Francuscy naukowcy twierdzą, że w 2050 zabraknie w oceanach dzikich ryb, będą tylko te hodowlane. Za dwa lata Jamesa Bonda, słynnego agenta 007, ma zagrać czarnoskóry aktor, Idris Elba, znany z takich filmów, jak „Thor” czy „Prometeusz”.
A będzie to dla niektórych większa sensacja niż posada prezydenta USA, Baracka Obamy. A nawet większa niż czarnoskóry w przyszłości zawiadowca Stolicy Piotrowej. Boże!
A gdy dodam, że (słyszałem to w maglu przy ulicy Jeleniogórskiej) Ricardo Czarnecki, największe nieszczęście III Rzeczpospolitej – tak go zawsze zapowiadam publicznie – po nieudanych dla PiS wyborach prezydenckich, bez obciachu, obali swojego partyjnego guru, Jarosława Kaczyńskiego – widzę, że zbliża się Kometa Destrukcji, po prostu pomorek. Cała nadzieja w publicznej telewizji, która w ramach misji rozsądnie wyjaśni nam, milionom maluczkich, te trudne dla umysłu zjawiska. Już to nawet czyni. Gdy kilka dni temu, po przegranej walce z rakiem, odszedł od nas (24 grudnia, miał 62 lata) wybitny reżyser Krzysztof Krauze, TVP niemal natychmiast, właśnie w poczuciu misji, zaprezentuje nam jego największe filmy („Gry uliczne”, „Dług”, „Mój Nikifor”, „Papusza”). Społecznie ważny film „Plac Zbawiciela” już mogliśmy sobie przypomnieć w tych dniach. To budzi szacunek.
Gdy zaś nieco wcześniej, 22 grudnia, opuścił nas Joe Cocker (70 lat), Człowiek Który Śpiewał Za Pomocą Rąk, TVP II już cztery dni później wyemitowała bardzo dobrze (wysoka jakość) nagrany koncert „Cocker It Un Live 2013” . I na tym także polega owa misja. Moja osobista misja towarzyszenia twórczości Joe Cockera zaczęła się w roku 1970. Wówczas to cover piosenki Beatlesów „With a Little Help from My Friends” wprawiał nas, małomiasteczkowych zgorzeleckich ćwierćhipisów, w euforię. Aby upodobnić się do idola, w sklepach PSS (Powszechna Spółdzielnia Spożywców) kupowaliśmy bawełniane białe T-shirty. Związywaliśmy je sznurkiem w bawełniany tłumok i moczyliśmy w tekstylnej farbie. Po zdjęciu sznurka i wysuszeniu mieliśmy „obiekt” podobny do T-shirtu, w jakim Joe Cocker śpiewał na słynnym, historycznym festiwalu w Woodstock.
Na przełomie lat 60./70. piosenki Cockera można w Polsce było kupić na płytach pocztówkowych. Były wydawane bez licencji bez copyrightu, bez opłat ZAiKS.
We Wrocławiu można je było kupić w Rynku, w sklepiku obok dzisiejszej restauracji PRL (naprzeciwko KMPiK). Nielegalny „producent” nabywał w kioskach „Ruch” kolorowe pocztówki po 1 zł sztuka. Na specjalnej folii nagrywał piosenki Beatlesów, Joe Cockera, ale i Czerwonych Gitar – folię przyklejał do pocztówki i przedawał je po 12 zł sztuka. Niezła przebitka. W Polsce najwięcej pocztówek dźwiękowych sprzedawała niejaka pani Malinowska (to pewnie było nazwisko fałszywe), Warszawa, ulica Wiatraczna. Ta kobitka, czy kto tam by,ł musiała na polskie warunki być krezusem. Z jej wytwórni kupowałem wiele kawałków Joe Cockera.
W połowie lat 70. prywaciarze produkcję unowocześnili. Również bez licencji i tantiem toczyli Cockera i inne światowe gwiazdy na plastikowych prostokątach, wypluwanych przez wtryskarki (były do tego specjalne granulaty). Te płyty były bardziej wytrzymałe i na słynnych adapterach Bambino były zdzierane po kilka tysięcy razy. Radia z gramofonem Trubadur i adaptery Bambino, podobnie jak w motoryzacji Fiaty 126p – cywilizowały naród. Mam jeszcze kilka takich płyt – traktuję je jako świadectwo historii. Mam też 500 kaset magnetofonowych z nagraniami Joe Cockera i najważniejszymi w świecie albumami rockowymi, bluesowymi i jazzowymi. Gdyby któryś z Czytelników oficjalnej strony Wrocławia i moich felietonów chciałby je dostać w prezencie – proszę o telefon (501 40 40 64).
I tak toczyło się moje muzyczne życie wśród wspaniałych kawałków Joe Cockera.
Ale najważniejsza przygoda z tym himilsbachowatym głosowo wokalistą stała się moim udziałem w jubileuszowym roku 2000. Organizowałem wówczas na Rynku wielki plener – Pożegnanie lat 50. Przyjechali Karin Stanek, Piotr Szczepanik, Sława Przybylska i wielu innych słynnych piosenkarzy. Było w letnią niedzielę na Rynku tyle ludzi, co przedwczoraj na sylwestrowym vencie TVP2. Za jakiś czas miał – po raz pierwszy we Wrocławiu i bodaj w Polsce – wystąpić w Ludowej Hali Stulecia Joe Cocker. W sztabie organizatorów były rozmowy o tym, gdzie Cocker będzie z ekipą spał. Zaproponowałem hotel Cubus koło katedry Marii Magdaleny. Poszedłem do właściciela Ryszarda Nawrata na negocjacje. Znałem go od lat, był moim zastępcą, gdy dyrektorowałem Piwnicy Świdnickiej. A później dolnośląskim wojewodą. Rozmawiało się z Ryszardem znakomicie. Oddał ekipie Joe Cockera całe piętro za jakieś symboliczne grosze.
Byłem niezwykle kontent, że mogłem dla mojego idola w moim Wrocławiu zrobić coś pożytecznego. Teraz już tylko słucham jego muzyki. Na przykład „Joe Cocker Greates Hits With”. Ta muzyka zawsze wydaje mi się świeża, zawsze energetyczna, aktualna.
To się nigdy nie zmieni.
Zdzisław Smektała
Zdjęcia raczej stare – skrojone na przeszłą miarę.
