Bolesław Kominek urodził się tuż przed Bożym Narodzeniem – 23 grudnia 1903 roku – w Radlinie. Obecnie jest to dzielnica Wodzisławia Śląskiego. Był najstarszym z rodzeństwa. Jego rodzice – Franciszek i Katarzyna – mieli dziewięcioro dzieci.
(mama Bolesława Kominka - Katarzyna; fot. www.kardynalkominek.pl)
Języka niemieckiego nauczył się już w najmłodszych latach – chodził do niemieckiej szkoły. Jako jeden z dwóch pierwszych polskich maturzystów ukończył Państwowe Gimnazjum w Rybniku. Następnie studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz Instytucie Katolickim w Paryżu. Tuż przed rozpoczęciem edukacji we Francji przyjął święcenia kapłańskie. Sakramentu tego udzielił mu biskup katowicki Arkadiusz Lisiecki. Podczas trzyletnich studiów w Paryżu pracował wśród polskich emigrantów jako ich duszpasterz. Paryski etap swojego kapłaństwa przyszły kardynał zakończył zdobywając licencjat nauk społecznych i doktorat z filozofii na podstawie pracy La philosophie de R. Eucken a la lumiere du Thomisme.
Od 1930 pracował już w diecezji katowickiej jako wikariusz w Dębie. Był także m.in. sekretarzem Akcji Katolickiej. Potrafił zachęcić do działania stosując nietypowe metody, pisał artykuły i broszurki pod prowokacyjnymi tytułami np. „Rola diabła w Akcji Katolickiej”. Lata II wojny światowej to działalność charytatywna i duszpasterska także w Lublinia. Pomagał jeńcom wojennym i więźniom obozów koncentracyjnych. Jego brat został wcielony do Wermachtu a sam ks. Bolesław podpisał Volkslisty trzeciej kategorii. Cały czas był kapelanem Armii Krajowej na Śląsku i pełnomocnikiem rządu na emigracji ds. kościelno-społecznych. Po wojnie pracował krótko w katowickiej kurii. W uroczystość Wniebowzięcia NMP – 15 sierpnia 1945 roku – został administratorem apostolskim Śląska Opolskiego. Pełnił tę funkcję do 26 stycznia 1951 r., kiedy wraz z innymi pięcioma administratorami apostolskimi został zmuszony do opuszczenia urzędu. W tym samym roku – 28 kwietnia – otrzymał nominacje od papieża Piusa XII na biskupa we Wrocławiu. Do stolicy Dolnego Śląska przybył jednak dopiero pięć lat później – w październiku 1956 roku. Przez te lata przebywał w Krakowie – najpierw mieszkając na Wawelu później w klasztorze urszulanek w Sierczy koło Wieliczki. Miał 47 lat, gdy przyjął sakrę biskupią – potajemnie w Przemyślu. Głównym konsekratorem był przemyski biskup Franciszek Barda. Dopiero 28 czerwca 1972 został pełnoprawnym arcybiskupem metropolitą wrocławskim, pierwszym od śmierci Adolfa Bertrama w 1945 roku. Rozpoczął się wtedy nowy rozdział w jego życiu kapłańskim i historii Dolnego Śląska.
(obchody Millennium chrztu Polski we Wrocławiu; fot. arch. kurii wrocławskiej)
W następnych latach był przewodniczącym Komisji Episkopatu do Spraw Kościoła na Ziemiach Zachodnich i Północnych. Dzięki temu – głównie na Dolnym Śląsku – rozwinął szeroką działalność duszpasterską, kładąc nacisk na właściwy podział parafii, odbudowę zniszczonych kościołów, rozwój kultu Maryjnego i wychowanie duchownych. Razem z innymi biskupami przygotowywał obchody 1000-lecia chrztu Polski.
Był ojcem Soboru Watykańskiego II. 18 listopada 1965 r. polscy biskupi obecni na Vaticanum II wystosowali list znany jako „Orędzie biskupów polskich do biskupów niemieckich”. W dokumencie tym polscy hierarchowie przybliżają trudną historię relacji polsko-niemieckich, zapraszają niemiecki episkopat do udziału w uroczystościach Milenium Chrześcijaństwa w Polsce w 1966 r. oraz wzywają do pojednania: „W tym jak najbardziej chrześcijańskim, ale i bardzo ludzkim duchu wyciągamy do Was, siedzących tu, na ławach kończącego się Soboru, nasze ręce oraz udzielamy wybaczenia i prosimy o nie”. Wystosowanie „Orędzia…” spotkało się z ostrym sprzeciwem władz i represjami wobec Kościoła w Polsce.
(fragment "Orędzia..." z pamiętnym zdaniem w ostatnim akapicie; fot. www.kardynalkominek.pl)
W latach 1971-1974 kardynał Bolesław Kominek pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Konferencji Episkopatów Europy (CCEE). Decyzją papieża Pawła VI został kreowany kardynałem 5 marca 1973.
(Paweł VI i kard. Bolesław Kominek podczas nałożenia biretu kardynalskiego; fot. www.kardynalkominek.pl)
Po ciężkiej chorobie zmarł 10 III 1974 r. we Wrocławiu, gdzie został pochowany trzy dni później w podziemiach archikatedry wrocławskiej, w kaplicy św. Kazimierza.
(kondukt pogrzebowy, uroczystościom przewodniczył kard. Stefan Wyszyński, na pierwszym planie bp Wincenty Urban, kard. Karol Wojtyła i Julius Dopfner; fot. www.kardynalkominek.pl)
(podziękowania rodziny kard. Kominaka za udział w pogrzebie; www.kardynalkominek.pl)
(tablica pamiątkowa przy wejściu do krypty w archikatedrze wrocławskiej; fot. www.wroclaw.pl)
Kardynała Bolesława Kominka i Karola Wojtyłę wspomina ks. prof. Jan Krucina, który był sekretarzem metropolity wrocławskiego (źródło: youtube.com PWT)
