Nikifor, zanim stał się legendą nazywał się Epifaniusz Drowniak, był nieślubnym dzieckiem głuchoniemej łemkowskiej posługaczki, z trudem mówił, był samotnikiem. Malował w Krynicy-Zdroju, gdzie najczęściej oferował swoje prace kuracjuszom, choć popytu na te niewielkie arcydzieła nie było. Mimo że jeszcze przed wojną Nikifor zachwycił zagranicznych znawców sztuki, a po wojnie zorganizowano mu wiele indywidualnych wystaw w Niemczech, we Francji, Belgii nie przekładało się to na jakikolwiek sukces komercyjny. Dziś, po blisko 50 latach od śmierci malarza jego prymitywistyczne miniatury (powstało ich ok. 40 tysięcy) są warte fortunę, a o każde najdrobniejsze dzieło kolekcjonerzy toczą zażarte boje.
Nikiforem Krynickim zachwycił się, po jednej z jego wystaw, Edward Dwurnik. To doświadczenie zmieniło jego życie i zainspirowało całą twórczość. Obrazy malarza obejrzymy także podczas wrocławskiej wystawy „Łemkowskie Jeruzalem: Notatnik ze świata” w Pałacu Królewskim.
Podtytuł wystawy nawiązuje do kronikarskiej pasji Nikifora, który na wszystkim, co miał pod ręką (często materiałach bynajmniej nie kojarzących się z twórczością artystyczną) notował, rysował, uwieczniał rzecz, detale dla niego ważne.
Obok dzieł Nikifora i Edwarda Dwurnika obejrzymy prace uczestników projektu „Łemkowskie Jeruzalem”, których inspiruje łemkowska kultura i chcą odwoływać się do tych korzeni – Stefana Telepy, Grzegorza Szwiertni, Natalii Hładyk, Joanny Zemanek, Jerzego Dobrzańskiego, Mateusza Budzyńskiego, Serhija Petluka, Mychajła Barabasza, Terezy Barabasz, Tetiany Skoromnej, Danyła Mowczana, Mychajła Kołodki i Ołeksija Choroszki.
Wystawa „Łemkowskie Jeruzalem: Notatnik ze świata” obejrzymy w Pałacu Królewskim do 5 lipca. Wstęp jest wolny.
