eSki. Spektakl Marty Wiśniewskiej w ramach „Teatru na faktach”

„Dziewczyny, kupiłam sobie taką obcisłą kieckę, czy osobie ze skoliozą wypada w takiej wyjść?”. Dziewczyny ze skoliozą nie noszą obcisłych ubrań i takich z odkrytymi plecami. Dziewczyny ze skoliozą zazwyczaj mają długie włosy, żeby zakryć plecy, kręgosłup. Kręgosłup może być „prosty jak struna” albo „krzywy jak paragraf”. Dziewczyny ze skoliozą noszą plastikowe albo metalowe gorsety, ściągając je tylko do kąpieli, bo nawet w nich śpią. A przecież kobiety już od dawna nie chodzą w gorsetach. Są gorsze sytuacje? Są. Ale wyobraź sobie, że przez 24 godziny na dobę jest Ci niewygodnie. Albo że za każdym razem, kiedy odkryjesz plecy i zwiążesz włosy na plaży, przeżywasz kolejny coming out. Ciało mają wszyscy i wszyscy przeżywają je na swój sposób.

Ciało w skoliozie to specyficzne doświadczenie, które można uprościć do powiedzenia „tu mam mniej, a tu mam więcej”. I tyle. Pewnie każde ciało ma coś takiego. Kanon piękna powoduje jednak, że „mniej i więcej” staje się małym, dużym lub ogromnym problemem. I choć ruchy body positive czy body neutral stają się coraz bardziej rozpoznawalne, dziewczyny ze skoliozą nadal żyją w rzeczywistości pełnej ograniczeń, nakładanych od zewnątrz i wewnątrz. Przeżywanie skoliozy u każdej bohaterki spektaklu, wiąże się z poczuciem samotności i obcości. Nie ma społeczności osób ze skrzywieniem kręgosłupa. Ile razy widziałaś osoby z odkrytym garbem na ulicy? Ile razy spotkałaś kogoś w plastikowym gorsecie ortopedycznym? I dlatego wydaje się, że jest się jedynym na świecie. Głównym tematem spektaklu jest ciało w skoliozie.

Scenariusz powstał na podstawie rozmów z kobietami posiadającymi skrzywienie boczne kręgosłupa, a także z innymi osobami, które również są pośrednio zaangażowane w ich terapię – z rodzicami, lekarzami, fizjoterapeutami. Choć historie związane ze skoliozą bohaterek mają różne oblicza, tak samo jak różne są ich skrzywienia, można odnaleźć w ich opowieściach wspólne elementy. Dotyczą one zarówno procesów terapeutycznych, jak i odczuć i emocji związanych z doświadczaniem ciała w skoliozie.

Garb noszony na plecach bohaterek to w spektaklu metafora ciężaru doświadczeń związanego z chorowaniem. Choć słowa dotyczą konkretnie ciała w skoliozie, spektakl opowiada o ciele w ogóle – o uniwersalnej formie, w którą każdy i każda z nas jest „spakowany”, i z którą każdy i każda z nas musi się mierzyć, bez możliwości wyboru. Scenariusz, reżyseria: Marta Wiśniewska Scenografia, projekcje: Marta Czujowska Muzyka: Magdalena Gorwa Konsultacje ruchowe: Aleksandra Nowakowska Reżyseria świateł: Grzegorz Kołodziej

Obsada premierowa: aktorki Wrocławskiego Teatru Pantomimy: Agnieszka Charkot, Izabela Cześniewicz, Sandra Kromer-Gorzelewska, Agnieszka Kulińska Obsada: aktorki Teatru im. Stefana Batorego: Karolina Biedroń-Federowicz, Żaneta Górecka, Michalina Hanzel, Katarzyna Hora Premiera: 25 czerwca 2021 Czas trwania: 75 min