Noc Muzeów 2024 – Otwarta Przestrzeń Kultury WCRS

Teatr: Jeszcze Żywi Potrafią Tańczyć Spokojne życie średniowiecznych mieszczan przerywa mrożące krew w żyłach widowisko. Histerycznie i szaleńczo tańczący ku śmierci orszak przetacza się ulicami miast. Z całego serca zapraszamy na wyjątkową rytualną podróż po kole bohatera - podróż czterech tancerek doświadczających tajemniczego zjawiska choreomanii. „Jeszcze Żywi Potrafią Tańczyć” to spektakl, który jest zwieńczeniem projektu dyplomowego Kamili Krupy.

Będą Państwo mogli z bliska doświadczyć performance’u inspirowanego jedną z najbardziej wyjątkowych i nieuchwytnych plag dawnych czasów. Tańcu szaleństwa towarzyszyć będzie zaczarowana współczesną magiją ceremonialną muzyka skomponowana i wykonana na żywo przez Jakuba Wędzinę (Jacob’s Sanctuary/Winetu) - artystę tworzącego w nurcie dark/doom folk inspirującego się Szamanizmem, Józefem can Wissemem (Tylko Kochankowie Przeżyją), religiami, pogaństwem i magią ludową. Projekt bierze udział we wrocławskiej „Nocy Muzeów” 2024

Wystawa:

Wspólniczka smutku i kwaśność czarnej żółci W każdą sobotę i niedzielę od 11 do 25 maja Depresja, melancholia, acedia – stan bliski człowiekowi już od czasów starożytnych ojców pustyni. Jan Kasjan w swoich zapiskach badających to zjawisko dochodzi do następujących wniosków: “Kiedy się pracuje, najchętniej nic by się nie robiło. Kiedy się nie pracuje, odczuwa się nudę.” Jest jak zastygnięcie w czasie, jak odcięcie od jakichkolwiek możliwości działania. Z czasem dołączają do tego inne objawy, często przypominające masę innych chorób, jednak źródłem tego wszystkiego jest jeden organ - mózg.

To on wysyła sygnały do reszty organizmu, powodując symptomy na pierwszy rzut oka niezwiązane z kondycją naszej psychiki. Franz Alexander opisując choroby psychosomatyczne stwierdził, że teoretycznie każda choroba jest psychosomatyczna. Cały wachlarz objawów można przypisać emocjom czy traumom. Jeśli gruźlica jest chorobą dziewiętnastego wieku, rak – dwudziestego, to co jest chorobą dwudziestego pierwszego? W swoich pracach Marta Wiśniewska prezentuje jedną z odpowiedzi na to pytanie, działając na przykładzie samej siebie i swoich doświadczeń. Estetyzacja choroby, jej objawów takich jak ból, wymioty, wykwity na twarzy, jest sposobem na walkę z nią, ale też jej pewnego rodzaju oswojeniem, niczym dzikie zwierzę. Terapeutyczny charakter pracy twórczej jest dla artystki jak modlitwa dająca ukojenie.