Złe baśnie

„Złe baśnie” to spektakl dla dorosłych, którzy kiedyś byli dziećmi. Powrót do zapomnianych, wypartych i brutalnych wersji baśni braci Grimm, w których nie ma miejsca na iluzję „szczęśliwego zakończenia”. Inspiracją był zbiór Żyli długo i szczęśliwie, aż nie umarli w przekładzie Elizy Pieciul-Karmińskiej. Przemoc nie przestaje istnieć, jeśli udajemy, że jej nie ma. Nie znika, jeśli zamykamy dziecku oczy. Nie znika, jeśli zamilkniemy o niej w domu, w szkole, w Kościele, w teatrze. Przeciwnie — przemoc uwielbia ciszę. Zawsze znajdzie sobie miejsce pod dywanem, w szafie, pod sutanną, w dziecięcym pokoju. W tym sensie spektakl odsyła nas do archetypu zakazanej komnaty z baśni o Sinobrodym. To, co zakazane, to prawda. A ta prawda to fakt, że opowieści, które miały nas chronić – często były narzędziem opresji. Nie chodzi więc o to, by je wyrzucić. Chodzi o to, by do nich wrócić – świadomie, dorośle, z odpowiedzialnością. Dlatego „Złe baśnie” nie są skierowane do dzieci, ale do byłych dzieci, które chcą wreszcie zrozumieć, czym je “karmiono”. Czym nasiąkły za młodu. To akt odwagi, otworzyć drzwi do komnaty, w której kryje się przeszłość i nie odwrócić wzroku. Na scenie pojawiają się opowieści o rodzicach, którzy krzywdzą, o dzieciach, które milczą lub się mszczą, o ciałach, które zostają zbrukane, ale nie zapomniane. Każda historia to osobny epizod – formalnie i estetycznie inny – połączone muzyką na żywo i cielesną choreografią. Scenografia Mirka Kaczmarka i choreografie Hashimotowiksa tworzą świat na granicy snu, rytuału i koszmaru dzieciństwa. Spektakl nie szokuje dla samego efektu. Jego celem jest konfrontacja z tym, co wyparte. Jak w baśni o Sinobrodym – zakazana komnata skrywa to, o czym mieliśmy nie wiedzieć. Ale dorosłość polega na tym, że otwieramy te drzwi i patrzymy prawdzie w oczy i konfrontujemy się z prawdą. Przemoc nie znika, gdy udajemy, że jej nie ma. Milczenie to jej najlepszy sojusznik. Ten spektakl to próba przerwania tego milczenia. To zaproszenie do bycia dorosłym i odpowiedzialnym.