Zdjęcia pochodzą ze zbiorów Wratislaviae AmiciProjekt nie spodobał się radnym miejskim, którzy bryłę hali porównywali do pudła na kapelusze albo gazomierza. Opór wywoływały także koszty budowy – prawie dwa miliony marek. Berg postawił na swoim, miasto zaciągnęło pożyczkę na budowę, która ruszyła w czerwcu 1911 r. i zakończyła się w grudniu 1912 r. Żelbetowy gmach był wtedy największym na świecie obiektem postawionym w tej technologii.
Sama kopuła hali ma rozpiętość 65 metrów, a bryła budynku jest wysoka na 42 metry. Główną salę widowiskową otaczają kuluary. Na widowni i płycie może się zmieścić nawet 10 tys. osób. W Hali Stulecia zamontowano także olbrzymie organy, które nie ocalały w czasie wojny, mimo że sam obiekt nie ucierpiał poważnie. Od 2006 r. Hala Stulecia jest na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. Historia dzieła Maxa Berga prezentowana jest na multimedialnej wystawie w Centrum Poznawczym.
Hala Stulecia
