Wrocławskie gwanako to zgrane trio złożone z czterech samic oraz samca, które niemal każdego roku odchowywało dwójkę młodych. W zeszłym Marlenka urodziła samca, który dostał na imię Mikołaj, bo na świat przyszedł 6 grudnia. W tym roku ponownie została matką, tym razem samiczki Stasi.
Niespełna dwutygodniowa Stasia wciąż trzyma się blisko matki, ale nie przeszkadza jej to brykać i biegać, a nawet zaczepiać i gonić nandu. W takim towarzystwie pozostałe gwanako wydają się bardziej ożywione niż zwykle.
Mały gwanako, fot. Zoo Wrocław
– Do niedawna obie samice rodziły maluchy, ale Asiula osiągnęła wiek seniorki. Dbamy, by była w doskonałej kondycji, ale najlepszym środkiem odmładzającym jest maluch na wybiegu. Dlatego te narodziny to dla nas podwójna radość. Nasze gwanako mieszkają na całorocznym wybiegu, na wprost Rancza, więc można je odwiedzić w każdej chwili, nawet w Wigilię czy Sylwestra – mówi Łukasz Karolik, opiekun zwierząt z wrocławskiego zoo.
Najdelikatniejsza wełna na świecie
Dawne cywilizacje Ameryki Południowej zawdzięczały swój rozwój między innymi gwanako, lamom, alpakom i wikuniom. To dzięki nim podróżowano na duże odległości, przewożono towary, pozyskiwano od nich wełnę, skóry, mleko i mięso, a odchody służyły jako opał.
Mama i córka gwanako w Zoo Wrocław, fot. Zoo Wrocław
Dziś gwanako ogrywają inną rolę. Ich wełna uważana jest za jedną z najdelikatniejszych na świecie, do tego najcieplejszych i najlżejszych. Włókno pochodzące z niego jest tak samo cienkie jak z wikunii, a nawet nieznacznie cieńsze – o około 2 mikrony. Ponadto zwiera śladowe ilości lanoliny, czyli tłuszczu zwierzęcego, który chroni włosy wełniaste gwanako, ale też wywołuje alergie u ludzi. Z tego powodu pościel, koce czy kołdry z wełny gwanako są cenione przez osoby uczulone na wyroby z wełny owczej.
Z uwagi na ochronę gatunku w Argentynie, gdzie gwanako występują najliczniej, oraz małej ilości wełny z jednego osobnika, tego typu wyroby są drogie i nie występują w skali globalnej.
Dziki, górski „wielbłąd”
Gwanako andyjskie to gatunek należący do wielbłądowatych, ale pochodzi z Ameryki Południowej i jest przodkiem lamy. Zamieszkuje głównie tereny położone wysoko w Andach (do 5000 m n.p.m.), gdzie panują surowe warunki. Wełnista sierść czy racice zakończone pazurami pozwalają żyć tym zwierzętom na wysokościach.
Mały gwanako, fot. Zoo Wrocław
Żyje w grupach do 30 osobników złożonych z samic i młodych oraz dominującego samca, który pełni rolę przewodnika i obrońcy. W sytuacjach zagrożenia, takich jak obecność drapieżników – pumy czy nibylusa andyjskiego, ostrzega wysokim, głośnym beczeniem, po czym ratuje się ucieczką biegnąc z prędkością nawet 55 km na godzinę.
Jeżeli ucieczka nie jest możliwa, to pierwszą reakcją obronną gwanako jest plucie, ale nie śliną, a zawartością pierwszego z trzech żołądków.
Choć liczebność gwanako w naturze jest dość duża – około 1 mln osobników, to coraz częściej mówi się o konieczności podjęcia działań ochronnych. Rozwój dróg i rolnictwa powoduje, że znikają naturalne miejsca występowania tych zwierząt zmuszając je tym samym do wycofywania się w coraz bardziej niedostępne rejony.
mat. prasowe Zoo Wrocław
