Wielu widzi w urodzonym Oławie, a zdobywającym pierwsze szlify we Wrocławiu (jednym z jego profesorów w Liceum Muzycznym był Andrzej Kosendiak), a potem w Warszawie następcę wielkich postaci-zwłaszcza Witolda Lutosławskiego. Z Wrocławiem Mykietyn był i jest wciąż związany. W jednym z wywiadów przywołanych w „Notatniku Teatralnym” kompozytor wspomina: „Koniec komuny. Wrocław był wtedy takim polskim Belfastem. Pomarańczowe Alternatywa, koncerty punkowe, zadymy, pierwsze poważne fascynacje i rozczarowania”. Andrzej Kosendiak zapamiętał Mykietyna jako „niepokornego młodego człowieka prowokującego otoczenie swoim sposobem bycia, poglądami, nawet wyglądem”. Nie stracili kontaktu. Już jako dyrektor Międzynarodowego Festiwalu Wratislavia Cantans zwrócił się do dawnego ucznia z prośbą o skomponowanie utworu na specjalne zamówienie. Powstała „Pasja według św. Marka”, dziś utwór należący do klasyki pierwszej dekady XXI wieku i zarejestrowany na płytach.
Ale w periodyku dedykowanym przede wszystkim scenie teatralnej arcyciekawe są prywatne rozmowy, zwłaszcza z samym Pawłem Mykietyn (w całym numerze znajdziemy dwie rozmowy z bohaterem tomu), jego żoną Katarzyną odsłaniające mniej znane, domowe oblicze twórcy. Nie mogło zabraknąć głosu Krzysztofa Warlikowskiego, którego Mykietyn stał się przez lata nie tylko nadwornym kompozytorem, ale i przyjacielem. Są rozmowy z muzykami, dyrygentem Markiem Mosiem (dokonał prawykonania „Pasji według św. Marka”), czy wrocławskim kompozytorem i krytykiem muzycznym Rafałem Augustynem.
Na numer 72-73 „Notatnika teatralnego” trzeba było dość długo czekać, ale efekt powinien zadowolić zarówno jego fanów-melomanów, jak i tych, którzy z twórczością kompozytora zetknęli się za sprawą teatru. Warto, jak zawsze w przypadku tego pisma, zajrzeć do Kroniki twórczości (sporządzana dla każdego głównego bohatera danego numeru). Sporządzona pieczołowicie, wrócimy do niej nawet za kilka lat.
