Aleksander Fredro urodził się 20 czerwca 1793 w Surochowie na Podkarpaciu. Był komediopisarzem, poetą i… żołnierzem. W wieku 16 lat zaciągnął się do armii Księstwa Warszawskiego, walczącej u boku Napoleona.
„Osiemnastego lutego roku 1814 jechał na białym koniu człowiek średniego wzrostu, nieco otyły, w sieroczkowym surducie pod szyją zapiętym, w kapeluszu stosowanym bez żadnego znaku prócz małej trójkolorowej kokardy. Za nim, w niejakiej odległości drugi, znacznie młodszy. (...) Pierwszym z tych jeźdźców był Napoleon, drugim byłem ja” – pisze Fredro w swoim pamiętniku „Trzy po trzy”.
Służąc w 5. pułku jazdy, brał udział w napoleońskiej wyprawie na Moskwę. Za zasługi na polach bitew otrzymał złoty krzyż Virtuti Militari i Krzyż Legii Honorowej. Z niektórych wzmianek biograficznych wynika, że wraz z wojskiem napoleońskim odwiedził także… Wrocław.
„Hej! Serwacy! Daj gwintówkę. Niechaj strącę tę makówkę”
Pamiętamy go jednak przede wszystkim jako ojca polskiej komedii. Rękopis „Zemsty”, która na stałe weszła do kanonu szkolnych lektur, znajduje się zresztą w zbiorach wrocławskiego Ossolineum.
Jego pomnik wykonano na zlecenie Lwowskiego Koła Literacko-Artystycznego. W 1879 roku wykonał go we Lwowie Leonard Marconi – znany ówcześnie polski rzeźbiarz, włoskiego pochodzenia. Kilkanaście lat później (1897) pomnik ustawiono na Placu Akademickim (obecnie Prospekt Szewczenki).
Dziś pod pomnikiem hrabiego we Wrocławiu, poloneza tańczą co roku maturzyści.
71 lat we Lwowie, 6 lat w Wilanowie, 69 lat we Wrocławiu
Po drugiej wojnie światowej, Lwów znalazł się w granicach Związku Radzieckiego. Władze radzieckie zgodziły się przekazać Polsce te lwowskie pomniki, które związane były wyłącznie z kulturą polską. I tak hrabia Fredro trafił w 1950 roku do Wilanowa.
Nie zabawił tam specjalnie długo. Wiosną 1956 roku wyruszył w dalszą drogę, a 27 kwietnia przywieziony został do Wrocławia. Jego uroczyste odsłonięcie na południowej pierzei Rynku nastąpiło 15 lipca 1956.
Siedzi tam zadumany do dziś, obserwując zmieniające się miasto. Jeszcze trochę, a spędzi z nami więcej lat, niż stał we Lwowie.
