Kino we Wrocławiu

Zwycięzca ostatniego Berlinale, ciepły i delikatny jak moherowy sweterek film o pierwszej miłości, która potrafi też sprawić ból niczym ukłucie szydełkiem. 17-letnia Johanne zakochuje się bez pamięci w swojej nauczycielce i zaczyna prowadzić intymny dziennik, w którym zapisuje wszystkie uczucia i fantazje. Johanne pisze tak szczerze i barwnie, że jej mama i babcia uznają, iż te zapiski zasługują na publikację – nie biorąc pod uwagę, że to jedynie sposób nastolatki na zatrzymanie swojego uczucia przy życiu. To opowieść o dorastaniu, zauroczeniu i sile pragnień, ale też o rodzinie, która zamiast oceniać – wspiera i chroni. Z humorem i delikatnością „Sny o miłości” pokazują emocje, które każdy pamięta z czasów młodości: pierwsze zauroczenie, nadzieje i rozczarowania. Film, w którym każdy znajdzie cząstkę siebie

„Być kochaną” – nowy film producentów „Najgorszego człowieka na świecie” – przewrotnie przypomina, że najważniejsza z miłości to ta, którą obdarzamy siebie samych. Czerpiąc z własnych doświadczeń, debiutująca w pełnym metrażu Lilja Ingolfsdottir stworzyła wielowymiarową opowieść o kobiecie, która po porażce pierwszego związku ma odwagę dać sobie drugą szansę. Wyróżniony aż pięcioma nagrodami na festiwalu w Karlowych Warach oraz niekwestionowany zwycięzca norweskiego odpowiednika Oscarów, „Być kochaną” urzeka empatią i szczerością w stawianiu pytań o miłość, bliskość i samoakceptację. Maria (Helga Guren) wchodzi w kolejną relację z nadzieją na nowy początek. Wystarczy jedno spojrzenie i czuje się, jakby znała Sigmunda (Oddgeir Thune) całe życie, a namiętny romans szybko przeradza się w poważny związek. Historia w „Być kochaną” zaczyna się tam, gdzie kończy się większość love stories. Codzienność w patchworkowej rodzinie szybko ujawnia niespełnione ambicje, niewyrażone uczucia i sprzeczne potrzeby, które kumulują się w emocjonalną bombę – a ta pewnego wieczoru wybucha. W „Być kochaną” przejrzy się wiele kobiet, które starają się pogodzić bycie partnerką i matką, bez rezygnowania z siebie. Empatyczny, ale stawiający na szczerość, pełen gniewu i łez, a jednak terapeutyczny film Norweżki proponuje głęboką refleksję nad tym, kim jesteśmy w relacjach i z czego rezygnujemy, próbując sprostać cudzym oczekiwaniom. „Być kochaną” pozwala jednak uwierzyć w kolejną szansę, widząc w kryzysie początek pięknej, nowej relacji: ze sobą.

Kiedy Gośka (Agata Turkot) poznaje w internecie Grześka (Tomasz Schuchardt), jest przekonana, że to w końcu Ten Jedyny. Grzesiek wariuje na jej punkcie, obsypuje kwiatami, oświadcza się w Wenecji. To musi być miłość, prawda? Ale na tym perfekcyjnym obrazku szybko zaczynają pojawiać się rysy. Wkrótce ich wspólny dom staje się dla Gośki najniebezpieczniejszym z miejsc. Smarzowski zagląda do „dobrych domów”, gdzie dzieją się rzeczy, o których większość woli milczeć. Dom dobry to film o granicach miłości, którego nie da się zapomnieć.

Grupa nastoletnich ministrantów, sfrustrowana obojętną postawą dorosłych i instytucji Kościoła wobec niesprawiedliwości społecznej, postanawia wdrożyć własny, nietypowy plan odnowy moralnej. Uzbrojeni w młodzieńczy bunt i własną interpretację Pisma Świętego zakładają podsłuch… w konfesjonale, aby lepiej poznać swoich sąsiadów. Zamaskowani niczym Zorro i z ambicjami na miarę Robin Hooda, stają się sędziami w swoim osiedlowym świecie, pomagając potrzebującym i wymierzając kary za grzechy. Jednak ich misja zamienia się w niebezpieczną grę, a chłopcy, stosując własny, idealistyczny kodeks honorowy, zaczynają balansować na cienkiej granicy między dobrem a złem. Prawdziwe życie blokowiska miesza się z misją wprost z komiksów o superbohaterach, ale zamiast peleryn, bohaterowie noszą komże.

Wioska ukryta pośród wysokich pasm Himalajów to dom dla Pemy, która właśnie wyszła za mąż za trzech braci. Gdy jeden z nich wyjeżdża, miejscowych obiegają plotki związane z ciążą kobiety. Nie mija wiele czasu, a Pema otrzymuje informację o zaginięciu męża. Postanawia więc wyruszyć w góry, aby odnaleźć ukochanego. Wędrówka jest nie tylko przeprawą kobiety po malowniczych krajobrazach, ale staje się dla niej także transformującą podróżą w głąb siebie."Shambhala" to pierwszy nepalski film, który dostał się do konkursu głównego festiwalu Berlinale. Film przyjmuje medytacyjną, miejscami oniryczną formę, na którą składają się monumentalne widoki surowej przyrody i powolny tryb życia tamtejszej społeczności. Obserwujemy tradycje i zwyczaje lokalnej kultury, w której naturalizm spotyka się elementami nowoczesności. Nasycone mistycyzmem i przesiąknięte buddyjską filozofią kino drogi z motywem walki o honor. Historia Pemy ukazuje determinację do podążania własną ścieżką i refleksję nad tożsamością oraz rolą kobiet w tradycyjnej społeczności. "Shambhala" to pełne subtelności doświadczenie wykraczające poza szablonowe schematy narracyjne.

„Łowca jeleni” Michaela Cimino to jeden z najważniejszych i wywołujących najbardziej żarliwe dyskusje tytułów w dziejach kina. Laureat pięciu Oscarów, w tym za najlepszy film, najlepszą reżyserię oraz najlepszą drugoplanową rolę męską. To pełna rozmachu, a zarazem zaskakująco intymna opowieść o przyjaźni, lojalności i cenie, jaką płaci się za dojrzewanie w cieniu historii. W niewielkim górniczym miasteczku w Pensylwanii trzej nierozłączni przyjaciele – Michael (Robert De Niro), Nick (Christopher Walken) i Steven (John Savage) – pracują w hucie. Wieczorami spotykają się w barze i jeżdżą razem na polowania, ciesząc się prostym życiem. Ich codzienność, z pozoru zwyczajna, nabiera tragicznej głębi, gdy zostają powołani do wojska i wysłani – tuż po hucznym ślubie Stevena – na wojnę w Wietnamie. Cimino z niezwykłą precyzją buduje świat, w którym wielu widzów może się przejrzeć, a potem krok po kroku go burzy - raz w huku wystrzałów i wybuchów, a innym razem w ciszy, w której walka z powracającymi traumami wydaje się skazana na porażkę. W „Łowcy jeleni” zderzenie ludzkiej lojalności z bezsensem wojny ma wymiar nie tylko dramatyczny, lecz także uniwersalny. To historia o przyjaźni wystawionej na najtróbniejszą próbę, o granicach odwagi, o miłości, która nie wszystko jest w stanie ocalić, i o tym, że czasem jeden moment zmienia wszystko.

Nowy film twórcy nagradzanego „Slow West” z rewelacyjnym aktorskim trio w rolach głównych – Kōki, Jack Lowden i Tim Roth. „Tornado” to połączenie westernu z baśniowym stylem japońskiego teatru, widowiskowymi zdjęciami Robbiego Ryana i magnetyczną, pełną napięcia muzyką. Pogrążona w chaosie dzika, brutalna i bezlitosna Szkocja końca XVIII wieku. Życie Tornado, tancerki i córki japońskiego lalkarza, zostaje wywrócone do góry nogami, gdy wędrowna trupa jej ojca zostaje brutalnie zaatakowana przez gang dowodzony przez Sugarmana i jego syna, Little Sugara. Po masakrze dziewczyna poprzysięga zemstę i wyrusza w samotną podróż, by odzyskać skradzione złoto i zawalczyć o siebie.

Film opowiada o uczuciach w erze cyfrowej, gdzie podjęcie jakiegokolwiek zobowiązania nie wydaje się wcale takie oczywiste. Haugerud zastanawia się nie tylko nad problemem komunikacji między ludźmi, ale i nad tym, jakie dzisiaj stawiamy wobec siebie oczekiwania. Czterdziestokilkuletnia lekarka Marianne (w tej roli gwiazda norweskiego kina Andrea Bræin Hovig), podobnie jak pracujący na co dzień jako pielęgniarz Tor (Tayo Cittadella Jacobsen), zdecydowanie lepiej odnajduje się w życiu zawodowym niż prywatnym. Wbrew normom społecznym oboje szukają intymności poza granicami konwencjonalnych relacji. Pewnego wieczoru Marianne i Tor przypadkowo trafiają na siebie na promie. Wracająca do domu kobieta szybko przekonuje się, że dla bohatera „rejsy” po Oslo to rodzaj częstej nocnej rutyny. Poznani za pomocą aplikacji randkowych mężczyźni stają się dla niego szansą na przelotną znajomość i chwile spontanicznej intymności. Zaintrygowana jego perspektywą Marianne zaczyna się zastanawiać, czy taka forma relacji może być również opcją dla niej.j.

„Franz Kafka” – długo oczekiwana, międzynarodowa produkcja w reżyserii wielokrotnie nagradzanej Agnieszki Holland – to nie tylko portret literackiej ikony XX wieku, która nieprzerwanie inspiruje artystów i fascynuje kolejne pokolenia. To opowieść o wrażliwym człowieku, którego lęki i dylematy mocno rezonują z dzisiejszym młodym pokoleniem. Reżyserka podąża śladami swojego bohatera, budując z najważniejszych momentów jego życia niezwykłą mozaikę. Przedpremierowy seans w Kinie Kosmos odbędzie się w sobotę 11 października, a prelekcję przed filmem wygłosi Kamil Szczygieł. Franz Kafka – młody człowiek uwięziony w koszmarze biurokratycznej codzienności, przypominającej dzisiejszą rzeczywistość pracowników wielkich korporacji. Wegetarianin z wyboru – zanim stało się to powszechne. Syn despotycznego ojca uwikłany w kruche relacje z kobietami. Pogrążony w egzystencjalnym kryzysie na długo przed tym, kiedy samotność stała się efektem ubocznym mediów społecznościowych. Niezrozumiany, pełen lęków, uciekał w świat ironii, absurdu i wyobraźni, tworząc dzieła, które uczyniły go jednym z najwybitniejszych pisarzy XX wieku. Obraz Agnieszki Holland jest polskim kandydatem do Oscara za najlepszy film międzynarodowy!

W Wigilię Bożego Narodzenia do domu rodzinnego powraca Adam (Dawid Ogrodnik). Ostatnie lata spędził na emigracji zarobkowej, a teraz ma do przekazania „nowiny”. Jednak nie tylko on – ta noc bardzo mocno wpłynie na dalsze losy skłóconej rodziny. Debiut Piotra Domalewskiego nagrodzony Złotymi Lwami w Gdyni i dziewięcioma Orłami.

Sensacja ostatniego Berlinale, gdzie Błękitny szlak rozkochał w sobie publiczność (niekończące się owacje) oraz jurorów, którzy przyznali mu Srebrnego Niedźwiedzia. Nie powinno to dziwić publiczności Nowych Horyzontów, która nieskrępowaną wyobraźnię Gabriela Mascaro poznała już przy okazji Boskiej miłości (19. NH). Tym razem brazylijski reżyser przygotował coś jeszcze bardziej szalonego: tropikalne science fiction na statku płynącym przez Amazonię, którego pasażerowie wkrapiają sobie do oka błękitny śluz ślimaka. W ten szalony rejs zabierze nas 77-letnia Tereza (kapitalna Denise Weinberg), która początkowo wcale nie wydaje się skora do przygody. Kobieta mieszka sama w małym domku, pracuje w przetwórni krokodyli, prowadzi zwyczajne życie. Na to jednak coraz mocniej zaczyna wpływać polityka rządu, zdejmującego z młodych ciężar opieki nad starszymi, gdy ci stają się niezdolni do pracy. Separowani są wtedy w specjalnych koloniach, dokąd jednak Tereza się nie spieszy. Ma jeszcze marzenie do spełnienia…Mascaro w imponujący sposób redefiniuje gatunek kina przygodowego oraz konstrukcję jego bohatera . Błękitny szlak zachęca do oporu wobec złych rządów, ale też do czerpania z życia prawdziwej radości. Bez względu na to, w jakim jest się wieku.

Choć Dad, rysownik i ojciec dwóch chłopców, stara się dla dobra dzieci zachować pozory normalności, w domu unosi się zapach przypalonych tostów i rozpaczy. Przez szczeliny popękanej codzienności do życia wdowca bez trudu przenika Crow (głosu użycza mu David Thewlis), ogromne czarne ptaszysko, symbol przeżywanego koszmaru, prześladowca, jedyny towarzysz żałoby. „Czas kruka", prezentowany w sekcji Premieres festiwalu Sundance, żałobę postrzega jako transformację, także fizyczną, której charakter doskonale uchwycił „ptasi” w gestach i ruchach Cumberbatch. Southern z wyczuciem portretuje ów stan bycia pomiędzy, rozpad tożsamości, rozziew pomiędzy przeżywanymi emocjami a koniecznością funkcjonowania w codziennej rutynie. Mroczny, ale z przebłyskami słonecznego światła, odważny w opowiadaniu o męskim kryzysie „Czas kruka" przypomina, że doświadczenie żałoby to w gruncie rzeczy doświadczanie życia.

Najlepszy brytyjski film XXI wieku, który wprawił w zachwyt i konsternację widzów na całym świecie.“Pod skórą” zostało zrealizowane przez Jonathana Glazera (twórcę m.in. Oscarowej “Strefy interesów”), który w pierwszoplanowej roli obsadził jedną z największych hollywoodzkich gwiazd - Scarlett Johansson. W filmie brytyjskiego twórcy popularna aktorka wciela się w rolę zmysłowej postaci, która zwabia do siebie przypadkowo poznanych mężczyzn. Krążąc białą furgonetką po ulicach Glasgow zaczyna coraz bardziej interesować się swoimi potencjalnymi ofiarami…Prezentowany na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji obraz Glazera zyskał uznanie ze względu na magnetyzującą kreację Johansson, oryginalną oprawę wizualną i wielokrotnie nagradzaną muzykę Mica Levi (wyróżnioną m.in. Europejską Nagrodą Filmową, czy Stowarzyszenia Krytyków Filmowych z Los Angeles).

6 grudnia, godz. 15:00Film: Nosferatu – symfonia grozy (1922)Muzyka na żywo: Haxan Ensemble Niemiecki film grozy z 1922 roku w reżyserii Friedricha Wilhelma Murnaua. Jest to jeden z najważniejszych filmów niemieckiego ekspresjonizmu i jeden z pierwszych horrorów w historii kina. Za kanwę filmu posłużyła nieco zmodyfikowana, ze względu na problemy z prawami autorskimi, fabuła „Draculi” Brama Stokera. Rolę tytułowego Nosferatu odtwarzał Max Schreck. Haxan Ensemble wraca na scenę w nowej odsłonie, w nieco innym składzie i jak zawsze z własną interpretacją wybitnego arcydzieła filmowego. Pozostając nadal w klimatach grozy i starego dobrego kina, oraz jak zawsze z autorską muzyką i lektorem, występującymi na żywo. Bogate instrumentarium i nieszablonowe podejście, dodatkowo wzbogacają odbiór filmu, poruszając się na styku obrazu i muzyki. Obecnie, w swoim pięcioosobowym składzie, Haxan Ensemble przygotował kolejny film z 1922 roku „Nosferatu symfonia grozy”, w reżyserii Friedricha Murnaua. W ten sposób zespół wraca do pierwszej wersji „Nosferatu” chcąc przypomnieć widzom o urokach starego niemego kina, zderzającego się ze współczesnymi interpretacjami. 6 grudnia, godz. 18:00Film: Gabinet doktora Caligari Muzyka na żywo: Michał Litwiniec W niewielkim niemieckim mieście dochodzi do serii zagadkowych morderstw. Przyjaciel jednej z ofiar odkrywa, że za wszystkim może stać wędrowny hipnotyzer. Michał Litwiniec – urodzony 1971 roku, magister filozofii Uniwersytetu Wrocławskiego, kompozytor muzyki, aktor, multiinstrumentalista, poszukiwacz dźwięków. Kompozytor muzyki teatralnej i filmowej. Współpracuje z teatrami w całym kraju oraz z różnymi zespołami muzycznymi obracającymi się w gatunku etno, jazz, folk. Wspólpracował między innymi z takimi teatrami jak: Teatr Dramatyczny w Warszawie, Teatr Rozmaitości w Warszawie, Teatr Narodowy w Warszawie, Teatr Powszechny w Warszawie, Teatr Współczesny we Wrocławiu, Teatr Capitol we Wrocławiu, Teatr Dramatyczny w Legnicy, Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie, Teatr Stary w Krakowie czy Teatr Wybrzeże w Gdańsku. Współpracował z takimi reżyserami jak: Piotr Cieplak, Jacek Głomb, Grzegorz Jarzyna, Marcin Wierzchowski, Dariusz Gajewski czy Xawery Żuławski.6 grudnia, godz. 20:40Film: krótkometrażowe filmyMuzyka na żywo: Sitartronic Sieci popołudnia (1943) Kobieta zasypia po powrocie do domu. Granica pomiędzy jawą i snem zostaje zatarta. Na lądzie (1944) Ten eksperymentalny film zaczyna się w momencie, gdy pewna kobieta zostaje wyrzucona przez morze na brzeg. Jej dziwna podróż łączy się ze spotkaniem obcych osób, a także innych wersji samej siebie. Sama główna bohaterka, Maya Deren, uważa, że dzieło te ukazuje walkę człowieka o utrzymanie własnej tożsamości. Studium choreograficzne dla kamery filmowej (1945) Maya Deren w pełni zrealizowała swoją wizję uwolnienia ludzkiego ciała z ograniczeń przestrzeni zarówno teatralnej jak i rzeczywistej. W tym krótkometrażowym filmie, tancerz porusza się z łatwością w różnych środowiskach (jak las, salon czy galeria sztuki) oraz pomiędzy nimi, co jest efektem starannego i precyzyjnego montażu filmu. Rytuał w przetworzonym czasie (1946) Już tytuł filmu jest nawiązaniem do rytualnych praktyk religijnych, a zarazem przejścia jednostki z jednego stanu w drugi. W pierwszej części “Rytuału w przetworzonym czasie” widzimy kobietę (Maya Deren), która zwija wełnę w swoistym transie oddanym za pomocą zwolnionego tempa kamery. W kolejnej przenosimy się na bankiet, którego uczestnicy wykonują gesty utrzymane w tanecznym rytmie. Deren zaznaczała, że interesowała ją w tym filmie emocjonalną ciągłość ruchu różnych osób. Film jest zarazem eksploracją relacji między ruchem a jego obrzędowym charakterem. W filmie obok Mai Deren występują między innymi Rita Christiani oraz Anaïs Nin. Medytacja nad przemocą (1948) Film zgłębia ruchy i sposobów wykonania rytuału Wu-tang, jednocześnie zacierając granicę pomiędzy przemocą a pięknem. Prawdziwe oko nocy (1955) Próba przedstawienia mistycyzmu ukrytego w astrologii za pomocą pełnej wrażliwości baletowej choreografii. Przedstawiani cały czas w negatywnie tancerze subtelnie szybują w tańcu na tle gwiazdozbiorów. Sitartronic: duet gra na żywo do krótkometrażowych filmów w reż. Mayi Deren, jednej z najbardziej złożonych i legendarnych postaci wśród niezależnych filmowców lat czterdziestych i pięćdziesiątych. Tworzyła w świecie nowojorskiej bohemy Greenwich Village, uwieczniając m.in. takie postaci jak Marcel Duchamp, Anais Nin czy John Cage. W jej czarno-białych filmach krótkometrażowych nastrój i poetycko-oniryczna narracja wydają się być ważniejsze niż ciągłość fabuły, a zastosowanie nietypowych technik filmowych nadaje im unikatowy charakter.    

ChatGPT powiedział: Klub Filmowy Perspektywy – „C’mon C’mon” Zapraszamy na wyjątkowe spotkanie w ramach Klubu Filmowego Perspektywy, podczas którego wspólnie obejrzymy i omówimy film „C’mon C’mon” w reżyserii Mike’a Millsa. O filmie Film opowiada pełną empatii historię relacji między radiowym dziennikarzem Johnnym (Joaquin Phoenix) a jego siostrzeńcem Jesse’em. Wspólna podróż bohaterów pozwala im odkrywać siebie nawzajem i uczyć się, jak rozmawiać o tym, co najtrudniejsze. Charakterystyczne czarno-białe kadry, intymność i szczerość emocji sprawiają, że film jest jak rozmowa – czasem lekka, czasem wzruszająca, czasem niewygodna, ale zawsze prawdziwa. To kino, które zachęca do refleksji i spojrzenia na świat oczami dziecka i dorosłego. Dyskusja po seansie Po projekcji odbędzie się dyskusja prowadzona przez Bartosza Solarewicza, podczas której uczestnicy będą mogli dzielić się wrażeniami, interpretacjami i osobistymi refleksjami. Klub Filmowy Perspektywy to miejsce, gdzie film staje się początkiem rozmowy i inspirujących spotkań. Informacje organizacyjne Bilet: 15 zł – online lub w kasie Centrum -  link do biletów

Sylwester 2025/2026 w Kinie Nowe Horyzonty Data: 31 grudnia 2025 – 1 stycznia 2026Miejsce: Kino Nowe Horyzonty, WrocławCzas trwania: ok. 450 minut Sylwester w duchu Sorrentino Istnieją twórcy, którzy choć są mistrzami filmu, niekoniecznie odnajdują się w roli gospodarza Sylwestra. Do tej drugiej grupy należy Paolo Sorrentino, którego wybraliśmy na patrona tegorocznej imprezy sylwestrowej w Kinie NH. Wieczór będzie okazją do obejrzenia: „Wielkiego Piękna” – pełnego rozmachu, humoru i widowiskowych scen z życia rzymskiej elity „La Grazia” – pokazywanego przedpremierowo, eleganckiego i wyrafinowanego filmu z typowymi kontrastami Sorrentinowskimi Harmonogram wieczoru 20:00 – przyjmowanie gości / welcome drink i muzyczna rozgrzewka od DJ-a 21:00 – pokaz filmu La Grazia 23:15 – 01:00 – muzyka, taniec oraz toast noworoczny w przestrzeni kina 01:00 – pokaz filmu Wielkie Piękno ok. 3:30 – zakończenie imprezy W trakcie wieczoru będzie możliwość odbioru boxu z przekąskami (od 23:15 do 1:15) oraz skorzystania z standardowej oferty bistro. Cennik biletów Do 22 grudnia: Bilet normalny: 340 zł Bilet klubowy: 290 zł Od 23 grudnia: Bilet normalny: 390 zł Bilet klubowy: 350 zł W każdej kategorii dostępne są dwa warianty boxów: Menu wege – przekąski w opcji wegańskiej Menu normal – przekąski z mięsem