Wystawa „Władysław Bartoszewski w karykaturach i bon motach”, przygotowana była przez Gabinety Świadków Historii Ossolineum z okazji 92 urodzin profesora Władysława Bartoszewskiego.
Na wystawę składają się 24 prace – rysunki, grafiki i jeden olej – tak znanych artystów jak Jacek Fedorowicz, Witold Mysyrowicz, Jacek Frankowski, Maciej Szproch, Grzegorz Szumowski, Przemysław Truściński czy wrocławianin Tomasz Broda. Każda z prac opatrzona jest cytatami z wypowiedzi, wywiadów, przemówień Władysława Bartoszewskiego. Na przykład: „ „Warto być uczciwym, choć nie zawsze się to opłaca. Opłaca się być nieuczciwym, ale nie warto”, „Człowiek żyje długo, co nie znaczy zawsze mądrze, ale też nie całkiem głupio”, „Jeśli będziemy tylko krzyczeć o Polsce, to może się wychylić Pan Bóg z płonącego krzaka i zapytać, jaka ma być ta Polska”, czy „Kocham moich Rodaków, choć doprowadzają mnie do cholery”.
Mariusz Urbanek tak pisze o Profesorze: „ Władysław Bartoszewski mógłby swoim życiorysem obdzielić co najmniej kilka osób, a i tak każda miałaby prawo czuć się dumna, że tak emocjonujące i barwne życie wiodła”. Władysław Bartoszewski był więźniem w Auschwitz, działaczem Rady Pomocy Żydom „Żegota”, spędził sześć i pół roku w więzieniach stalinowskich, w stanie wojennym był internowany, jest autorem m.in. tak ważnych dla polskiej historiografii książek jak „Ten jest z ojczyzny mojej” i „ 1859 dni Warszawy. Polacy z pomocą Żydom 1939-1945” (wspólnie z Zofią Lewinówną) oraz wielu innych. Po 1989 był ambasadorem Rzeczypospolitej w Austrii i dwukrotnie ministrem spraw zagranicznych.
Wystawa pokazuje Bartoszewskiego pół żartem, pół serio – jako ważną postać polskiego życia politycznego, obecną podczas najważniejszych wydarzeń historii najnowszej, a jednocześnie osobowość medialną, nagradzaną za swoje wystąpienia m.in. Superwiktorami, tytułami Człowieka Roku i nagrodą III Programu Polskiego Radia „Srebrne Usta”.
