Urodził się 19 lutego 1922 roku w Warszawie, w maju 1939 roku uzyskał maturę. We wrześniu tegoż roku, uczestniczył w obronie Warszawy. Miał 18 lat, kiedy 19 września 1940 roku, z łapanki na Żoliborzu, trafił do Oświęcimia. Nosił jeden z pierwszych obozowych numerów — 4427. Po sześciu miesiącach, dzięki interwencji PCK, został zwolniony i przekazał władzom Państwa Podziemnego opis warunków panujących w Auschwitz.
Był współzałożycielem Rady Pomocy Żydom „Żegota”. Z ramienia tej organizacji opiekował się rodzinami żydowskimi, szukał dla nich bezpiecznego schronienia, dostarczał pieniądze, leki, żywność. W latach 1942-1945 był pracownikiem Wydziału Informacji Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK. Po wojnie był współpracownikiem Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce, a także członkiem „Mikołajczykowskiego” PSL i redaktorem „Gazety Ludowej”. W latach 1946-1954, oskarżony m.in. o szpiegostwo ponad 6 lat przesiedział w więzieniu. W 1956 roku rozpoczął działalność jako kronikarz i historyk lat okupacji. Opisywał akcje zbrojne Armii Krajowej i działalność polskiego państwa podziemnego. Dokumentował zbrodnie niemieckie, publikował artykuły o życiu polskiej emigracji, o pomocy niesionej Żydom przez Polaków w latach wojny, za co w 1963 roku otrzymał, jako jeden z pierwszych Polaków, tytuł Sprawiedliwego Wśród Narodów Świata.
Od 1972 do 1983 roku był sekretarzem generalnym Polskiego PEN-Clubu. W 1977 był sygnatariuszem listu w obronie prześladowanych robotników Ursusa i Radomia. Był współzałożycielem Towarzystwa Kursów Naukowych.. W latach siedemdziesiątych był stałym gościem wrocławskiego KIK-u oraz wrocławskich Tygodni Kultury Chrześcijańskiej.
Dla żydowskiej diaspory i społeczności żydowskiej w Izraelu, którego od 1991 roku jest honorowym obywatelem, stanowi symbol „Sprawiedliwego Polaka”. Występuje nie tylko przeciwko wszelkim przejawom antysemityzmu, ale także przeciwko obciążaniu narodu polskiego odpowiedzialnością za zagładę Żydów polskich.
Był członkiem „Solidarności”. W tym okresie wiele publikował, zamieszczał też komentarze o sytuacji w Polsce w „Der Spiegel”. 13 grudnia 1981 roku został internowany i osadzony w warszawskim więzieniu w Białołęce, następnie przewieziono go do Drawska.
W 1990 roku, po utworzeniu rządu Tadeusza Mazowieckiego, został ambasadorem Rzeczypospolitej Polskiej w Wiedniu. W 1995 roku oraz w latach 2000-2001 był szefem polskiej dyplomacji, w latach 1997-2001 senatorem Rzeczypospolitej Polskiej.
Władysław Bartoszewski pełni funkcję przewodniczącego Rady Ochrony Pamięci Walki i Męczeństwa oraz przewodniczącego Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej. Jest doktorem honoris causa wielu uniwersytetów, w tym Uniwersytetu Wrocławskiego. Od roku 1999 jest także członkiem Rady Kuratorów Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, której przekazał własne archiwum. W 1995 roku otrzymał najwyższe odznaczenie Rzeczypospolitej Polskiej — Order Orla Białego, a w roku 2001 Wielki Krzyż Zasługi Republiki Federalnej Niemiec.
