Pokaz filmu dokumentalnego „Próba portretu” w reżyserii Marii Zmarz-Koczanowicz w ramach Nocy Muzeów, wprowadzenie Tobiasz Papuczys
Film dokumentalny Marii Zmarz-Koczanowicz to próba portretu Jerzego Grotowskiego, niezwykłego artysty i człowieka. Zapis rozmów z ludźmi, którzy go znali, to także opowieść o zdarzeniach z życia i dziełach reżysera, o jego codziennej pracy. W filmie zaprezentowano archiwalne zdjęcia rodzinne, pokazano miejsca dla Grotowskiego ważne, nagrania przedstawień i rozmów z nim samym. Te fragmenty pozwalają na częściowe odkrycie choć części prawdy o fascynującym twórcy i człowieku, którego praca wciąż jest inspiracją, a życie – tajemnicą. O swoich spotkaniach z twórcą opowiadają jego najbliżsi współpracownicy i przyjaciele.
Jerzy Grotowski był reżyserem teatralnym, badaczem sztuki aktorskiej i – szerzej – performerskiej. W latach 1957–1969 wyreżyserował siedemnaście przedstawień, w tym jedenaście w założonym i kierowanym przez siebie Teatrze Laboratorium z siedzibą najpierw w Opolu, a następnie we Wrocławiu. Wśród z nich są znane na całym świecie spektakle „Akropolis” (1962), „Książę Niezłomny” (1965) i „Apocalypsis cum figuris” (1969). U szczytu światowej sławy oświadczył, że nie jest już zainteresowany tworzeniem spektakli teatralnych i rozpoczął fazę poszukiwań parateatralnych w domenie „kultury czynnej”. W późnych latach siedemdziesiątych z poszukiwań tych wyłoniło się przedsięwzięcie Teatr Źródeł (1978–1982). Zostały one przerwane, kiedy Grotowski wyjechał z Polski w czasie stanu wojennego, decydując się na emigrację do USA. W 1986 roku na zaproszenie Fondazione Pontedera Teatro Grotowski przeniósł się do Pontedery we Włoszech, gdzie stworzył Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards. Tam pracował nad ostatnią fazą swoich twórczych poszukiwań Sztuką jako wehikułem.
