Fortuna - dziewczynka wśród olbrzymów

Luźno inspirowany faktami, które przed kilkoma lata wstrząsnęły włoską opinią publiczną, brawurowy debiut jednego z asystentów Paola Sorrentina. Tytułowa Fortuna to dziewczynka mieszkająca w modernistycznej, betonowej dżungli na przedmieściach Neapolu. Wydaje się, że jest zagubioną księżniczką z dalekiej planety. Nierozumiana przez dorosłych, wspierana tylko przez kilkoro rówieśników bohaterka odczuwa szczególne zagrożenie na myśl o bliżej niesprecyzowanych gigantach. Choć w filmie Nicolangela Gelorminiego nic nie jest powiedziane wprost, mamy powody podejrzewać, że enigmatyczna fantazja Fortuny stanowi reakcję na straszliwą traumę. Wczuwając się w położenie dziewczynki, reżyser po mistrzowsku kreuje na ekranie atmosferę strachu, niepewności i braku zaufania do najbliższego otoczenia. Gęsta od znaczeń, niełatwa w odbiorze współczesna baśń, mogąca budzić skojarzenia z Labiryntem Fauna bądź Kłem Lanthimosa, nie pozostawia jednak odbiorcy z poczuciem bezsilności. Seans Fortuny prowokuje słuszny gniew i głęboką niezgodę na krzywdę, jaką bardziej uprzywilejowani wyrządzają słabszym i bardziej kruchym istotom.