Ewa Mizera-Raczkowska ŚWIATŁO–CZUŁOŚĆ

Tematyka światła od dawna zajmuje centralne miejsce w twórczości. Już na pierwszej wystawie podyplomowej „Spotkania poza czasem” w Galerii Entropia w 1993 roku, prace eksplorowały symetrię ciała w świetle poprzez czarno-białą fotografię wielkoformatową i film. Zwielokrotnione odbicia fragmentów ciała tworzyły surrealistyczne, kosmiczne formy, które w oderwaniu od ziemskiej natury nabierały nieludzkiego wymiaru.

Chęć odkrywania nowych kontekstów i znaczeń, a także gotowość do pracy z różnymi środkami wyrazu, kształtowały twórczy proces. Często kierowany intuicją, oparty na poszukiwaniu przypadkowych inspiracji, ten proces wykraczał poza konwencjonalne podejście.

W pierwszej instalacji wykorzystano folię lustrzaną – materiał delikatny i podatny na światło, które zwielokrotnia blaski i cienie, tworząc złudzenia nowych form. W centrum instalacji umieszczono lekką, abstrakcyjną formę o organicznym charakterze. Efekty uzyskane przez zastosowanie podświetleń i prześwietleń, w połączeniu z wrażliwością na ruch powietrza, dają wrażenie iluzoryczności i ulotności.

W instalacji z papierową formą, przypominającą kwiat, badane są możliwości przenikania materii światłem, a także interakcje między ruchem, cieniem i odbiciami. W tym projekcie łączy się światło wewnętrzne i zewnętrzne, czułość na światło i kosmiczny wymiar.

Ewa Mizera-Raczkowska ukończyła rzeźbę w Liceum Plastycznym Kenara w Zakopanem, a następnie studiowała grafikę na wrocławskiej ASP. Od wielu lat zajmuje się fotografią, filmem i grafiką artystyczną. Bliskie jest jej także malarstwo i kolaż. Realizuje projekty zarówno zbiorowe, jak i indywidualne, prezentując swoje prace na corocznym wydarzeniu „Dzień Światła” w Autorskich Liceach Artystycznych. Ukończyła również studia podyplomowe z Wiedzy o kulturze i interesuje się arteterapią. Prowadzi działalność pedagogiczną jako nauczycielka, tutor i dyrektor liceum plastycznego ALA we Wrocławiu.

W twórczości kluczową rolę odgrywają działania efemeryczne, proces twórczy i poszukiwanie różnorodnych rozwiązań. Eksperymenty z technikami i oświetleniem, tworzenie instalacji oraz performance, które często zbliżają się formą do teatru plastycznego, nadają pracom unikalny charakter.