Krzesława Maliszewska-Mazurkiewicz
12.07.1927–4.11.2018
urodzona we Lwowie, artysta plastyk, malarka, wieloletni pedagog. Absolwentka wrocławskiego Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych i Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, gdzie studiowała pod kierunkiem prof. Eugeniusza Gepperta. Była świadkiem i twórczym uczestnikiem wielu zdarzeń powojennej sztuki Wrocławia. Współtworzyła artystyczną Grupę X, a potem także Grupę Wrocławską. Razem z mężem, malarzem Adolfem Mazurkiewiczem, miała pracownię malarską przy wrocławskim Rynku. Pracowała jako pedagog w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych. Należała do Związku Polskich Artystów Plastyków. Laureatka Nagrody Kulturalnej Śląska.
Spoczęła na cmentarzu Osobowickim.
Krzysztof Eysymontt
26.04.1928–8.11.2018
historyk sztuki, był autorem i redaktorem opracowań dotyczących obiektów zabytkowych, w tym dworów i pałaców. Wieloletni członek Wrocławskiego Oddziału Stowarzyszenia Historyków Sztuki.Pod jego redakcją ukazał się „Katalog zabytkowych ogrodów i parków województwa legnickiego”. Inne publikacje to: „Architektura renesansowych dworów na Dolnym Śląsku”, „Dwór renesansowy w Warcie Bolesławieckiej”, „Katalog parków zabytkowych gminy Żukowice województwo legnickie” czy „Rezydencja Czettritzów w Wałbrzychu: oblicze dawne i współczesne”. Został pochowany na cmentarzu Osobowickim.
Janusz Czerwiński
11.11.1936–30.11.2018
urodzony we Lwowie, geomorfolog, geograf. Absolwent geografii na Uniwersytecie Wrocławskim. Współzałożyciel Akademickiego Klubu Turystycznego we Wrocławiu. Autor przewodników turystycznych po Sudetach, Dolnym Śląsku, Wrocławiu i Lwowie, w tym współtwórca „Słownika geografii turystycznej Sudetów”. Karierę naukową związał z Zakładem Geomorfologii UWr, w którym pracował aż do emerytury. Przez osiem lat był tam także kierownikiem tego zakładu. Pracował też w Instytucie Turystyki i Rekreacji Wyższej Szkoły Bankowej we Wrocławiu. Otrzymał Złotą Odznakę Zasłużonego dla Województwa Dolnośląskiego.
Spoczął na cmentarzu Grabiszyńskim.
Jan Chwałczyk
1924–10.12.2018
awangardowy artysta, teoretyk sztuki, malarz, rzeźbiarz, konceptualista, autor licznych wystaw i publikacji. Absolwent wrocławskiej PWSSP, dyplom w pracowni Eugeniusza Gepperta. Współtwórca grupy Poszukiwania Formy i Koloru, Grupy Wrocławskiej, prowadził Galerię Sztuki Informacji Kreatywnej. Uczestniki m.in. Biennale w São Paulo i Spotkań Artystów i Teoretyków Sztuki w Osiekach. Wieloletni członek Rady Muzealnej przy Muzeum Architektury. Laureat Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Został pochowany na cmentarzu Osobowickim.
prof. dr hab. inż. Tadeusz Kolendowicz
30.08.1922–22.12.2018
wybitny dydaktyk, naukowiec, prof. zwyczajny, konstruktor. Żołnierz Armii Krajowej, uczestnik Powstania Warszawskiego. Absolwent pierwszego rocznika Politechniki Wrocławskiej, nauczyciel akademicki, dziekan Wydziału Architektury PWr, wieloletni kierownik Zakładu Konstrukcji Wydziału Architektury PWr. Autor książek i podręczników z zakresu inżynierii. Projektant wielu obiektów inżynierskich. Członek Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. Odznaczony m.in. Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Armii Krajowej, Medalem Wojska, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Został pochowany na cmentarzu parafii Świętej Rodziny na Sępolnie.
Maria Szmidt
26.09.1926–28.12.2018
artysta plastyk, architekt wnętrz. Studia ukończyła we wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych na Wydziale Architektury Wnętrz. Uprawiała karykaturę portretową. Była członkiem Stowarzyszenia Polskich Architektów Krajobrazu. W działalności artystycznej brała udział w licznych wystawach w kraju i za granicą, jej prace znajdują się w zbiorach prywatnych i muzealnych. Laureatka nagród i wyróżnień. Pracowała w Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej (teraz Dolnośląska Biblioteka Publiczna).
Spoczęła na cmentarz Świętej Rodziny na Sępolnie.
prof. dr hab. Andrzej Wiktor
4.02.1931–31.12.2018
zoolog, malakolog, prof. zwyczajny, wykładowca Uniwersytetu Wrocławskiego. Były dyrektor Muzeum Przyrodniczego UWr, prezesa Polskiego Towarzystwa Zoologicznego, członek Polskiej Akademii Umiejętności i Komitetu Zoologii PAN, prodziekan Wydziału Nauk Przyrodniczych. Wybrany na rektora UWr, ale przez ówczesne władze nie dopuszczony do urzędu. Prowadził badania nad systematyką, filogenezą, morfologią i ekologią ślimaków. Opracował kilka monografii z kilkunastu rodzin ślimaków nagich żyjących na świecie. Opisał naukowo około 50 gatunków ślimaków. Zgromadził największy na świecie zbiór lądowych ślimaków nagich, obejmujący głównie faunę półkuli północnej.
Został pochowany na cmentarzu Św. Rodziny na Sępolnie.
Zbigniew Morawski
19.09.1956–8.01.2018
dziennikarz, specjalista ds. mediów, komunikacji i public relations. Absolwent wrocławskiej Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Jako dziennikarz pracował m.in. we wrocławskiej redakcji „Gazety Wyborczej”, Radiu Eska, TVP Wrocław oraz „Przekroju”. Był zastępcą redaktora naczelnego „Wieczór Wrocławia”. Były szef biura prasowego prezydenta Wrocławia Rafała Dutkiewicza, reprezentował prezydenta w pracach Komisji Konkursowej Dolnośląskiego Konkursu Filmowego.
Spoczął na cmentarzu św. Maurycego na Skowroniej Górze.
prof. dr hab. dr h.c. multi. Ryszard Badura
3.11.1923–13.01.2019
lekarz weterynarii, chirurg. Ukończył Wydział Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Wieloletni pracownik Katedry i Kliniki Chirurgii Wydziału Medycyny Weterynaryjnej Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu. Jego zainteresowania badawcze dotyczyły traumatologii, jak i transplantologii. Kierował grupą, która opracowała wszczepy korundowe do transplantacji stawów. Prodziekan i dziekan tego wydziału, prorektorem AR (obecnie UP), a od roku 1969 przez cztery kadencje rektor tej uczelni. Doktor honoris causa Akademii Rolniczej i Akademii Medycznej we Wrocławiu i Uniwersytetu Ludwika i Maksymiliana w Monachium. Członek wielu towarzystw naukowych. Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Został pochowany na cmentarzu św. Wawrzyńca.
Edmund Witecki
6.07.1937–16.01.2019
nestor polskiej fotografii artystycznej i specjalista w dziedzinie fotograficznej dokumentacji dzieł sztuki. Od lat 50. ub. wieku związany z wrocławskim środowiskiem twórczym. Członek grupy „Podwórko” uważanej za najoryginalniejsze zjawisko w polskiej fotografii tamtych lat. Członek Okręgu Dolnośląskiego Związku Polskich Artystów Fotografików. Związany działalnością zawodową z Muzeum Narodowym we Wrocławiu (wówczas Muzeum Śląskie), gdzie z czasem sprawował funkcję kierownika Pracowni Fotograficznej. Znakomity dokumentalista dzieł sztuki, ale i świetny „abstrakcjonista” i pejzażysta.
Spoczął na cmentarzu Osobowickim.
Roman Kołakowski
8.06.1957–22.01.2019
kompozytor, poeta, piosenkarz, gitarzysta i tłumacz. Reżyser teatralny i estradowy, autor wielkich widowisk plenerowych. Absolwent polonistyki na Uniwersytecie Wrocławskim. Działalność artystyczną rozpoczął w latach 70., śpiewając (poza oficjalnym obiegiem artystycznym) najczęściej własne kompozycje do wierszy uznanych poetów (m.in. Miłosza, Lipskiej, Barańczaka). Laureat I nagrody na Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie i II nagrody na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej. W 1985 r, wydał pierwszą płytę „Przypowieść błękitna”. Przez dziewięć lat dyrektor artystyczny wrocławskiego PPA. Tłumacz tekstów Tucholsky’ego, Waitsa, Brechta, Cave’a, Wysockiego, Okudżawy, Stinga, The Tiger Lillies. Autor piosenek m.in. Voo Voo, Kazika, Michała Bajora, Justyny Steczkowskiej Piotra Rubika.
Został pochowany na cmentarzu w Tarczynie.
Mariusz Szlachcic
10.06.1961–6.02.2019
architekt, jeden z założycieli biura architektonicznego ArC2 Fabryka Projektowa. Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej. Członek Stowarzyszenia Architektów Polskich, członek Rady Dolnośląskiej Okręgowej Izby Architektów, członek Kolegium Sędziów Konkursowych SARP. Autor i współautor ponad 40 cenionych realizacji, od domów jednorodzinnych po budynki przemysłowe i obiekty użyteczności publicznej, m.in. wrocławskie Afrykarium. Realizował się nie tylko jako architekt, ale także jako inwestor. Laureat Honorowej Nagrody SARP O/Wrocław, dzięki której wraz z żoną Dorotą stał się bohaterem jednego z tomów serii wydawniczej „Wrocławscy Mistrzowie Architektury”, wielokrotny laureat nagród w konkursie „Piękny Wrocław”.
Spoczął na cmentarzu parafialnym na Klecinie.
prof. dr hab. Franciszek Połomski
28.12.1934–16.02.2019
prawnik i historyk. Absolwent Wydziału Prawa UWr. Profesor Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego, senator RP II kadencji i radny Sejmiku Województwa Dolnośląskiego I kadencji. Pracował w Zakładzie Historii Państwa i Prawa Polskiego. Wieloletni wykładowca, pełnił funkcje prodziekana Wydziału Prawa i Administracji, prorektora, członka uczelnianego senatu. Autor licznych prac naukowych z zakresu historii państwa i prawa, praw mniejszości narodowych i wyznaniowych, państwa i prawa III Rzeszy. Odznaczony krzyżami Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za zasługi dla Niepodległej Rzeczypospolitej.
Został pochowany na cmentarzu Grabiszyńskim.
prof. Jerzy Lodowski
29.03.1934–1.03.2019
archeolog, muzealnik, badacz średniowiecza, nauczyciel i wychowawca wielu roczników studentów w zakresie archeologii średniowiecza i muzealnictwa archeologicznego. Absolwent archeologii na Uniwersytecie Wrocławskim. Przez 20 lat dyrektor Muzeum Archeologicznego we Wrocławiu. Prowadził ożywioną działalność popularyzacyjną, organizator licznych wystaw archeologicznych, kierownik i konsultant badań naukowych wielu stanowisk archeologicznych na Śląsku. Znawca dziejów średniowiecznego Wrocławia i Głogowa. Były redaktor naczelny czasopisma archeologicznego „Silesia Antiqua”.
Został pochowany na cmentarzu Grabiszyńskim.
prof. Anna Proszkowska
15.06.1925–8.03.2019
aktorka i reżyserka, wieloletnia nauczycielki akademicka wrocławskiego Wydziału Lalkarskiego krakowskiej PWST, przez trzy lata była prodziekanem ds. studenckich tego wydziału, i Vaasa Akademii w Finlandii, była również pedagogiem Studium Aktorskiego Teatrów Lalkowych przy teatrze Chochlik. Od roku 1961 nieprzerwanie związana z Wrocławskim Teatrem Lalek. Żołnierz Armii Krajowej, jako członek wywiadu i łączniczka. Po wojnie organizowała i współtworzyła amatorskie zespoły lalkowe. W 1980 r. pełniła funkcję dyrektora Wrocławskiego Teatru Lalek. W latach 90. kontynuowała karierę aktorską w Finlandii. Reżyser licznych przedstawień na scenach polskich i fińskich. Laureatka licznych nagród i odznaczeń, m.in. Odznaka Zasłużony Działacz Kultury, Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, Srebrna Odznaka Zasłużony dla Województwa Wrocławskiego i Miasta Wrocławia, Medal KEN, Medal PWST w Krakowie (2008 r.), Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Walecznych, Krzyż AK.
Spoczęła na cmentarzu Kiełczowskim.
Wiesław Kilian
25.07.1952–15.03.2019
polityk, pracownik samorządowy, poseł na Sejm V i VI kadencji, senator VIII i IX kadencji. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 1998–2002 zasiadał we wrocławskiej Radzie Miejskiej z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność. W latach 2001-2002 był członkiem zarządu miasta, później pracował w Urzędzie Miejskim. Zmarł w trakcie kadencji w Warszawie. Jego pogrzeb odbył się 22 marca w rodzinnej wsi Ożary. Pośmiertnie został odznaczony przez prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Tadeusz Ciałowicz
1927–16.03.2019
wybitny grafik i projektant, autor znaku Muzeum Architektury, pierwszego logo instytucji kultury w powojennym Wrocławiu, pionier wrocławskiego plakatu, w tym afisza do pierwszej edycji Dni Wrocławia. Absolwent Wydziału Architektury Wnętrz PWSSP we Wrocławiu. Projektował neony, m.in. przy ul. Piłsudskiego (hotele Grand i Polonia, kawiarni Mocca i bar Tempo), znaki graficzne, meble, aranżacje wystaw, dekoracje i wystroje sklepów i punktów usługowych. Dokumentował i fotografował życie powojennego miasta. Stworzył pierwsze Kalendarze Wrocławskie, a także oprawę plastyczną wielu wystaw i wydarzeń, jak Triennale Rysunku w Muzeum Architektury czy wystawa „Plastyka w przemyśle” w BWA. Prawdopodobnie był autorem projektu paczki papierosów „Wrocławskie".
Został pochowany na cmentarzu Grabiszyńskim.
prof. dr. hab. Mieczysław Inglot
11.01.1931–24.03.2019
urodzony we Lwowie, historyk literatury polskiej, em. profesor zwyczajny Uniwersytetu Wrocławskiego. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wiceprezes Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Wieloletni pracownik Instytutu Filologii Polskiej UWr, kierownik Zakładu Metodyki Nauczania Języka i Literatury Polskiej. Badacz twórczości wybitnych polskich romantyków i tradycji romantycznej. Autor prac nt. literatury i kultury dziecięcej, tematyki judaistycznej, metodyki nauczania języka polskiego i jej historii. Autor wielu opracowań klasycznych dzieł literatury polskiej, wydanych m.in. w serii Biblioteka Narodowa. Wieloletni przewodniczący Okręgowego Komitetu Olimpiady Literatury i Języka Polskiego we Wrocławiu. Członek Klubu „Tygodnika Powszechnego” we Wrocławiu. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem KEN, Medalem Budowniczego Miasta Wrocławia.
Został pochowany na cmentarzu Grabiszyńskim.
prof. dr hab. Jan Wrabec
12.04.1937–17.04.2019
urodzony we Lwowie, architekt, historyk sztuki, prof. zwyczajny, nauczyciel akademicki, wybitny znawca baroku Czech i Śląska. Studiował architekturę na Politechnice Wrocławskiej, a potem historię sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim. Wieloletni dyrektor Instytutu Historii Sztuki UWr, kierownik Zakładu Historii Sztuki i Kultury Baroku IHSz UWr, członek komisji senackich UWr, sekretarz Komisji Historii Sztuki WTN, prezes Wrocławskiego Oddziału Stowarzyszenia Historyków Sztuki, członek Głównej Komisji ds. Ochrony Zabytków przy Zarządzie Głównym SHS. Autor licznych publikacji i opracowań z zakresu architektury baroku i historii sztuki nowożytnej. Odznaczony m.in. Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Odznaką Honorową „Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego” i Złotym Krzyżem Zasługi.
Został pochowany na cmentarzu Świętej Rodziny na Sępolnie.
Elżbieta Neuman
1924–25.04.2019
ostatnia z przedwojennej Polonii wrocławskiej, uczestniczka I Kongresu Związku Polaków w Berlinie w 1938 r. W 2918 roku uhonorowana przez prezydenta Wrocławia medalem „Merito de Wratislavia – Zasłużony dla Wrocławia”. Po wojnie zamieszkała w Dzierżoniowie (opuściła Wrocław w styczniu 1945 r.), ale jej wspomnienia i uczucia zawsze mocno łączyły się z dolnośląską stolicą. Chętnie i często opowiadała o tym, jak zapamiętała Wrocław z dawnych czasów i jak się w nim żyło. Każdego roku przyjeżdżała do wrocławskiego kościoła św. Marcina – 6 marca, w rocznicę I Kongresu Związku Polaków w Niemczech, który odbył się w Berlinie w 1938 r. Jako nastolatka towarzyszyła podczas tego wydarzenia swojej mamie. Była jednym z pierwszych, potem przez wiele lat już ostatnim naocznym świadkiem momentu, gdy ogłaszano Pięć Prawd Polaków.
Spoczęła na cmentarzu parafialnym w Dzierżoniowie.
prof. Karol Modzelewski
23.11.1937–28.04.2019
historyk mediewista, prof. nauk humanistycznych. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim. Profesor uniwersytetów Wrocławskiego i Warszawskiego. Doktor honoris causa Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Członek rzeczywisty PAN i jej wiceprezes. Dysydent i więzień polityczny, jeden z liderów opozycji demokratycznej w PRL-u, senator I kadencji. W latach 60. był współautorem (z Jackiem Kuroniem) listu otwartego do partii, krytykującego PZPR za odejście od ideałów socjalizmu i jednym z inicjatorów protestów studenckich na UW w marcu 1968. Pierwszy rzecznik prasowy NSZZ „Solidarność”, pomysłodawca nazwy Solidarność. W roku 2016 odebrał tytuł Honorowego Obywatela Wrocławia. Laureat Nagrody Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Orła Białego, Legią Honorową V klasy i medalem Świętego Jerzego. Pośmiertnie odznaczony Złotą Odznaką Honorową „Wrocław z Wdzięcznością”. Jego imię nosi rondo na wrocławskich Pilczycach.
Spoczął na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.
Izabela Skrybant-Dziewiątkowska
28.05.1938–1.05.2019
piosenkarka, liderka zespołu Tercet Egzotyczny, znanego też jako Isabela's Vocal Group, założonego przez jej męża, gitarzystę Zbigniewa Dziewiątkowskiego w 1963 r. Ukończyła Liceum Muzyczne we Wrocławiu, a muzyczną karierę zaczynała jako solistka Operetki Wrocławskiej. Zagrała na dużym ekranie w filmie Wojciecha Hasa „Rękopis znaleziony w Saragossie”. Po śmierci męża nie rozwiązała zespołu i zaprosiła do współpracy dwóch nowych muzyków. Potem wyruszyła w trasę koncertową, odwiedzając m.in. w USA i Wlk. Brytanię. W zespole występowała z córkami Anną i Katarzyną. Śpiewała zarówno hiszpańskie klasyki, jak i polskie utwory. Nagrała 27 płyt, spośród których 17 to krążki złote, 3 – platynowe i jeden diamentowy z największym hitem „Pamelo, żegnaj”. Odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Spoczęła na cmentarzu przy ul. Bardzkiej.
prof. dr hab. inż. Eugeniusz Rusiński
12.11.1949–27.05.2019
inżynier mechanik, nauczyciel akademicki. Absolwent PWr. Specjalizował się w budowie i eksploatacji maszyn, metodach numerycznych i wytrzymałości materiałów. Pracownik Wydziału Mechanicznego PWr jako kierownik Katedry Konstrukcji i Badań Maszyn, dyrektor Instytutu Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn, dziekan wydziału i prorektor ds. badań naukowych i współpracy z gospodarką. Był członkiem m.in. Komitetu Budowy Maszyn PAN, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Mechaniki, Internationale Gesellschaft für Ingenieurpädagogik. Autor wielu publikacji i 20 patentów. Wielokrotnie nagradzany i odznaczany, m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Spoczął na cmentarzu w Oławie.
Zbigniew Horbowy
28.10.1935–17.06.2019
artysta plastyk, uważany za czołowego polskiego projektanta, zajmującego się wzornictwem przemysłowym, szkłem unikatowym i użytkowym, prof. na Wydziale Ceramiki i Szkła wrocławskiej ASP, a także były dziekan tego wydziału i rektor uczelni przez dwie kadencje. Stworzył i zorganizował Hutę Szkła Artystycznego w Polanicy i Studia Szklarskie INCO we Wrocławiu. Jego kompozycje były niepowtarzalne, jak „Przerwane organy” na budynku wrocławskiej Filharmonii czy szklane realizacje we Wrocławskiej Wytwórni Filmowej. Jego dzieła trafiły na wiele wystaw, m.in. w Muzeum Narodowym we Wrocławiu czy w Towarzystwie Sztuk Pięknych w Warszawie, w Finlandii, Norymberdze, Frankfurcie nad Menem, Wiesbaden czy w Monachium. Ma je w kolekcji Muzeum Narodowe w Krakowie, Muzeum Narodowego w Gdańsku, Muzeum Szkła w Liège, Museum of Glass w Corning w Stanie Nowy Jork. Nagrodzony m.in. srebrnym i złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, nagrodą dolnośląską Srebrny As, Diamentem Wrocławia i pośmiertnie Nagrodą Kulturalną Śląska.
Zbigniew Horbowy spoczął na cmentarzu w Kargowej.
Wojciech Jankowiak
15.09.1947–3.07.2019
scenograf teatralny, filmowy i telewizyjny, pedagog. Studiował w PWSSP we Wrocławiu rzeźbę, potem ceramikę. Wykładał we wrocławskiej filii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, był profesorem wrocławskiej ASP. Zajmował się również projektami wystawienniczymi i architekturą wnętrz. Zrealizował wiele scenografii dla wrocławskiego ośrodka TV, był tam zastępcą redaktora naczelnego ds. artystycznych. Jako scenograf był głównie związany z wrocławskim Teatrem Polskim, pracował też dla scen w Warszawie, Krakowie, Katowicach, Poznaniu, Łodzi, Rzeszowie, Zabrzu Jeleniej Górze, a także w Bułgarii, Czechach, Danii, Izraelu i na Litwie. Wielokrotnie nagradzany, m.in. Nagroda Miasta Wrocławia, na Opolskich Konfrontacjach Teatralnych, Złotą Maską, odznaczony srebrnym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Został pochowany na cmentarzu w Kamieńcu Ząbkowickim.
Leszek Czarnota
18.08.1936–11.07.2019
aktor mim, choreograf, reżyser i pedagog. Był aktorem Wrocławskiego Teatru Pantomimy, gdzie debiutował w 1959 r. oraz wieloletnim pedagogiem PWST we Wrocławiu. Reżyserował m.in. w Teatrze im. Norwida w Jeleniej Górze, był choreografem w spektaklach Teatru TV i autorem ruchu scenicznego w wielu polskich teatrach. Wyreżyserował ok. 40 przedstawień teatralnych, oper i musicali. Na początku lat 90. był kierownikiem artystycznym wrocławskiego Teatru Kalambur. Prowadził także warsztaty terapii teatralnej dla osób +40 w Centrum Kultury Wrocław Zachód. Laureat Złotej Maski w plebiscycie bydgoskiego „Dziennika Wieczornego” i nagród za reżyserię i opracowanie ruchu scenicznego (Toruń, XXII FTPP).
Został pochowany na Cmentarzu Służewskim Nowym w Warszawie.
Renata Jasińska
17.03.1953–4.08.2019
aktorka i reżyserka teatralna, dyrektor Teatru Arka, prezes Stowarzyszenia Przyjaciół Teatru „Arka”. Absolwentka PWSST w Krakowie. Aktorka Teatru Lubuskiego, potem Wrocławskiego Teatru Lalek, Teatru im. Norwida w Jeleniej Górze i Wrocławskiego Teatru Współczesnego. Była członkinią Solidarności, potem współpracowniczką Komitetu Kultury Niezależnej oraz wrocławskiego niezależnego teatru Nie Samym Teatrem. Współtworzyła teatr Scena 44, który grał były m.in. w kościołach na terenie Polski. Szykanowana przez SB. Na początku lat 90. całkowicie poświęciła się tworzeniu i kierowaniu wrocławskim Teatrem Arka, gdzie po raz pierwszy osoby niepełnosprawne zagrały z zawodowymi aktorami. Otrzymała wiele nagród w Polsce i za granicą. Wręczono jej Nagrodę Miasta Wrocławia, Nagrodę Polcul Foundation, Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki, Złoty Medal – Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego i Honorową Odznakę TMW. Odznaczona Krzyżem Solidarności Walczącej, Krzyżem Wolności i Solidarności, Medalem Niezłomnych.
Spoczęła na cmentarzu Kiełczowskim na Psim Polu.
prof. Norbert Wieschalla
2.06.1936–17.08.2019
artysta plastyk, prof. zwyczajny. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych we Wrocławiu na Wydziale Architektury i Wnętrz. Potem pracownik tej uczelni. W Katedrze AW prowadził zajęcia z kompozycji płaskiej i przestrzennej oraz projektowania graficznego. W latach 60. i 70. jeden ze współodpowiedzialnych za opracowania okolicznościowe, projekty wystaw, plakatów i rozwiązań scenograficznych związanych z Dniami Wrocławia. Twórca m.in. projektu graficznego herbu Wrocławia i tablicy pamiątkowej 35-lecia powrotu ziem zachodnich i północnych do Macierzy. Przewodniczący Solidarności uczelnianej, internowany podczas stanu wojennego. Członek Związku Polskich Artystów Plastyków. Autor prac z zakresu malarstwa, projektowania graficznego, liternictwa, wystawianych m.in. we wrocławskim ratuszu i galeriach sztuki, np. w Krakowie, ale i w Niemczech, Rosji czy Chinach.
Pochowany w Domecku koło Opola.
prof. dr hab. Krzysztof Wrabec
1.07.1935–11.09.2019
urodzony we Lwowie, specjalista w zakresie chorób wewnętrznych. Był założycielem Oddziału Kardiologii Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego we Wrocławiu. Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu. Pracował w Katedrze i Klinice Kardiologii na Wydziale Lekarskim Kształcenia Podyplomowego Akademii Medycznej oraz pełnił funkcję honorowego członka Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Przez cały okres pracy zawodowej prowadził dydaktykę przed-, a zwłaszcza podyplomową. Autor lub współautor ok. 260 prac naukowych m.in. z obszaru rehabilitacji kardiologicznej, nieinwazyjnej i inwazyjnej diagnostyki i terapii kardiologicznej.
Został pochowany na cmentarzu parafii Św. Rodziny przy ul. Smętnej.
prof. Bolesław Gleichgewicht
30.04.1919–26.09.2019
naukowiec i matematyk, doktor nauk matematycznych, działacz opozycji demokratycznej w PRL. Szachista pierwszej kategorii szachowej. Studiował matematykę na Uniwersytecie Warszawskim i na Uniwersytecie w Odessie. Od 1956 r. życie zawodowe związał z Uniwersytetem Wrocławskim, gdzie się doktoryzował i wykładał przez wiele lat, głównie algebrę. Jego podręczniki do algebry abstrakcyjnej weszły do kanonu polskiej literatury naukowej. Od lat 70. był związany z opozycją demokratyczną. W latach 80. został zwolniony z pracy i poszukiwany listem gończym za działalność związkową. Autor wspomnień „Zapiski szpiona-pijanicy”. Laureat nagrody im. Samuela Dicksteina. Odznaczony m.in. krzyżami Kawalerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi. W kwietniu br. obchodził setne urodziny, czego w imieniu Wrocławia gratulował mu prezydent miasta.
Spoczął na cmentarzu parafii Św. Rodziny przy ul. Smętnej.
Kornel Morawiecki
3.05.1941–30.09.2019
polityk, fizyk i nauczyciel akademicki. Działacz opozycji demokratycznej w czasach PRL, założyciel i przewodniczący Solidarności Walczącej, poseł i marszałek senior Sejmu VIII kadencji. Ukończył Wydział Fizyki UWr, potem pracował kolejno w Instytucie Fizyki Teoretycznej i Instytucie Matematyki i Informatyki PWr. Był czynnym opozycjonistą od 1968 r., uczestniczył w strajkach studenckich na Politechnice, wydawał i kolportował ulotki w obronie studentów poddanym represjom, wspierał strajki solidarnościowe z robotnikami Wybrzeża. Współorganizował Solidarność na Dolnym Śląsku, współzałożyciel Solidarności Walczącej. Aresztowany i deportowany do Wiednia. Kilka miesięcy później wrócił nielegalnie do kraju i szefował Solidarności Walczącej. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Orła Białego. Nadano mu też tytuł Honorowego Obywatela Wrocławia w 2016 r.
Spoczął na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Tomasz Skrzypek
17.05.1967–13.10.2019
świetny kickbokser i pierwszy zawodowy mistrz Polski, trener kadry Polski w kick-boxingu, założyciel klubu Fighter Wrocław. Jako zasłużony dla rozwoju wrocławskiego i polskiego sportu, w roku 2018 został uhonorowany Nagrodą Wrocławia. Urodził się we Wrocławiu. Przygodę ze sportem zaczynał od gry w piłkę nożną w klubie Włókniarz Wrocław. Jako nastolatek pod wpływem filmów z Brucem Lee zaczął trenować karate. W 1990 r. zdobył tytuł pierwszego zawodowego mistrza Polski w kick-boxingu. Zanim został szkoleniowcem, wywalczył pięć tytułów mistrza kraju, w tym dwa zawodowe, zdobył wicemistrzostwo ZSRR w 1990 r. oraz mistrzostwo Bułgarii w 1990 r. Trzykrotnie walczył na mistrzostwach świata. Przez największe organizacje zawodowe w kick-boxingu był klasyfikowany na 3. miejscu na świecie. Klub Fighter Wrocław wychował ok. 5000 zawodników. Jego założyciel w pracy zarówno nauczyciela wychowania fizycznego, jak i szkoleniowca stawiał przede wszystkim na prawidłowy rozwój młodych ludzi, zwłaszcza tych, wywodzących się z najtrudniejszych środowisk społecznych. Zdobył szereg nagród. Wśród nich zwycięstwo w plebiscycie „Gazety Wrocławskiej” na najlepszego trenera roku na Dolnym Śląsku, pierwszego „Herosa” Polskiego Związku Kickboxingu, a także Nagrodę Stanleya.
Został pochowany na cmentarzu Osobowickim.