Podziemiu Wrocław to tegoroczny laureat nagrody z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru.
