Poniżej moja dziesiątka tzw. must see, czyli najfajniejszych zwierząt w zoo. Przy okazji warto przypomnieć, że otwarta jest Brama Japońska, przez która można wchodzić do zoo od strony Odry, zostawiając samochód bez problemów przy ul. Na Grobli.
Kotiki. Mam do nich słabość od zawsze, zwłaszcza do największego samca Nelsona. Godzinami można obserwować ich wodne harce w basenie, ich gibkie ruchy w wodzie podczas pływania, zwłaszcza gdy w ostatniej chwili zakręcają tuż przed szklana taflą. A w dodatku są inteligentne: warto zobaczyć, jakie sztuczki wykonują w czasie treningu medycznego z opiekunem! W sierpniu zmienią swoje mieszkanie na apartament, bo przeprowadza się na wybieg do Afrykarium i tam dopiero poszaleją. Mają wielu fanów na facebooku.
Żyrafy. Kto nie lubi patrzeć, jak z gracją przechadzają się z młodymi na wybiegu, na ich dłuuuugie szyje i śmieszne różki? Fajnie porównywać wzory na skórze, bo ponoć nie ma dwóch tak samo umaszczonych żyraf. A poza tym, jakie jeszcze zwierzę rzuca takie spojrzenia spod długich rzęs, jak żyrafa?
Nosorożce indyjskie. Wiele osób ich nie docenia. Ot, takie gruboskórne, toporne, z małymi oczkami. Ale odkąd poznałam Taruna i Manasa, dwóch mieszkańców pawilonu indyjskiego, zmieniłam zdanie. To sympatyczne zwierzaki, które domagają się głaskania i pieszczot od opiekunów, jak małe pieski. Jeśli nagle szarżują, to czegoś się wystraszyły. A jakie z nich czyściochy – uwielbiają się długo pluskać pod prysznicem i w basenie.
Słonie. Zoo bez słonia to nie zoo. Lubimy je za to, że są duże, mądre i tak majestatycznie poruszają się po wybiegu. No i za to, że mają trąby, którymi wyprawiają różne rzeczy. Nasze wrocławskie słonie to dwie panie, jedna po przejściach (kariera cyrkowa).
Lemury. Od czasu emisji filmu „Madagaskar” te sympatyczne zwierzaki mają swoich wiernych fanów, nie tylko wśród dzieci. Potomkowie Juliana są zabawni, łobuzerscy i ciekawscy. Najlepiej obserwować je w porze karmienia, gdy zbierają się wokół opiekuna i dosłownie – potrafią wejść mu na głowę. Bo kto wyżej wejdzie, ten ważniejszy w stadzie. Poza tym mają piękne futro.
Surykatki. Te stadne zwierzaki można oglądać bez przerwy (i nigdy się to nie nudzi), gdy uroczo stają na tylnych łapkach i uważnie rozglądają się wokół. Poza tym można się od nich uczyć życia w grupie, gdzie notabene – rządzą samice.
Gibony. A konkretnie gibony czapniki. Odkąd się pojawiły w zoo stały się moimi ulubionymi małpami człekokształtnymi. Podziwiam ich niesamowitą zręczność, z jaką poruszają się po linach, które rozpięto dla nich nad wybiegiem nosorożców. Nie ma nic ciekawszego niż obserwowanie, jak gibon przeskakuje z liny na linę, trzymając przez cały czas stopą... banana.
Niedźwiedzie. Wszystkie miśki są fajne: brunatne, himalajskie, okularowe. Gdy jedzą, bawią się, stają na tylnych łapach, a nawet gdy śpią na wybiegu, przyjmując pocieszne pozy.
Osły. Są sympatyczne i kontaktowe, zwłaszcza ogromne osły Poitou, które często przybiegają do barierki, domagając się przekąski i podrapania po pysku. Po prostu kochane.
Leniwce. Budzą spore zainteresowanie, ale trzeba mieć dużo szczęścia, aby zobaczyć coś więcej niż łapę lub futrzasty grzbiet. Leniwiec Heniek i jego partnerka zwykle bowiem śpią nad głowami zwiedzających pawilon. Na dół schodzą bardzo rzadko, tylko po to, aby "pójść za potrzebą".
Eliza Głowicka
