Esej teatralny Iwony Koneckiej „Atrapa i Utopia”. Gościnny spektakl Kolektywu Kobietostan

To wywód zmęczonej aktywistki, która co chwilę się poddaje, lecz poddać się nie może. W pseudo-akademickiej formie wykłada widowni sens swoich działań, by za chwilę skontrować go poetycko-teatralnym obrazem. Dlatego Atrapa i Utopia to esej teatralny.

Artystka szuka tematu w publicystyce i filozofii politycznej, a przede wszystkim w nowej polskiej poezji. To inspiracje, z których montuje teatralne metafory: zmienne i nieokiełznane, a wśród nich sekwencje wybuchów, rockowe koncerty, trochę benzyny, a nawet Święty Mikołaj...

Gdzieś między aulą wykładową a klubem go-go Iwona Konecka prowokuje odbiorców do odklejenia się od codzienności – udającej jedynie słuszną i nieuniknioną – i sięgnięcia wzrokiem w przyszłość. W zasadzie do różnych mniej lub bardziej możliwych przyszłości.

Twórcy spektaklu

• Scenariusz i wykonanie: Iwona Konecka
• Video: Łukasz z Bałut
• Konsultacje: Anna Sadowska
• Premiera: grudzień 2015, Teatr Ósmego Dnia w Poznaniu

Spektakl według scenariusza nagrodzonego przez Teatr Ósmego Dnia w konkursie OFF: Premiery//Prezentacje. Spektakl dla widzów od 16 roku życia.

Na Festiwalu Sztuki Teatralnej w Rybniku spektakl otrzymał wyróżnienie „za postawę artystycznego nonkonformizmu”, a na Wiosce Teatralnej w Węgajtach pierwszą w historii festiwalu nagrodę „Złota Baryłka”.

Relacje i opinie

Relacja z premiery w Teatrze Ósmego Dnia: „Dziewczyna filozofująca, tańcząca w rytmie techno na beczce, oblewająca się coca-colą na tle tankowców i uwięzionych w mazi ropy naftowej pelikanów; człowiek uwikłany w społeczno-polityczne konteksty; człowiek wobec terroru bycia zajeb...stym, rozedrgany w nerwicy natręctw codziennego bilansu zysków i strat. Elektryzujący esej teatralny w poszukiwaniu sensu, w poszukiwaniu argumentów... Warto zobaczyć!”

Fragment tekstu Edwina Bendyka „Teatr, wojna, przyszłość. Świat w Węgajtach”: „Nie o wielkie, całościowe projekty społeczne dziś chodzi, lecz raczej o możliwość wyobrażenia sobie alternatywy oraz sprawczość jednostek i grup wobec anonimowych „sił historii”. Świetnie tę kwestię podjęła Iwona Konecka z Teatru Realistycznego w monodramie Atrapa i Utopia. Bardzo osobisty, zagrany z werwą monodram stał się manifestem wiary w siłę sztuki, zwłaszcza poezji, która w przekonaniu Koneckiej jest nośnikiem intuicji o możliwości zmiany i alternatywy.”