Autorka kroniki osobiście zaangażowana
Ewa Kofin od początku była naturalną autorką kroniki. To za sprawą jej interwencji u władz miasta w latach 60. do Wrocławia przyjechał dyrygent i kompozytor Andrzej Markowski. Najpierw został szefem Filharmonii Wrocławskiej, a wkrótce potem zainicjował pierwszą edycję festiwalu Wratislavia Cantans w sierpniu 1966 roku. Formalnie dyrektorem imprezy pozostał do 1977 roku, ale jego następca Tadeusz Strugała przystąpił do pracy wcześniej, pomagając przy organizacji. Szefem artystycznym Strugała został oficjalnie w 1978 roku i odpowiadał za program przez kolejne 18 lat do 1996 roku. Melomani pamiętają z tej imponującej kadencji wiele wydarzeń, zwłaszcza fakt zainicjowania wystaw i koncertów-wernisaży. Fakt wprowadzenia sztuk pięknych na festiwal oratoryjno-kantatowy wzbudził zresztą sporo kontrowersji.
Ewa Kofin podczas tegorocznej konferencji festiwalu Wratislavia Cantans/fot. Łukasz Rajchert/Archiwum NFM
Tadeusz Strugała zaprasza gwiazdy
Ale kadencję Tadeusza Strugały, której Ewa Kofin poświęciła całą książkę, zapamiętać też warto choćby z powodu imponującej ilości recitali wokalnych. Jeszcze w 1978 roku na festiwal przyjechała 63-letnia wtedy wybitna sopranistka Elisabeth Schwarzkopf, która zachwyciła nawet mimo dojrzałego wieku. W 1987 roku zjawiskiem była sopranistka Victoria de los Ángeles, która w programie śpiewała m.in. pieśni Chopina z…polskim tekstem. W 1996 roku zachwycała Dame Margaret Price. Co ciekawe, tego samego roku z recitalem wystąpił także Mariusz Kwiecień, wówczas u progu wielkiej światowej kariery, jaką dziś realizuje m.in. na scenie Metropolitan Opera. To także Tadeusz Strugała zainicjował słynne niegdyś turnieje kontratenorów, uwielbiane przez publiczność.
Dni muzyki narodowej były w programach festiwali odpowiedzią na słowa Andrzeja Markowskiego z festiwalowego credo: „Chłoniemy bez uprzedzeń religijnych, narodowościowych, rasowych”, stąd na koncertach Wratislavii Cantans gościli w latach 90. Nie tylko Japończycy, czy Turcy, ale nawet Indianie, których obejrzeć chciały prawdziwe tłum czekające przed Teatrem Polskim na występ.
Ale kadencję Tadeusza Strugały, który podczas tegorocznej Wratislavii świętował 80-lecie pracy artystycznej, warto wspominać przede wszystkim ze względu na trzymanie silnego i konsekwentnego kursu na muzykę oratoryjną, wielkie dzieła wokalno-instrumentalne, z którymi wrocławski festiwal kojarzył się przez lata w całej Polsce, potem także poza granicami (od 1978 roku impreza stała się Międzynarodowym Festiwalem Wratislavia Cantans).
Kronika festiwalowa do wspominania
W książce Ewy Kofin znajdziemy nie tylko kolejne kierunki zainteresowań programowych Tadeusza Strugały, ale opisy koncertów, fragmenty dawnych recenzji, świetne zdjęcia z archiwum dokumentujące zarówno gwiazdy, jak i festiwalowe życie – plakaty na mieście, publiczność, miejsca koncertów (wiele z nich znacząco się zmieniło od tamtych lat). Lektura nie tylko do wspominania. Dobre kompendium dla tych, którzy festiwalowi towarzyszą od lat, jak i dla nowych melomanów chcących poznać historię Wratislavii Cantans.
