Wściekły błysk

Zmysłowy, surrealistyczny debiut hiszpańskiej artystki wizualnej Ainhoy Rodríguez, który zgodnie z tytułem uderza z dziką energią i oślepia pięknem. Isa nagrywa na magnetofonie proroctwa lub wiadomości do siebie samej. Na wypadek gdyby zniknęła albo straciła pamięć. Cita czuje się uwięziona w domu pełnym świętych figurek, a Maria opłakuje zmarłego męża. Oprócz nich na ekranie pojawia się cały panteon kobiet, strażniczek opowieści i sekretów miasteczka. Wszystkie poruszają się w dziwnej czasoprzestrzeni, pomiędzy wspomnieniami, apatią dnia codziennego a głębokim pragnieniem wyzwalających doświadczeń. Wyludnione miasteczko wygląda, jakby czekało, aż wszystko się rozpadnie. Położone wśród jałowych księżycowych krajobrazów hiszpańskiej prowincji pozostaje, niczym w bajkach, nienazwane. Wściekły błysk to kronika kilku dni rozwijająca się w meandrującym rytmie. Oda do miejsca na krawędzi zniknięcia, przywodząca na myśl Antologię duchów miasta Denisa Côté czy Siłę ognia Olivera Laxe'a, choć znacznie bardziej transowa i ezoteryczna. Pragnienia i fantazje kobiet, realizm społeczny z magicznym łączą się tu w kakofonii nadprzyrodzonych dźwięków i zjawisk, w niezwykle oryginalnym błysku filmowej inwencji.

[Ewa Szabłowska]