Krzysztof: Na rogu stał saturator. Miał go starszy Pan – Pan Antoś. Ten Pan zrobił z niego miejsce spotkań – siedział tam do białego rana. Nie była to działalność stricte zarobkowa, gdy siedział tam w nocy. Od trzeciej klasy liceum do pierwszego roku studiów byłem jego częstym gościem. Poił spragnionego wędrowca, a czasem nawet karmił. Przynosiłem mu papierosy, jak była potrzeba. Był fajnym elementem krajobrazu dzielnicy. Pan Antoś ratował też sadzonkę wielkości chwastu. To jest teraz ten wielki klon wysokości czterech pięter. Będąc tam, za każdym razem, przypominam sobie jego i te nasze nocne posiedzenia.