Ludwika Ogorzelec jest absolwentką wrocławskiej PWSSP (obecnie ASP im. Eugeniusza Gepperta), a także L'Ecole Nationale Superieure des Beaux-Arts w Paryżu, w którym mieszka i pracuje od 1985 r.
Mimo silnych związków z Francją i jego stolicą – gdzie pracowała u boku słynnego artysty Césara, miała pierwsze wystawy, odnosiła pierwsze sukcesy i rozpoczęła międzynarodową karierę, tworząc swoje dzieła, które są obiektami site-specific, w wielu krajach na wszystkich kontynentach – przedstawia się zawsze jako artysta polski (po polsku i tak właśnie, w formie męskiej, określa swój zawód).
To znamienne, ponieważ rzeźbiarka uznaje, że oprócz celów artystycznych i poznawczych, jej praca ma jeszcze jedno zadanie – rozsławianie kultury polskiej. Z powodzeniem realizuje ten cel, biorąc udział w sympozjach, festiwalach i plenerach, przygotowując wystawy indywidualne i zbiorowe na całym świecie, m.in. w Australii, Stanach Zjednoczonych, Wietnamie, Hiszpanii czy Szwecji.
Artystka polskim odbiorcom znana jest m.in. dzięki projektom z cyklu „Krystalizacja przestrzeni”, takim jak: „Moich oczu poziom IV” (Muzeum Architektury we Wrocławiu, 2004 r.), „Zjawiska świetlne” (Galeria Studio – Galeria II, warszawa, 2007 r.), „Przejścia” (uliczki kwartału ratuszowego we Wrocławiu, 2015 r.) czy „Spektrum wieków średnich” (Zamek w Malborku, 2017 r.).
„Ludwika Ogorzelec. Krystalizacja przestrzeni”
Część pierwsza monografii dostarcza wiedzy na temat postawy twórczej artystki i jej programu. Poznajemy doznania i doświadczenia, które sprawiły, że tworzywem rzeźbiarskim, pierwszą materią rzeźb Ludwiki Ogorzelec jest przestrzeń: „Niewidoczna dla ludzkiego oka, niewyczuwalna tak długo, jak długo coś widocznego – na przykład linia z materiałów trwałych – jej nie określi” (cyt. z monografii).
Na dalszych stronach pojawiają się efekty fascynacji artystki powietrzem, przestrzenią, prawami natury i fizyki. To rzeźby-konstrukcje, powstałe z naturalnych linii drewna lub przezroczystego celofanu, niekiedy także szkła i metalu. Tworzą one dwa główne cykle prac.
Pierwszy to „Przyrządy równoważne” – cykl rzeźby mobilnej, o którym tak Ogorzelec pisze w swoim tekście programowym:
„To mobilne rzeźby budowane jako delikatne struktury z użyciem 'twardej', ale bardzo cienkiej linii. Pomimo tego, że wnikają one swoją ażurowością w przestrzeń, są nadal obiektami przenośnymi, możliwymi do oglądania z zewnątrz”.
Następny cykl nosi tytuł „Krystalizacja przestrzeni” i choć wywodzi się z tych pierwszych eksperymentów artystki, jest już „inną ścieżką na wytyczonej drodze twórczej”. Ludwika Ogorzelec „zaprasza” odbiorcę do wnętrza swoich rzeźb-instalacji. Tym samym sprawia, że przestaje on być jedynie obserwatorem. Staje się częścią zaistniałej sytuacji.
Następne rozdziały to kolejno: zapis rozmów z Jaromirem Jedlińskim, teksty Johna K. Grande i Marka Czachora, odnoszące się bezpośrednio do rzeźbiarskich poszukiwań Ludwiki Ogorzelec, oraz kronika opracowana przez artystkę i Elżbietę Łubowicz – współredaktorkę monografii.
Dopełnieniem całości jest obszerna dokumentacja twórczości rzeźbiarki.
Książka wydana została w trzech językach: polskim, angielskim i francuskim. Od 16 sierpnia br. dostępna będzie w księgarni stacjonarnej i internetowej Muzeum Architektury we Wrocławiu. Jak informuje wydawca, przy zakupie monografii w księgarni stacjonarnej po podaniu hasła „Ludwika Ogorzelec” otrzymamy 10-proc. rabat.
oprac. mawi, ilustracje pochodzą z monografii, fot. mat. prasowe MA we Wrocławiu
„Ludwika Ogorzelec. Krystalizacja przestrzeni”, Muzeum Architektury we Wrocławiu, Wrocław 2019, cena: 80 zł. Księgarnia stacjonarna: Muzeum Architektury we Wrocławiu przy ul. Bernardyńskiej 5 lub księgarnia internetowa.
