Przemysław Witkowski pochodzi z Wrocławia, jest poetą i publicystą. Swój tom „Taniec i akwizycja” wydaje po siedmiu latach milczenia. Znajduje się w nim blisko 50 wierszy, w których podejmuje bardzo różne tematy, ale wszystkie łączy spójność stylistyczna, a także to samo spojrzenie na świat. Nie brakuje w tym zbiorze tematów społecznych, poezja Witkowskiego jest lupą, przez którą spogląda on na współczesne społeczeństwo, soczewką, która skupiając w sobie promień parzy nim zadowolone i syte osobniki wielbiące konsumpcję. Przygląda się też zdolnym 20- i 30-latkom, którzy pracują poniżej swoich umiejętności i możliwości, opowiada o zwierzętach mordowanych przez myśliwych. Jednak nie tylko nośne tematy są treścią tych wierszy. Witkowskiego interesuje też ludzki los, sens istnienia i uczucia, które determinują czasem ludzkie działanie.
Poezja biologii
Urszula Zajączkowska jest biologiem, adiunktem w zakładzie Botaniki Leśnej SGGW w Warszawie. W tomie „Minimum” nauka jest punktem wyjścia do poetyckiej analizy natury. Sama poetka o swojej twórczości pisze: „Świadomość, że z każdym oddechem pochłaniamy tlen, który jeszcze niedawno był w liściu, zwykle gmatwa mi jasne i jednoznaczne spojrzenia. Naukowcy bowiem stoją twardo na ziemi. Jeśli nie mogą czegoś zmierzyć, to mówią, że tego nie ma. Mierzę więc rośliny i kroję. Liczę komórki i badam ich wytrzymałość na zgniatanie. A świat roślin nie jest zimnym światem we własnym zimnym świecie, jak mówił Herbert, czy jak wg. Szymborskiej: nie jest też wcale milczący. Wręcz przeciwnie on bez przerwy, bardzo wyraźnie: wyraża się. Całym swoim ciałem wyraża się. Poznanie języka roślin i translacja na język ludzi przypomina odszyfrowywanie znaków pradawnych symboli pisma. Ale mi ciągle brak ludzkich słów”.
Jej książkę ilustrują przepiękne XIX-wieczne ryciny obrazujące zjawiska biologiczne. Grafiki nie mają naukowych opisów. Każdej ilustracji towarzyszą kilkuzdaniowe miniatury literackie autorstwa poetki.
