Wiklinowy koszyk 2

Frank Henenlotter, reżyser odpowiedzialny za takie perły klasy B jak „Frankenhooker” czy „Zniszczenie mózgu”, wraca do swojej najbardziej kultowej serii. Mija osiem lat od premiery pierwszego „Wiklinowego koszyka” – taniego, szorstkiego horroru z Nowego Jorku, który ku zaskoczeniu wszystkich (łącznie z samym twórcą) stał się filmem kultowym. „Wiklinowy koszyk 2” to kontynuacja, która zamiast iść w stronę realizmu, postanawia rzucić się na głęboką wodę absurdu – i popłynąć. Tym razem historia Dune’a i jego zdeformowanego, morderczego brata Beliala przenosi się z brudnych ulic wielkiego miasta do znacznie bardziej surrealistycznego miejsca: rezydencji Ruth – kobiety, która prowadzi azyl dla „unikatowych jednostek biologicznych”. To eufemizm, bo jej podopieczni wyglądają, jakby zostali wyrzuceni z planu „The Muppet Show” za nieprzyzwoity wygląd. Wśród nich Belial po raz pierwszy spotyka kogoś podobnego do siebie. W końcu miłość potwora też ma swoje prawa. Kevin Van Hentenryck ponownie wciela się Duane’a Bradleya. Choć jego kariera aktorska nie wybiegła poza serię „Wiklinowego koszyka”, sam aktor stał się twarzą kultu – zarówno dosłownie, jak i w sensie popkulturowym. Jego nerwowy uśmiech i spojrzenie wiecznego zakłopotania doskonale oddają ton tej historii: groteskowej, tragikomicznej i kompletnie nieprzywidywalnej. „Wiklinowy koszyk 2” to horrorowa, czarna komedia z elementami baśni o potworach odrzuconych przez społeczeństwo. Duane, coraz bardziej psychicznie rozchwiany, zaczyna tracić kontakt z rzeczywistością. Jego brat zaś, choć nie mówi ani słowa (ale wydaje dźwięki), zyskuje niespodziewaną głębię – nie tylko jako potwór, ale jako istota z emocjami, frustracjami i, jak się okazuje, romantycznymi zapędami.