Dokument Marii Zmarz-Koczanowicz jest próbą sportretowania Jerzego Grotowskiego jako artysty i człowieka: zapisy rozmów z ludźmi, którzy go znali – najbliższymi współpracownikami i przyjaciółmi, tworzą opowieść o zdarzeniach z życia reżysera, jego codziennej pracy i dziełach. W filmie wykorzystano archiwalne fotografie rodzinne, nagrania przedstawień i wywiadów z artystą oraz pokazano miejsca dla Grotowskiego ważne. Materiały te pozwalają na częściowe odkrycie choć części prawdy o fascynującym twórcy i człowieku, którego praca wciąż jest inspiracją, a życie – tajemnicą.
Jerzy Grotowski był reżyserem teatralnym, badaczem sztuki aktorskiej i – szerzej – performerskiej.
W latach 1957–1969 wyreżyserował siedemnaście przedstawień, w tym jedenaście w założonym i kierowanym przez siebie Teatrze Laboratorium z siedzibą najpierw w Opolu, a następnie we Wrocławiu. Wśród z nich są znane na całym świecie spektakle „Akropolis” (1962), „Książę Niezłomny” (1965) i „Apocalypsis cum figuris” (1969). U szczytu światowej sławy oświadczył, że nie jest już zainteresowany tworzeniem spektakli teatralnych i rozpoczął fazę poszukiwań parateatralnych w domenie „kultury czynnej”. W późnych latach siedemdziesiątych z poszukiwań tych wyłoniło się przedsięwzięcie Teatr Źródeł (1978–1982). Zostały one przerwane, kiedy Grotowski wyjechał z Polski w czasie stanu wojennego, decydując się na emigrację do USA. W 1986 roku na zaproszenie Fondazione Pontedera Teatro Grotowski przeniósł się do Pontedery we Włoszech, gdzie stworzył Workcenter of Jerzy Grotowski (obecnie Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards). Tam pracował nad ostatnią fazą swoich twórczych poszukiwań Sztuką jako wehikułem.
