Kiedy powstawał pomysł stworzenia tego teatru byłem trzydziestolatkiem, człowiekiem który chce coś zrobić, nawet nie z chęci wyróżnienia się, ale żeby spróbować siebie.” I nie da się zaprzeczyć temu, że każda premiera była materializacją jego własnych specyficznych wizji.Program I swoją premierę miał 4. listopada1956 roku na scenie wrocławskiego Teatru Polskiego. Zaprezentowano wtedy: Skazanego na życie, Dzwonnika z Notre-Dame wg V. Hugo, Płaszcz wg M. Gogola, Bajkę o Murzynku i Złotej królewnie. Sam Tomaszewski zalicza ten Program do okresu „fabularnego” (lata 1956 – 1961), kiedy większość inspiracji czerpał z literatury.W Programie II Tomaszewski dopracował Dzwonnika z Notre-Dame oraz Płaszcz, który przyniósł pierwsze nagrody dla teatru na VI Światowy Festiwalu Młodzieży i Studentów w Moskwie w 1957 roku. W Programie II znalazły się również: En passant, Jasełka, Kabała, Orfeusz w poszukiwaniu Eurydyki.1 stycznia 1958 roku przekształcono Studium w teatr zawodowy przyznając mu dotację i zmieniając nazwę na Miejski Teatr Pantomimy, by rok później 26 stycznia 1959 upaństwowić palcówkę pod nazwą Wrocławski Teatr Pantomimy, zapisując kierownictwo artystyczne Henrykowi Tomaszewskiemu. Usankcjonowano w ten sposób autorską formułę teatru.
Unikalność Wrocławskiego Teatru Pantomimy to właśnie efekt osobliwej wizji reżyserskiej i autorskich programów, z których wyrasta jedyny taki teatr na świecie, gdzie ruch potraktowany jest nie jako prosty ekwiwalent słowa, a synteza doznań i wrażeń. Już od pierwszego Programu dostrzec można charakterystyczne cechy teatru Tomaszewskiego, które pozwalają mówić o polskiej szkole mimu. Poprzez wprowadzenie gry zespołowej, intencjonalność i motywację psychologiczną postaci aktorzy Tomaszewskiego tworzą pełnowartościowe kreacje aktorskie. Zerwanie z klasyczną konwencją francuskiego mimu czystego, współpraca z najwybitniejszymi artystami (m.in. z Jadwigą Przeradzką, Aleksandrem Jędrzejewskim, Zofią de Ines, Władysławem Wigurą, Franciszkiem Starowieyskim, Krzysztofem Pankiewiczem, Andrzejem Majewskim) sprzyjała formalnym poszukiwaniom, budowaniu wspaniałej oprawy plastycznej i muzycznej.W kolejnych programach Tomaszewski wyraźnie odchodzi od literatury; poszukuje inspiracji w źródłach i formach teatru (m.in. w teatrze wschodnim, w komedii dellarte), w niemym filmie, psychologii, a także w istocie samego ruchu: jego motoryce i fakturze.