Tauromachia Goi
40 rycin z cyklu La Tauromaquia Francisco Goya wykonał między 1815 a 1816 rokiem, przede wszystkim w technice akwaforty, drobiazgowo rejestrując dopuszczalne ówcześnie sposoby zadawania przez matadora śmiertelnych ciosów zwierzęciu. Jedna z kolejnych edycji tej serii zostanie zaprezentowana na wrocławskiej wystawie. Pomimo, iż nie jest nam znany stosunek artysty do corridy, tak niemal reporterskie zacięcie z jakim oddawał skomplikowane pozy ludzi i dumną postawę byków, każą przypuszczać, iż był on uczestnikiem tych widowisk. Spotkanie z dziełami Goi we Wrocławiu pomoże w zrozumieniu złożoności ceremoniału towarzyszącemu corridzie już w pierwszym wieku jej istnienia.
Tauromachia Picassa
Zupełnie odmiennie i bardziej wielowymiarowo rysuje się za to kontekst prac Pabla Picassa, które, nie tylko pod względem ilościowym, zdominują wrocławski pokaz. Artysta ten już jako młody chłopiec był admiratorem corridy, a w życiu dorosłym wspomniane fascynacje znalazły przełożenie na wiele cyklów graficznych, w tym prezentowaną we Wrocławiu serię pojedynczych figur byków, które w miarę powstawania kolejnych rycin ulegały stopniowemu uproszczeniu, a także 26 akwatint Tauromaquia, na których artysta ukazał kolejne etapy tego widowiska. Picasso wplótł także postać byka do kompozycji mających stanowić nie tylko wyraz sprzeciwu wobec dyktatury generała Franco, lecz wręcz narzędzie walki przeciwko niej. Pomysł na cykl Sueno y mentira de Franco (Sen i kłamstwo Franco) z 1937 r. zrodził się z chęci dostarczenia finansowego wsparcia Republice Hiszpanii w walce i oporze przeciwko znienawidzonemu generałowi, a zbombardowanie baskijskiej miejscowości Guernica w tym samym roku dało asumpt do powstania jednego z najważniejszych dzieł w twórczości artysty. We Wrocławiu będzie można zobaczyć ponad 40 egzemplarzy faksymile kartonów przygotowawczych do kompozycji Guernica ukazujących skomplikowany i emocjonalny proces twórczy, poprzedzający powstanie mającego zwrócić uwagę świata na sytuację polityczną Hiszpanii dzieła. Widzowie będą mieli okazję dostrzec ogrom bólu, chaosu i rozpaczy bijący z tych kompozycji, a także mnogość i rozmaitość rodzących się w artystycznym uniesieniu wizji. Ponadto na uwagę zasługują inne cykle graficzne artysty prezentowane we Wrocławiu, m.in. Carmen, Cocu magnifique (Rogacz wspaniały) czy też Vollard Suite (Suita Vollarda).
Tauromachia Dalego
Całości ekspozycji dopełnią pojedyncze prace Salvadora Dali, który w ramach toczonego od wielu lat artystycznego dialogu z Picassem, postanowił między 1966 a 1967 rokiem odnieść się do cyklu Tauromachii autorstwa swojego rodaka. Prace graficzne Dalego charakteryzują się elegancją formy i kompozycji zdominowanej przez czerwień i biel, odbiegając w widoczny sposób od preferującego prostsze środki wyrazu, częstokroć ograniczające się do kilku pewnych linii, Picassa. Na zainteresowanie z pewnością zasługują rzeźby powstałe według projektu Dalego, w tym przede wszystkim Minotaur. Według greckiej mitologii Minotaur przyszedł na świat w efekcie zemsty jednego z najpotężniejszych bogów– Posejdona, który postanowił ukarać króla Krety Minosa za nieposłuszeństwo i niezłożenie obiecanego w ofierze byka. Władca mórz zauroczył żonę Minosa Pazyfae i sprawił, że zakochała się w byku. Z tego związku narodził się potwór o twarzy byka i ciele mężczyzny, siejący postrach w niemal całej Grecji, zamknięty w labiryncie i zgładzony przez bohatera Ateńczyków – Tezeusza. Nic dziwnego więc, że ta tragiczna postać inspirowała wielu artystów, w tym jednego z największych ekscentryków, czyli Salvadora Dali.
Kompozycje Alechinsky’ego i Gironelli
Pewną niespodzianką, a zarazem gratką dla zwiedzających okażą się wspólne kompozycje belgijskiego artysty Pierre’a Alechinsky’ego oraz jego meksykańskiego kolegi po fachu Alberta Gironelli zatytułowane Al Alimón. Pomysł na cykl rysunków i akwafort skoncentrowanych na jednym wspólnym temacie – tauromachii - zrodził się w 1980 r., a jego efekty publiczność francuska mogła podziwiać już w 1983 r. Gironelli, jako prowodyrowi całego przedsięwzięcia, przypadły środkowe partie kompozycji, które starał się wypełnić wizjami walczącego torreadora. Celowo nie włączał do przedstawienia postaci byka, gdyż to widz, stojący naprzeciwko jego dzieła, miał wejść w skórę dzikiego zwierzęcia. Alechinsky zaś pracując na marginesach prac i przywołując kompozycje Goi, Picassa oraz van Gogha, tworzył swoiście pojętą arenę dla toczącej się w środku walki, przepełnioną strachem przed śmiercią i dramatem ludzkiej egzystencji. Cykl Al Alimón dostarczy widzom nie tylko estetycznych doznań, lecz pozwoli również poobserwować, jak kolejni artyści próbowali mierzyć się z osiągnięciami dawnych mistrzów.