Aleksandra Waligórska (zm. 12 listopada 2016 r. )
Sybiraczka, wieloletnia opiekunka klubu „Pod Jaworami” przy ulicy Sudeckiej, prywatnie żona sławnego satyryka i poety Andrzeja Waligórskiego. Przyjaciele nazywali ją Lesia, uważali za dobrego ducha „Pod Jaworami” i społecznika. Stanisław Szelc wspominał, że pomagała ludziom w trudnej sytuacji życiowej, nie zapominała także o zwierzętach, przygarniała psy, koty i gołębie. I uwielbiała szybką jazdę samochodem.
Zuzanna Dach-Helska (zm. 3 grudnia 2016 r.)
Aktorka przez lata związana ze scenami Teatru Rozmaitości we Wrocławiu, a także Wrocławskiego Teatru Współczesnego. Lwowianka swoją karierę rozpoczynała w Teatrze Dolnośląskim w Jeleniej Górze, gdzie pracowała w latach 1948-1953, następnie przez rok grała w Teatrze Bałtyckim w Koszalinie, w latach 1954-1967 we wrocławskim Teatrze Rozmaitości, wreszcie w latach 1967-1990 we Wrocławskim Teatrze Współczesnym. Zagrała także w wielu filmach, w tym m.in. we „Wspólnym pokoju” Wojciecha Jerzego Hasa, „Farbie” Michała Rosy, czy serialu „Świat według Kiepskich”. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.
Stefan Szmidt (zm. 2 stycznia 2017 r.)
Artysta grafik. Urodzony w Kłajpedze, we Wrocławiu zamieszkał w 1946 r., gdzie rok później rozpoczął studia w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, które ukończył w warszawskiej ASP. W latach 1953-1983 r. związany z Wojewódzkim Domem Kultury we Wrocławiu jako kierownik pracowni plastycznej. Przez 3 lata pracował we francuskiej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Konakry w Gwinei. Jako grafik był bardzo ceniony, zdobył wiele prestiżowych nagród i brał udział w licznych wystawach w Polsce i za granicą.
Łucja Skomorowska-Wilimowska (zm. 10 lutego 2017 r.)
Rzeźbiarka, profesor Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, autorka projektów wielu realizacji pomnikowych. Lwowianka, w latach 1944-1945 była uczennicą Lwowskiej Przemysłowej Szkoły Artystycznej. Na studia przyjechała do PWSSP w Katowicach, potem kontynuowała je we Wrocławiu, na Wydziale Rzeźby PWSSP, gdzie studiowała pod kierunkiem prof. Antoniego Mehla i została jego asystentką. W latach 1959-1964 była asystentką profesora Xawerego Dunikowskiego. Od 1964 do 1992 pracowała w pracowni rzeźby na Wydziale Architektury Wnętrz i Wzornictwa Przemysłowego, którą kierowała. W latach 1978–1981 pełniła funkcję prorektora uczelni, a od 1981 do 1986 kierownika Katedry Kształcenia Ogólnoplastycznego.
Stanisław Skrowaczewski (zm. 21 lutego 2017 r.)
Wybitny polski dyrygent, karierę rozpoczynał jako cudowne dziecko pianistyki jeszcze we Lwowie, jednak doznana podczas wojny kontuzja dłoni uniemożliwiła kontynuowanie gry na fortepianie. Alternatywą okazała się dyrygentura, a pierwszym ważnym przystankiem w karierze – powojenny Wrocław, gdzie w latach 1946-1947 był szefem sformowanej tuż po wojnie orkiestry nazywanej „pierwszą filharmonią”. Po pobycie we Wrocławiu Maestro pojechał na studia do słynnej profesor kompozycji Nadii Boulanger (jako kompozytor wygrywał znaczące konkursy, w a w latach 90. jego utwory znalazły się dwukrotnie w konkursie Nagrody Pulitzera). W latach 40. i 50. pracował m.in. jako dyrektor Filharmonii Śląskiej w Katowicach, Filharmonii Krakowskiej, a następnie dyrygent Filharmonii Narodowej. Przełomem okazał się wygrany w 1956 roku Konkurs Dyrygencki w Rzymie. Tam ze skomponowaną przez Maestro Skrowaczewskiego Symfonią na smyczki mógł się zapoznać znakomity dyrygent George Szell, ówczesny szef Cleveland Orchestra, który potem zaprosił Polaka do dyrygowania tą orkiestrą. W Ameryce Stanisław Skrowaczewski osiadł na stałe, przez 19 lat był szefem Minneapolis Symphony Orchestra (obecnie Minnesota Orchestra), ale łącznie z zespołem związany był przez 56 lat i nazywany ukochanym dyrygentem! Ostatni raz dyrygował we Wrocławiu (w NFM) w kwietniu 2016 roku.
Maria Oraczewska-Skorek (zm. 4 marca 2017 r.)
Kierownik muzyczny i dyrygent Operetki Wrocławskiej, profesor Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną (obecnie Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego) na dwóch wydziałach – dyrygentury i wydziału instrumentalnego (fortepian). W latach 1961-2002 była pracownikiem uczelni. W 1964 roku związała się (jako dyrygent i kierownik muzyczny) z Teatrem Muzycznym - Operetką Wrocławską, na której to scenie przygotowała niemal 30 premier. W latach 1964-1978 była także dyrygentem Reprezentacyjnego Zespołu Pieśni i Tańca Wrocław. Występowała także jako pianistka.
Bolesław Gromnicki (zm. 4 kwietnia 2017 r.)
Aktor, satyryk, parodysta, artysta estradowy. Występował w Polsce (na Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu i Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie) i za granicą (m.in. we Francji, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Związku Radzieckim). Zapamiętamy go z programów radiowych, jak choćby „Zgaduj zgadula”, z filmu „Kochajmy syrenki” Jana Rutkiewicza, gdzie znakomicie zagrał rolę Parodysty Dybalskiego, czy audycji „Gwiazdy tamtych lat”. Przyjaciele wspominali go jako barwną postać świata estrady i artystę, który „bez trudu potrafił zawładnąć zastępując i orkiestrę, i solistów, tworząc zabawne widowisko”.
Magdalena Abakanowicz (zm. 21 kwietnia 2017 r.)
Wybitna polska artystka światowej sławy. Ukończyła warszawską ASP, potem sopocką PWSSP. Zasłynęła w świecie na początku lat 60. pokazując w Lozannie swoje słynne Abakany, którymi wkrótce zachwycił się cały świat – od Wiednia po Waszyngton. Złoty medal na Biennale w São Paulo w 1965 roku był dowodem, że pojawiła się artystka wyjątkowa. Artystka związana była wprawdzie z Poznaniem, ale to we Wrocławiu znajduje się najbogatsza w Polsce kolekcja jej dzieł (obecnie w Pawilonie Czterech Kopuł, oddziale Muzeum Narodowego we Wrocławiu). Zawdzięczamy to Mariuszowi Hermansdorferowi, ówczesnemu dyrektorowi Muzeum Narodowego, który przyjaźnił się z artystką i pokazywał jej prace m.in. w São Paulo w 1979 roku. Magdalena Abakanowicz wiele dzieł przekazała w depozyt wrocławskiej instytucji, potem zostały częściowo wykupione, a częściowo pozostały darem rzeźbiarki. W jej pracach specjaliści dostrzegają oszczędność, surowość formy, ale i głęboką metaforę, humanizm i inspirowanie się przyrodą. Dzieła Magdaleny Abakanowicz wystawiano w najbardziej znaczących muzeach i galeriach na świecie, a reprezentowała ją legendarna nowojorska Marlborough Gallery wyspecjalizowana w kolekcjach sztuki współczesnej.
Jan Antoni Wichrowski (zm. 2 sierpnia 2017 r.)
Kompozytor , pedagog Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu, gdzie pracował od 1968 roku. W latach 1993-1996 oraz 2002-2005 pełnił funkcję prodziekana, zaś w latach 1996-2002 i 2005-2011 dziekana Wydziału Kompozycji, Dyrygentury, Teorii Muzyki i Muzykoterapii. Jego utwory były wykonywane na wielu prestiżowych festiwalach muzyki współczesnej, m.in. podczas Festiwalu „Warszawska Jesień”, czy Festiwalu „Musica Polonica Nova” we Wrocławiu, a także w wielu krajach świata – Francji, Stanach Zjednoczonych, Jugosławii, Niemczech, Finlandii i na Ukrainie. Profesor zasłużył się także jako wychowawca wielu pokoleń młodzieży akademickiej (z jego klasy wywodzą się kompozytorzy Agata Zubel i Sławomir Kupczak), juror konkursów muzycznych, ale też laureat szeregu nagród i odznaczeń państwowych.
Łucja Burzyńska-Krajewska (zm. 24 września 2017 r.)
Aktorka, która debiutowała w Teatrze Nowym w Poznaniu, ale od 1946 roku związana była z wrocławskimi scenami, zaś przez ponad 45 lat występowała na scenie wrocławskiego Teatru Polskiego. Gwiazda spektakli wyreżyserowanych przez m.in. Edmunda Wiercińskiego, Zygmunta Hübnera, Henryka Tomaszewskiego, Jerzego Jarockiego, Piotra Cieplaka, czy Jana Klatę. Fani kina znają ją także z dużego ekranu. Grała w „Kobiecie samotnej” Agnieszki Holland, serialach „Świat według kiepskich” i „Pierwsza miłość”, a słuchacze z pewnością wspominają jej kreacje aktorskie w licznych słuchowiskach. Prowadziła zajęcia z aktorstwa w Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Była członkinią ZASP od ponad 60 lat, dwukrotną laureatką plebiscytu wrocławskich Iglic. Odznaczono ją m.in. Złotym Krzyżem Zasługi.