Nowe Horyzonty tournée to okazja, aby obejrzeć wyjątkowo dobre, a jednocześnie nie prezentowane powszechnie kino. To tytuły ze światowych festiwali, które były hitami Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty 2022. We Wrocławiu obejrzeli je bywalcy imprezy, teraz podobną okazję dostaną kinomani z całej Polski.
Nowe Horyzonty tournée — kiedy we Wrocławiu
Filmy Nowe Horyzonty tournée zostaną pokazane w 22 kinach w 20 miastach, zarówno metropoliach (jak Warszawa, Kraków, Poznań, Katowice), ale i mniejszych (Bytom, Gorzów Wielkopolski, Konin, Szczecin).
We Wrocławiu obejrzymy hity z festiwali 21-23 kwietnia w Kinie Nowe Horyzonty.
Nowe Horyzonty tournée – jakie filmy obejrzymy
Kawałek nieba – zachwyt na Berlinale 2022
Wyróżnienie Specjalne dla tego tytułu w reż. Michaela Kocha, w którym akcja rozgrywa się w alpejskiej scenerii. Ten anturaż prowincji służy twórcom za kontrast dla trudów życia bohaterów zależnych od kaprysów natury i żartów przewrotnego losu.
Wszystkie te niedogodności najmocniej odczuwa Anna – kelnerka, która postanawia związać się z nieco starszym od niej Markiem. Niegrzeszący urodą, popędliwy ponad miarę przybysz budzi nieufność lokalnej społeczności. Im więcej faktów świadczy na niekorzyść mężczyzny, tym bardziej gorliwie Anna wstawia się za partnerem, wiedząc, że przy okazji walczy również o prawo do życia po swojemu.
„Kawałek nieba” to jednak nie tylko hołd dla kobiecej siły i wzruszająca opowieść o miłości. Prawdziwy talent reżysera Michaela Kocha polega na tym, że tak jak Ulrich Seidl czy Bruno Dumont potrafi sprawnie balansować na granicy tonu serio i ożywczej kpiny.
Pacifiction – senna odyseja z Polinezji
Film Alberta Serry obezwładnia już od pierwszej sceny – długiego travellingu przedstawiającego rozgrzane do czerwoności niebo nad tahitańskim oceanem i portem pełnym kontenerowców. Ich przytłaczająca obecność jest jednym z łączników polinezyjskiej wyspy ze światem naszej cywilizacji. A może raczej czegoś, co z niej pozostało.
Przewodnikiem po tym raju utraconym jest De Roller (Benoît Magimel), Wysoki Komisarz Republiki zarządzający archipelagiem w imieniu francuskich władz. Ubrany w nieskazitelnie biały garnitur, dużo mówi i stara się być skutecznym pośrednikiem między imperium a miejscową ludnością, wśród której zaczyna krążyć plotka o powrocie wciąż żywego w Polinezji koszmaru – wznowieniu prowadzonych przez Francję prób nuklearnych.
Trailer filmu możecie zobaczyć tutaj (uwaga: ograniczenie wiekowe).
Kino totalne i hipnotyzujące. Podobnie jak cała twórczość katalońskiego reżysera przesiąknięte jest ironią, gorzkim romantyzmem oraz atmosferą dekadencji.
Pod ziemią – Nagroda Specjalna Jury w Wenecji
Michelangelo Frammartino wraca tym dziełem po dziesięciu latach do Kalabrii, by eksplorować tamtejsze systemy jaskiń, należące do najgłębszych na świecie. Ale choć przywołuje dawną wyprawę speleologiczną, to interesuje go inny wymiar podziemnych eskapad.
Dziura w ziemi prowadząca do ukrytych labiryntów to rodzaj bramy Hadesu, wejście do królestwa zmarłych, wokół którego każdego dnia krąży stary, schorowany pasterz. Czas powoli skrapla się na ścianach jaskiń, a licząca miliardy lat egzystencja planety wydaje się wiecznością w porównaniu z kruchym istnieniem tego, co niepewnie drży i błyskawicznie mija na jej grubej skorupie: zwierząt, drzew, ludzi i ich historii.
Reżyser wypełnił film głęboką duchową treścią, pięknem natury, to mistrzowski przykład medytacyjnego, skupionego slow cinema.
