Gdy nasza córka, obecnie osiemnastolatka, miała pięć lat, poczułem taką… ojcowską adrenalinę. Wróciły moje własne wspomnienia z dzieciństwa, kiedy w buncie przeciwko dorosłym i całemu wielkiemu światu obiecywałem sobie, że ja będę inny. Czułem jako dziecko, że nikt mnie nie rozumie, że to wszystko powinno być inaczej skonstruowane. Chyba każdy to czuje, prawda? A potem przychodzą nowe problemy, z biegiem lat trzeba ze szkołą, ze znajomymi, z pracą iść na kolejne ustępstwa, życie nas uodparnia na naszą pierwotną wrażliwość i stajemy się kimś innym, niż to sobie obiecaliśmy. Patrząc na naszego brzdąca, poczułem te emocje jeszcze raz, i zacząłem pisać. I z roku na rok coś dopisywałem… przez dziesięć lat. Moja bohaterka Kisa jest zawieszona w świecie marzeń, półsnu, stwarza w głowie pustynię, na którą ucieka, gdy świat realny staje się zbyt trudny, aby w nim zostać. Czy powróci z tej pustyni, aby normalnie żyć? Pytanie główne brzmi: ZACZĄĆ NORMALNIE ŻYĆ TO PORAŻKA, CZY ZWYCIĘSTWO?
~Paweł Wolak
