Prowadziłeś kino, a nawet kin kilka, byłeś dziennikarzem, stworzyłeś i organizujesz dwa duże festiwale filmowe, piszesz scenariusze, wyreżyserowałeś film, napisałeś książkę. A teraz stworzyłeś monokomedię i sam w niej występujesz. Nie umiesz lub nie lubisz się nudzić…
Stanisław Dzierniejko: – Lubię stawiać przed sobą nowe wyzwania i dążyć do ich realizacji. Jak słusznie zauważyłeś, w moim życiu wszystko kręci się wokół kina i filmu, i to nie jest tylko moja praca, ale również życiowa pasja. To, co robię sprawia mi ogromną przyjemność i nie ukrywam, że w każdy projekt wkładam całe serce.
W tym momencie muszę się trochę pochwalić (śmiech). Kiedy lata temu byłem szefem Zespołu Kin we Wrocławiu, moje kina w rankingu polskich kin zajmowały czołowe miejsca, a Dworcowe, było liderem pod względem przepustowości. A trzeba nadmienić, że w tamtym czasie w naszym kraju funkcjonowało ponad dwa tysiące kin.
Jako dziennikarz jednego z miesięczników filmowych, robiłem reportaże z planów zdjęciowych, a mój tekst z „Jasnych błękitnych okien”, został uznany za najlepszy artykuł tego gatunku. Z kolei miesięcznik Forbes, mając na uwadze m.in. organizowane przeze mnie Festiwale Aktorstwa i Reżyserii Filmowej, przyznał mi prestiżową nagrodę i tytuł profesjonalista roku.
To po co ci ten monodram, wchodzenie w teatralne klimaty? Dla popularności? Pieniędzy? Czy też robisz to dla siebie, dla własnej przyjemności?
– Może to zabrzmi dziwnie, ale robię to wszystko przede wszystkim dla przyjemności innych. A jak to, co robię podoba się ludziom, to ja również czerpię z tego przyjemność. Na festiwale, które organizuję już od wielu lat, wstęp od początku ich istnienia jest zawsze bezpłatny. I chociaż jest mi niekiedy naprawdę ciężko dopiąć budżet, chcę, żeby tak pozostało.
Jak byłem dzieckiem w naszym domu się nie przelewało i nie zawsze mogłem sobie pozwolić na kino. Teraz, kiedy zależy to ode mnie, chcę, żeby każdy mógł uczestniczyć w tej imprezie, bez względu na zasobność portfela. Podobnie jest z artystami, którzy mnie odwiedzają i z którymi się przyjaźnię. Wsadzam ich do auta i jeździmy po przedszkolach, gdzie podczas wspólnej zabawy zachęcamy dzieci do czytania książek.
Jak powstał pomysł tej sztuki dla jednego aktora? Twojej monokomedii?
– Z obserwacji zachowań ludzi biorących udział w moich spotkaniach autorskich. Pomyślałem, że można to jakoś rozbudować i zrobić coś w rodzaju improwizowanej monokomedii. Bo to nie jest klasyczna monokomedia, w której wychodzi się na scenę i aplikuje widzowi wcześniej wykuty tekst.
Jaki ma tytuł? O czym opowiada?
– Podobnie jak tytuł mojej książki „Mój pierwszy seans filmowy”. To moja podróż sentymentalna do czasów dzieciństwa, młodości i dorosłości. Opowieść o fascynacji kinem i moich filmowych przyjaźniach. Całość okraszona jest sporą ilością anegdot związanych z moją pracą.
Gdzie i kiedy będzie można zobaczyć?
– Sala widowiskowa Klubu Relaks w Siechnicach, ul. Fabryczna 15. 4 listopada o godzinie 18.00.
Po ile są bilety?
– Wstęp wolny, zapraszam.
Rozmawiał Robert Migdał
